Απωθημένο | Ανεκπλήρωτοι έρωτες
Απωθημένο, πληθυντικός αριθμός απωθημένα… Ουσιαστικό, ορισμός στο λεξικό: καταπιεσμένα συναισθήματα που παραμένουν στο υποσυνείδητο, αυτά που θέλεις και δεν μπορείς να τα έχεις, το ανολοκλήρωτο, σαν μια ταινία που ήθελες να δεις και έμεινε στη μέση… Μη πραγματοποιημένα όνειρα, επιθυμίες, έρωτες, πράγματα που θα ήθελες να πεις και δεν είπες, πράματα που ήθελες να κάνεις και δεν έκανες, καταστάσεις που θα ήθελες να ζήσεις και δεν έζησες η έστω έζησες αλλά δεν τις χόρτασες, γιατί όλα ήταν μια στιγμή, μια στιγμούλα μικρή χαμένη στο χρόνο, ικανή να σε στοιχειώνει κάθε φορά που η μνήμη αποφασίζει να την επανεμφανίσει σαν φιλμ μέσα στον εγκέφαλό σου, για λίγο… Αλλά αυτό το λίγο εσένα σου έμεινε απωθημένο, ένας ανικανοποίητος πόθος.
Κάπου διάβασα τα μεγαλύτερα απωθημένα δεν είναι αυτά που δεν έζησες ποτέ, αλλά αυτά από τα οποία πήρες μια μικρή γεύση, πόση αλήθεια κρύβει αυτή η μικρή πρόταση. Όλοι μας έχουμε αναρωτηθεί κάποια στιγμή τι θα είχε γίνει αν… Αυτά το μεγάλα ΑΝ, που η μνήμη δεν σε αφήνει να ξεχάσεις, κρύβονται υπόγεια και μυστικά, θαμμένα μέσα μας, στα υπόγεια του μυαλού μας. Και ξαφνικά σαν boomerang, με την πρώτη ευκαιρία γυρίζουν πίσω, ανεβαίνουν στην επιφάνεια για να σε στοιχειώσουν, και έτσι ξεκινάς να κάνεις φαύλους κύκλους γύρω από αυτά, άπειρα αναπάντητα ερωτήματα γεννιούνται και συνήθως οδηγούν πάντα σε αδιέξοδο. Τι θα είχε γίνει αν…
Συμπέρασμα: τα απωθημένα είναι επικίνδυνα και τρέφονται κυρίως απ’ τη μνήμη. Υπάρχουν πολλών ειδών απωθημένα, αυτά που είναι από χέρι και φόβο χαμένα και έτσι με αυτά έρχεται η στιγμή που λες εντάξει, δεν τόλμησα αρκετά, ή φοβήθηκα και κατά κάποιο τρόπο συμβιβάζεσαι. Υπάρχουν όμως και απωθημένα που οι συνθήκες δεν επέτρεψαν να πραγματοποιηθούν , ίσως γιατί δεν υπήρξαν οι κατάλληλες ευκαιρίες, ίσως γιατί δεν έκλεισαν σωστά κάποιοι κύκλοι, δεν ολοκληρώθηκαν για πολλούς και διάφορους λόγους… Έλα όμως που αυτά πονάνε περισσότερο από τα άλλα, γιατί εκεί γίνεται το εξής μέσα σου: αρχίζει να δημιουργείται ένας μύθος, μια φαντασίωση όπου τον εν λόγω απωθημένο αρχίζει να αγγίζει την τελειότητα και σκέφτεσαι ενδεχομένως ότι θα μπορούσε να σου προσφέρει κάτι καλύτερο από αυτό που ζεις τώρα, ακόμα χειρότερα, αν η πραγματικότητά σου είναι κόλαση, εσύ θα ζεις στο παραμύθι του «αν γινότανε όλα θα άλλαζαν». Μάταια θα προσπαθείς να προσποιηθείς ότι δεν είναι εκεί, να το προσπεράσεις, να το απαρνηθείς, να το ξεχάσεις, να το ξεπεράσεις κλπ., κλπ. Καλό θα ήταν να μην υπήρχαν τα απωθημένα ή τουλάχιστον να μην αφήναμε απωθημένα.
