Καλεσμένη στην εκπομπή της ΕΡΤ, «Στούντιο 4», βρέθηκε η Έλντα Πανοπούλου το μεσημέρι της Παρασκευής 9 Φεβρουαρίου.
Η ηθοποιός μίλησε στην Νάνσυ Ζαμπέτογλου και στον Θανάση Αναγνωστόπουλο για την απώλεια του πατέρα της.
Η ίδια δήλωσε αρχικά: «Αναπολώ πράγματα που ανεπιστρεπτί έχουν περάσει, κι όταν λέω πράγματα εννοώ ανθρώπους. Όταν οι άνθρωποι φεύγουν, αυτό σημαίνει για τις ζωές μας οριστικό τέλος. Τίποτα άλλο δεν είναι οριστικό τέλος. Περνάμε την πρώτη μας νιότη και στεναχωριόμαστε γιατί μας άφησε ο γκόμενος ή έσπασε το νύχι μας ή δεν πήραμε τα λεφτά που θέλαμε, αλλά ξαφνικά έρχεται αυτή η χαστουκάρα της ζωής και υφίστασαι την πρώτη απώλεια. Την απώλεια του γονιού, του φίλου, του αδελφού και λες “πόσο γελοίος υπήρξα στη ζωή μου να κάθομαι και να στεναχωριέμαι γιατί έσπασε το νύχι μου;”. Είναι μια απόλυτα καθοριστική στιγμή αυτή».
Η Έλντα Πανοπούλου συνέχισε λέγοντας: «Για μένα αυτό συνέβη με την απώλεια του πατέρα μου που ήταν ξαφνική. Δηλαδή σήμερα μιλήσαμε στο τηλέφωνο και ξαφνικά μου είπε “άκουσε, αυτό πρέπει να το κάνεις γιατί εγώ δεν θα είμαι πάντα εδώ”. Ένας άνθρωπος που δεν είχε ούτε φοβίες ούτε έπαιρνε χάπια ή έτρεχε στους γιατρούς, τίποτα από όλα αυτά. “Τι είπες μπαμπά;” τον ρώτησα και μου απάντησε “αγάπη μου, δεν είμαστε αιώνιοι”. Αυτό μου το είπε σήμερα και την άλλη μέρα το πρωί με ειδοποίησαν πως από οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου ο πατέρας μου δεν υπάρχει».
Ήταν, όπως εξομολογήθηκε, η πιο δύσκολη στιγμή της ζωής της ωστόσο δεν σταμάτησε λεπτό τη δουλειά: “Ήμουν τότε 36 – 37 χρονών και ήταν η πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου. Όχι αυτή, η αμέσως επόμενη. Την ημέρα της κηδείας του. Το βράδυ ήταν στο Δελφινάριο 2.500 κόσμος, εγώ έπρεπε να παίξω την Μαντόνα και ο κόσμος έπρεπε να γελάσει. Δεν ήθελα τη ζωή μου, ήθελα να φύγω και γω και να πάω να βρω τον μπαμπά μου. Γιατί είχα μεγάλη αδυναμία στον πατέρα μου και αυτή ήταν η πρώτη απώλεια, η οποία ήταν ξαφνική”.
Η Έλντα Πανοπούλου δεν άντεξε μετά το τέλος της παράστασης: “Ήθελα να το αποφύγω, ήθελα να κλειστώ στους τέσσερις τοίχους ενός δωματίου, ήθελα να θρηνήσω τον πατέρα μου, ήθελα να θυμώσω με τον Θεό γιατί μου τον πήρε. Ήθελα να περάσω από αυτά τα στάδια του πένθους αλλά έγινε κάτι μαγικό. Ναι μεν μετά από το νούμερο λιποθύμησα από την ένταση. Είναι δύσκολο αλλά το έχουν περάσει όλοι, μη με καμαρώνετε. 99% των συναδέλφων το έχει περάσει”.
