Πότε οι έφηβοι ξεκίνησαν να έχουν περισσότερη ανάγκη μία δουλειά από ένα φίλο;
Βρισκόμαστε σε μία εποχή / περίοδο / μόδα που θέλει τα social media να «βυθίζουν» τους έφηβους στη μοναξιά και την κοινωνική απομόνωση.
Μπορεί να σου βγαίνει σχεδόν αβίαστα να συμφωνήσεις με την παραπάνω πρόταση, ωστόσο, ξανασκέψου το. Τα πράγματα δεν είναι τόσο πασιφανή και δεδομένα όσο πιστεύεις. Για παράδειγμα, μπορεί οι έφηβοι να μην έχουν όντως, προβλήματα κοινωνικής απομόνωσης. Ομολογουμένως, το άλλοτε κοινωνικό γίγνεσθαι φθινεί με κάθε ενεργό λεπτό διαδικτυακής σύνδεσης που περνάει. Ωστόσο, ποιος είναι σε θέση να επιβεβαιώσει ότι αυτή η πραγματικότητα επηρεάζει τους νέους και όχι τους -λίγο- μεγαλύτερούς τους;
Μία ομάδα ερευνητών από το Πανεπιστήμιο του Κουίνσλαντ και το Πανεπιστήμιο Γκρίφιθ πάντως, όταν «ψαχούλεψε» τη μεγάλη βάση δεδομένων της συμπεριφορικής μελέτης -πρότζεκτ «Monitoring the Future» κατέληξε στο εξής άκρως ενδιαφέρον συμπέρασμα: Από το 1991 μέχρι το 2012 παρατηρείται φθίνουσα πορεία στον αριθμό των μαθητών που δηλώνουν ότι υποφέρουν από μοναξιά.
Η Έρευνα
Τα δεδομένα χωρίστηκαν και αναλύθηκαν σε δύο κατηγορίες: Την «Υποκειμενική Απομόνωση» (που υποδηλώνει το αίσθημα της μοναξιάς, η ανάγκη για περισσότερους κολλητούς φίλους, κλπ) και την «Απομόνωση της Κοινωνικής Δικτύωσης» (που περιγράφει αν ένα άτομο έχει φίλους να μιλήσει και να αλληλεπιδράσει χρησιμοποιώντας κάποιο κοινωνικό δίκτυο).
Τα αποτελέσματα
Κατά το διαμοιρασμό των δεδομένων στις δύο παραπάνω κατηγορίες, οι ερευνητές παρατήρησαν ότι ο αριθμός των εφήβων που απαρτίζουν την πρώτη κατηγορία (την υποκειμενική απομόνωση) είναι ολοένα και μειούμενος σε αντίθεση με εκείνον της δεύτερης κατηγορίας (την απομόνωση της κοινωνικής δικτύωσης) που παρουσιάζει σημαντική αύξηση. Σύμφωνα μάλιστα, με την Science Daily, «Οι μαθητές Λυκείου μπορεί να παραπονιούνται ότι έχουν λιγότερους φίλους, ωστόσο δεν εκδηλώνουν κάποια ιδιαίτερη θέληση να αποκτήσουν περισσότερους».
Ο επικεφαλής της έρευνας, David Clark, αποδίδει αυτό το κάπως απροσδόκητο συμπέρασμα της έρευνας στο γεγονός ότι: «[Ως αποτέλεσμα του εκμοντερνισμού] ο κόσμος γίνεται λιγότερο εξαρτημένος από την οικογένειά του και επιδιώκει την κατάρτησή του σε περισσότερες εξειδικευμένες δεξιότητες. Ως εκ τούτου, την ώρα που τονώνεται η αυτάρκειά του, μειώνεται το ενδιαφέρον του για κοινωνική υποστήριξη. Με τα χρόνια λοιπόν, οι άνθρωποι γινόμαστε πιο ατομικιστές και πιο εσωστρεφείς, αλλά αυξάνεται η αυτοεκτίμησή μας».
Συμπερασματικά λοιπόν, θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι νέοι ασχολούνται περισσότερο με την επαγγελματική τους αποκατάσταση και καταξίωση, παρά με την απόκτηση φίλων. Η εξόχως ανταγωνιστική αγορά εργασίας σίγουρα παίζει κάποιο ρόλο σε αυτήν την εξέλιξη, ωστόσο η απορία τόσο των ερευνητών όσο και η δική μας, παραμένει -προς το παρόν- αναπάντητη: Πότε οι έφηβοι ξεκίνησαν να έχουν περισσότερη ανάγκη μία δουλειά από ένα φίλο;
Η έρευνα μπορεί να απέχει μίλια μακριά από τη χώρα μας, αλλά όχι και από την πραγματικότητά της. Αν αναλογιστούμε τα εξόχως υψηλά ποσοστά ανεργίας τότε ίσως, και οι δικοί μας έφηβοι να μην είναι σε θέση να ασχοληθούν με την κοινωνικοποίησή τους.
Τα ερωτήματα που προκάλεσε η έρευνα σίγουρα αλλάζουν την εξίσωση «Έφηβοι και Χ παράγοντες = Μοναξιά» παρόλα αυτά, μας έδωσε ένα σημαντικό δεδομένο: Οι -βολικές- ευθύνες που επιρρίπτονται στα social media αρχίζουν να χάνουν σιγά σιγά το όποιο έρεισμά τους.
Πηγή: gr.askmen.com