Διαβάζοντας ένα βιβλίο τελευταία βρήκα αυτό το κομμάτι: «Απ’ τις αγάπες, η πρώτη κατέχει την πιο ζηλευτή θέση στη μνήμη, όπως μια παλιά αξιοσέβαστη ευνοούμενη. Οι άλλες πηγαινοέρχονται ασταμάτητα, σημαιοστολισμένες και πρόθυμες, σαν τις φτηνές ερωμένες που τους αρκεί να τις διαλέξεις για τη νύχτα. Σου εύχομαι να μην τη συναντήσεις ποτέ, γιατί μες στη σαγήνη της μπορεί και να βουλιάξεις και να περάσει τότε ολόκληρη η ζωή σαν όνειρο. Τη λένε “αγάπη του διαβόλου” ή αλλιώς ανεκπλήρωτη. Οι αγάπες του διαβόλου λοιπόν, ή αλλιώς ανεκπλήρωτες, είναι οι χειρότερες από όλες , και ένα από τα μεγαλύτερα και επώδυνα απωθημένα, αποδεδειγμένο και επιστημονικώς. Μελέτες λένε ότι στον εγκέφαλο του ατόμου που βιώνει τον ανεκπλήρωτο έρωτα διεγείρονται οι ίδιες περιοχές με εκείνες που διεγείρονται με το σωματικό πόνο π.χ. ο πόνος που προκαλείται από ένα έγκαυμα. Ο ανεκπλήρωτος ερωτάς, λοιπόν, καίει το άτομο που τον βιώνει. Ακόμα και αν προσπαθήσεις να τον θάψεις, αυτός ο έρωτας δεν θα εξαφανιστεί, κάθε φορά που θα αποφασίζεις να βάλεις μια τελεία, εκείνος θα βάζει ένα κόμμα και ούτω καθεξής. Ο ανεκπλήρωτος έρωτας δεν απομυθοποιείτε ποτέ, δεν φθείρεται από την πραγματικότητα. Το μυαλό θυμάται πάντα αυτά που πέρασε μαζί του ως ιδανικά, ίσως για αυτό είναι τόσο δύσκολο να ξεχάσεις ένα απωθημένο, είναι σπάνιες οι φορές που το απωθημένο απομυθοποιείται στα μάτια μας, γιατί πάντα θα υπάρχει υποσυνείδητα αυτό το αν… Τα άτομα που υπήρξαν στην ζωή μας για λίγο ή πολύ και δεν ζήσαμε ό,τι θέλαμε μαζί τους, που έφυγαν και ίσως να άφησαν αναπάντητα ερωτήματα, όπως τι πήγε στραβά, πού και γιατί φταίξαμε, μετατράπηκαν σε απωθημένα και η μνήμη, κύριος λόγος τον θλίψεών μας τους κρατάει εκεί και υπενθυμίζει ότι όλα ήταν τέλεια και ας μην ήταν. Για κάποιο περίεργο λόγο εμείς αλλιώς τα θυμόμαστε και έτσι αυτού του είδους τα απωθημένα σπάνια απομυθοποιούνται, επειδή η μνήμη μας τα τελειοποιεί. Γιατί όμως βλέπουμε κάποιον σαν ιδανικό, από τη στιγμή που ξέρουμε πως δεν είναι για μας; Περίεργα όντα οι άνθρωποι.
Συμπέρασμα: τα άτομα – απωθημένα είναι σαν τους λεκέδες, όσο και αν τους τρίβεις δεν φεύγουν και εσύ νοσταλγείς στιγμές απόλυτης φρεσκάδας και καθαριότητας ξανά, κάπου το ξανάκουσα αυτό… Αυτόματα το αντικείμενο του πόθου, ο ανεκπλήρωτος αυτός έρωτας μετατρέπεται σε κρυπτονίτη και εσύ κάτι σαν τον superman, αποδυναμώνεσαι κάθε φορά που το βλέπεις, η συμπεριφορά σου, οι αντιδράσεις σου μαζί του θα διαφέρουν σημαντικά από τον αληθινό σου χαρακτήρα. Κάθε φορά που θα το συναντάς μπροστά σου, θα είσαι ένα ανυπεράσπιστο πλάσμα που προσπαθεί να πάρει λίγη χαρά μέσα από τον πόνο του (χωρίς να υποψιαστεί το απωθημένο τίποτα), καμιά φόρα αυτό επηρεάζει ακόμα και τις διαπροσωπικές σου σχέσεις, ξεσπάσματα θυμού, υπερβολικές συμπεριφορές, ασυνεννοησία, το απωθημένο σε εμποδίζει να ωριμάσεις συναισθηματικά. Δυστυχώς ή ευτυχώς ένας τέτοιος έρωτας κατέχει πάντα την πρώτη θέση στην καρδιά και δεν έχει ημερομηνία λήξης, ίσως επειδή πάντα στο μυαλό μας θα είναι το ιδανικό, το παραμύθι που έμεινε στη μέση, χωρίς όμως το ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα. Αφήσαμε λοιπόν το παραμύθι στη μέση, ξεχάσαμε ότι ο κακός ο λύκος έφαγε την κοκκινοσκουφίτσα, δεν είδαμε ούτε τους δράκους, ούτε τις μάγισσες, πήγαμε κατευθείαν στο τέλος, στο έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Στην περίπτωση του απωθημένου όμως δεν υπάρχει το ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα, δυστυχώς εμείς επιλέγουμε να το κρατάμε σαν τη μαγεία ενός παραμυθιού, αψεγάδιαστο και παρόλο που στην ζωή υπάρχουν πολλοί κακοί λύκοι και μάγισσες, εμείς παραμένουμε και επιμένουμε να θυμόμαστε ότι αν το παραμύθι μας τελικά είχε τέλος θα ζούσαμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα.
Μα δεν έχουν όλα τα παραμύθια καλό τέλος στην πραγματική ζωή, όταν ήμασταν παιδιά συνήθως είχαν και έτσι πρέπει, τουλάχιστον στα παραμύθια. Τι θα γινόταν όμως αν οι ιστορίες των ηρώων των παραμυθιών συνεχίζονταν; Θα είχαν καλή συνέχεια ή μήπως οι πριγκίπισσες των παραμυθιών δεν θα ήταν τόσο ευτυχισμένες όσο τις αφήσαμε;
Λένε πως οι πιο δυνατοί έρωτες είναι οι ανεκπλήρωτοι, ίσως αν σκέφτεσαι ότι καλύτερα να ζήσεις κάτι παρά να μην το ζήσεις ποτέ, ίσως έτσι τελικά το απωθημένο να εκπληρώνεται…
Της Γεωργία Ιακώβου
