Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης φιλοξενήθηκε στην εκπομπή της ΕΡΤ «στο Κέντρο» και μίλησε για το Maestro, το Netflix αλλά και τους ήρωες στις σειρές του.
«Το τέλος του δεύτερου κύκλου για το Maestro το έχω στο μυαλό μου. Δεν το έχω γράψει. Προς το παρόν γράφω την πρώτη τετράδα επεισοδίων όπου σε δύο μήνες θα ξεκινήσουμε τα γυρίσματα για τα πρώτα τέσσερα επεισόδια του δεύτερου κύκλου» είπε και παραδέχτηκε ότι έχει άγχος για την απήχηση που θα έχει στον Netflix. «Στις17 Μαρτίου θα παίξει σε όλες τις χώρες του κόσμου».
«Μου αρέσει να λέω ιστορίες»
Για τις δουλειές του είπε: «Εμένα μου αρέσει να λέω ιστορίες, οπότε είμαι πολλοί εαυτοί παράλληλα. Ξεκινάω γράφοντας το σενάριο. Αμέσως μετά γίνομαι σκηνοθέτης όπου αρχίζω και το κατασκευάζω αυτό που έφτιαξα στο σπίτι μου το βράδυ που ακριβώς την ώρα που το γράφω ξέρω και πώς θα το φτιάξω. Ξέρω πώς θα αφηγηθώ την ιστορία και αμέσως μετά πάρα πολλές φορές μπαίνω και μπροστά από την κάμερα και έχω και έναν από τους ρόλους, έναν από τους ήρωες. Και μετά βέβαια, όταν τελειώσει το γύρισμα, ξεκινάει ένα άλλο ολόκληρο κεφάλαιο που λέγεται μοντάζ, που λέγεται μουσική. Στις ιστορίες μου πάντα η μουσική με έναν τρόπο είναι μετά το καστ ένας ήρωας» ανέφερε ακόμα.
«Οι ήρωες είναι εδώ ανάμεσα μας»
Για τους ήρωες στις σειρές του είπε ότι δεν είναι τελείως φαντασία. «Οι ήρωες είναι εδώ ανάμεσα μας, παντού πάντα ήταν για όλους νομίζω που γράφουν και λένε ιστορίες. Τα πιο ακραία τα φαντάζομαι».
«Με την Μαρία Καβογιάννη έχουμε δουλέψει αρκετές φορές και την ξέρω πάρα πολλά χρόνια».
Όσο για την συνεργασία με την Χαρούλα Αλεξίου είπε: «Δεν με άφηνε να το συνειδητοποιήσω. Έχει τέτοια ψυχή και τέτοια ενέργεια που δεν σε αφήνει να την βλέπεις σαν το μύθο Αλεξίου. Φυσικά στην αρχή είχα ένα μικρό άγχος. Όταν πήγα σπίτι της μιλούσα πάντα στον πληθυντικό και μια μέρα γυρνάει και μου λέει «Να σου πω αγόρι μου, σε παρακαλώ πάρα πολύ, μίλησέ μου στον ενικό». Ήταν από τις πιο ωραίες συναντήσεις και εμπειρίες και ανυπομονώ να επαναληφθεί. Ανυπομονώ να συνεχίσουμε πάλι τα γυρίσματα. Το βράδυ της έγραφα μια σκηνή και νομίζω ότι θα της αρέσει πάρα πολύ».
Όσο για τις κριτικές είπε ότι παλαιότερα τις διάβαζε πιο συχνά. Στις κακές κριτικές θύμωνε και γινόταν έξαλλος ενώ στις καλές χαιρόταν. «Είμαι ένας άνθρωπος ο οποίος εκτίθεται όλα αυτά τα χρόνια τόσο πολύ σε τέτοια διάρκεια, όπου πάντα μοιραία θα υπήρχε κριτική και καλή και κακή. Λογικό δεν είναι νομοτελειακά. Άλλες φορές μου άρεσε, άλλες δεν μου άρεσε. Θα έπρεπε να με ρωτάς σε διαφορετικές δεκαετίες. Τώρα είμαι σε μια πολύ πιο σίγουρη φάση για το τι είναι αυτό που θέλω να πω πως θέλω να το πω και πως θα το πω».
Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης είπε, μεταξύ άλλων, ότι στην Ελλάδα υπάρχουν πολλά ταλέντα. «Θεωρώ ότι η παραγωγή ναι μεν είναι σημαντική, πολύ σημαντική, αλλά το πιο σημαντικό από όλα είναι να υπάρχει ένας άνθρωπος από πάνω με όραμα και με στόχο. Όταν έχει όραμα και στόχο προκειμένου η δουλειά να πάει κάπου, τότε συντονίζονται όλοι. Όταν ο καθένας κάνει το δικό του και δεν τους νοιάζει και πάρα πολύ, τότε είναι που γίνονται πράγματα, όχι όμορφα» και συνέχισε:
«Εγώ θυμάμαι τον εαυτό μου πάρα πολλές φορές να χτυπάει πάρα πολλές πόρτες και να ζητάει χρήματα προκειμένου να καταφέρω να έχω το τραγούδι που ήθελα, τη μουσική που ήθελα, το χώρο που ήθελα. Είμαι ένας άνθρωπος ο οποίος ακριβώς επειδή είμαι 31, 32, 33 χρόνια στον χώρο, έχω μάθει όλα τα βήματα της παραγωγής και πως να καταφέρνω και να κάνω αυτό που θέλω και αυτό που έχω γράψει το βράδυ στο χαρτί, την ιστορία και να προσπαθώ».
Ακόμα είπε ότι θα ήθελε να ζει και στο εξωτερικό αλλά δύσκολα αποχωρίζεσαι την Ελλάδα, όταν έχεις φτάσει σε μια ηλικία και έχεις δημιουργήσει πράγματα και έχεις αγαπήσει.
Για τα πολιτικά
«Είναι μια κατάσταση δύσκολη, παγκόσμια. Δεν μιλάω μόνο για την Ελλάδα. Μιλάω παγκόσμια. Είναι πολύ δύσκολη. Είναι πολύ απρόβλεπτη, είναι πολύ αντιφατική. Είναι πολύ σκληρή. Είναι δύσκολο πράγμα να είσαι πολιτικός στη σημερινή εποχή, και στην Ελλάδα και στον κόσμο. Τα βλέπουμε μια βιώνουμε μια κακή πλευρά της παγκοσμιοποίησης.
Αν θα έμπαινε στην πολιτική απάντησε όχι. «Δεν έχει σημασία αν έχεις όλη την καλή θέληση και αν έχεις την όρεξη να βοηθήσεις να στηρίξεις, να κάνεις κάτι. Δεν έχει σημασία αν θέλεις. Σημασία έχει αν μπορείς, αν είσαι και ικανός. Ο πολιτικός είναι θέμα και ταλέντου. Δεν είναι μόνο καθένας. Έτσι γίνεται πολιτικός. Εγώ πιστεύω ότι είμαι πάρα πολύ καλός σε αυτό που κάνω. Περνάω καλά σε αυτό που κάνω. Το αγαπάω πάρα πολύ. Γιατί να το αφήσω ενώ μπορεί να είμαι πολύ πιο χρήσιμος σε αυτό που κάνω με έναν τρόπο την όποια πολιτική, καθότι είμαι πολιτικό ον, την όποια πολιτική, προτιμώ να την κάνω μέσα από τα σενάριά μου, μέσα από τις ιδέες μου, μέσα από αυτά που λένε οι ήρωές μου, παρά να πάω στη Βουλή».
Για το Maestro είπε: «Εγώ επέλεξα λοιπόν να πω μια ιστορία και ο εχθρός σαν να λέμε να είναι η κοινωνία και οι παθογένειές της. Και ο ήρωάς μου πήγε και έμπλεξε μέσα σε αυτά, ακριβώς όπως έμπλεξα και εγώ σαν σεναριογράφος. Μέσα σε αυτά βούτηξα μέσα σε αυτές τις ιστορίες, οπότε με έναν τρόπο ναι, ήταν πολιτικό όλο αυτό και ελπίζω να πέρασα τα μηνύματα. Να ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι ο άνθρωπος ο οποίος μου αρέσει να κουνάει το δάχτυλο».
Όσο για το τέλος του Maestro, ανέφερε μεταξύ άλλων: «Σε όλες μου τις δουλειές ο χαρακτήρας μου υπάρχει και πάντα τείνω προς την ισορροπία σαν άνθρωπος. Θέλω να πιστεύω ότι όσο ρομαντικό και αν ακούγεται, με έναν τρόπο ότι νομοτελειακά το καλό κερδίζει, μπορεί να αργεί αλλά κερδίζει».
