Στο θέατρο, την προσωπικότητά του, τα σκοτεινά χρόνια της ζωής του, αλλά και το ζεϊμπέκικο που χόρεψε στο νυχτερινό κέντρο όπου εμφανίζεται η Δέσποινα Βανδή, αναφέρθηκε ο Βασίλης Μπισμπίκης σε συνέντευξη που παραχώρησε στην lifo.gr και την Λουίζα Αρκουμανέα.

Ερωτηθείς εάν νιώθει ότι ασφυκτιά από τις προσδοκίες των άλλων, ο Βασίλης Μπισμπίκης απαντά πως «όχι, η διαδρομή μου ήταν πολύ διαφορετική. Δεν είχα υπερπροστατευτικούς γονείς. Μεγάλωσα σε μια γειτονιά στο Λουτράκι, ήμουν έξω από το πρωί μέχρι το βράδυ με τους φίλους μου χωρίς κανένα όριο – μας ανέθρεψε η γειτονιά».

«Είχα άλλα θέματα εγώ, ήμουν μόνος μου. Στα δεκατέσσερα το μυαλό μου ήταν μια χαρά, ήμουν έξυπνο παιδί, αλλά τα συναισθήματά μου ήταν ‘μικρά’, υπήρχε πολύς φόβος μέσα μου. Αν φανταστείς δηλαδή ένα παιδί δεκαπέντε χρονών να έρχεται από το Λουτράκι και να γυρίζει μόνο του στην Ομόνοια, μπορείς να καταλάβεις πόσος φόβος κρύβεται μέσα του, ο οποίος έσβηνε μέσα από τις εξαρτήσεις και τις ουσίες. Οι γονείς μου ήταν ένα αγαπημένο ζευγάρι που δεν τσακωνόταν ποτέ, απλώς δεν υπήρχε σύνδεση μεταξύ μας. Κι εφόσον δεν υπήρχε σύνδεση, δεν υπήρχε αποδοχή. Οπότε εγώ αυτό έψαχνα να βρω μέσα από διάφορες παρέες, από μεγαλύτερους ανθρώπους με τους οποίους ταυτιζόμουν, από το θέατρο», πρόσθεσε ο γνωστός ηθοποιός.

Ερωτηθείς τι ρόλο έπαιξε το θέατρο, τότε, εξήγησε ότι «ήταν μια διέξοδος μεγάλη, αλλά και πάλι με τεράστια αγωνία αποδοχής: από το σινάφι, από τον κόσμο. Μέχρι που κατέρρευσα κάποια στιγμή, έπαθα breakdown, ‘χάθηκα’. Περίμενα από έναν μεγάλο ηθοποιό που συνεργαζόμουν και τον είχα δάσκαλο να με αποδεχτεί και όχι μόνο δεν συνέβη αυτό, συνέβη το αντίθετο ‒ και διαλύθηκα. Από τότε και μετά, με τη βοήθεια της ψυχανάλυσης, λύθηκε το ζήτημα: δεν με ενδιαφέρει πλέον να έχω την αποδοχή κανενός. Γι’ αυτό και συμβαίνουν όλα αυτά που συμβαίνουν. Μόνον των φίλων και των δικών μου, όχι του συστήματος. Κατανόησα και ψυχικά, όχι μόνο εγκεφαλικά, ότι αν θες να είσαι ελεύθερος άνθρωπος, δεν γίνεται να έχεις αποδοχή. Ή θα είσαι ελεύθερος και θα έρθεις σε συγκρούσεις ή θα υποταχθείς. Από μικρός ήμουν δαχτυλοδειχτούμενος, ήμουν πανκ, καμιά οικογένεια δεν ήθελε να κάνει το παιδί τους παρέα μαζί μου, πάντα ήμουν έτσι, και τώρα είμαι –αλλά τότε αυτό περιείχε αγωνία και αντίδραση. Τώρα συμβαίνει το ίδιο γιατί χορεύω ή δεν ξέρω τι άλλο, αλλά δεν υπάρχει η αγωνία να αποδείξω κάτι ή να αντιδράσω. Δεν μ’ ενδιαφέρει καθόλου».

Σε ερώτηση εάν του αρέσει η αναγνωρισιμότητα, ο Βασίλης Μπισμπίκης απάντησε πως «όχι» γιατί του δημιουργεί πρόβλημα και αναφέρθηκε στο ζεϊμπέκικο, που έγινε viral. «Ένα ζεϊμπέκικο χόρεψα κι έγινε θέμα. Εγώ πάντα πήγαινα στα μπουζούκια και χόρευα, αλλά τώρα είναι μια τρέλα. Σε ξεφτιλίζουν και ακούς τα πιο πουριτανικά σχόλια, για το πάχος μου ή δεν ξέρω τι. Απ’ την άλλη, δεν μπορώ να μη ζήσω, γιατί η τέχνη δεν είναι πιο πάνω από τη ζωή. Έτσι θα συνεχίσω και δεν με νοιάζει, ας είναι η ξεφτίλα μου ατελείωτη μέσα στα χρόνια. Αρκεί να μην επηρεάζεται η ευτυχία του παιδιού μου».

«Εμένα η ζωή μου είναι σε συνεχή ροή σε σχέση με το ‘αισθάνομαι’. Δεν υπάρχει τίποτα που να μπλοκάρει αυτήν τη διαδικασία. Γι’ αυτό και είμαι ένας αντιφατικός τύπος, αν με παρατηρήσεις: θα κάνω καθημερινό σίριαλ, θα πάω στα μπουζούκια, θα πάω στη διαδήλωση, θα είμαι αναρχικός, δεν βάζω ‘κουτάκια’», λέει σε άλλο σημείο της συνέντευξης.

Τόνισε πως έχει μία ευαισθησία για τους ανθρώπους που ζουν στο περιθώριο. «Η ζωή μου. Έχω περάσει μέσα από αυτόν τον κόσμο. Έχω μεγάλη ευαισθησία απέναντι σε ανθρώπους με ψυχώσεις, με θέματα ψυχικής υγείας. Τα παιδιά που ζούνε στον κόσμο των ναρκωτικών και του περιθωρίου ‘έχουν φύγει’ επειδή κάποια στιγμή κάτι συνέβη και εμβολίστηκαν τα όνειρά τους. Δεν υπάρχει περίπτωση να μη δημιουργηθούν ψυχικά ζητήματα σε τέτοιες περιπτώσεις. Το να ζεις ακραία και να ξεπερνάς τα όριά σου επίσης προκαλεί ψυχικά ζητήματα», τονίζει και συμπληρώνει: «Εγώ, προσωπικά, όσο περνάνε τα χρόνια γίνομαι λιγότερο ακραίος, παρ’ όλα αυτά παίρνω φάρμακα. Μου είχε πει ο γιατρός: με τη ζωή που κάνεις, θα έχεις προβλήματα, κρίσεις πανικού και άλλα συμπτώματα. Αν δεν αποφασίσεις ν’ αλλάξεις φιλοσοφία και να ‘καλμάρεις’, θα πρέπει να παίρνεις χάπια. Ακόμη και τώρα, στον έρωτα, στο ποτό, στη δουλειά παθιάζομαι∙ όλα τα κάνω υπέρμετρα, δεν έχω κανένα όριο».