Η εγκαυματίας Κάλλι Αναγνώστου μίλησε στην εκπομπή της Νίκης Λυμπεράκη, «Μεγάλη Εικόνα», για τις εφιαλτικές στιγμές που έζησε στο Μάτι μαζί με τον γιο της, που είναι επίσης εγκαυματίας.
Τα βλέμματα είναι στραμμένα στην αγόρευση του Εισαγγελέα στη δίκη για τη φωτιά που θα γίνει σήμερα Τρίτη, 13 Φεβρουαρίου.
Είναι μία από τις κατοίκους στο Μάτι που σώθηκε επειδή πρόλαβε να φτάσει στη θάλασσα και οι κάμερες είχαν καταγράψει την κατάστασή της, αφού είχε καεί η δεξιά πλευρά του σώματός της.
«Μέσα στον ύπνο μου κατάλαβα ότι κάτι μυρίζει, δεν ανησύχησα δυστυχώς. Γινόταν όλο πιο έντονο οπότε κατά τις 6 παρά 15 αποφάσισα να σηκωθώ και είδα ότι υπάρχει έντονη μαυρίλα.
Ακούσαμε τα περίφημα λόγια του δημάρχου που έλεγε ότι υπάρχει μία φωτιά που πάει στον Διόνυσο και όσοι μένουμε κάτω από τη Μαραθώνος να μείνουμε στα σπίτια μας.
Κόπηκε το ρεύμα και τη στιγμή που για προληπτικούς λόγους ανέβηκα να πάρω ρούχα του παιδιού κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά όταν είδα τις φλόγες στο σπίτι.
Με το που βγήκα έξω οι φλόγες άρχισαν να έρχονται, ένα τεράστιο τσουνάμι από φλόγες, εννοείται ότι πανικοβλήθηκα, αλλά δεν είχαμε περιθώριο να αντιδράσουμε διαφορετικά και αρχίσαμε να τρέχουμε προς τη θάλασσα.
Είχαμε την τύχη να μας δει ένας γείτονας και ευτυχώς περίμενε να μπούμε στο αυτοκίνητό του και μας κατέβασε προς τα κάτω, μας άφησε στο λιμάνι. Μας έσωσε. Κανένας άλλος όμως, παρά τα όσα λένε. Οι υπόλοιποι έκαναν ακριβώς ό,τι έπρεπε για να μην επιζήσουμε, για να μην σωθούμε.
Δεν ξέρω αν ήθελαν νεκρούς, δεν ξέρω αν κατάλαβαν τι θα συμβεί, σίγουρα πάντως δεν έδωσαν καμία σημασία στο τι θα συμβεί. Αν κρίνω από τον τρόπο που χειρίστηκαν την κατάσταση και την υπόθεση του δικού μας εγκλήματος δυστυχώς δεν μου μένουν και πολλές πιθανότητες να σκεφτώ ότι τους ενδιέφερε να μην γίνει».
«Πέρασα κατ’ οίκον νοσηλεία για έναν χρόνο με πολλούς περιορισμούς. Έχω 80% εγκαύματα. Για πολλούς λόγους -και οικονομικούς- δεν προχωρώ στις επεμβάσεις.
Το κράτος καλύπτει πολύ λίγα.
Το κράτος ζητάει να αναγνωριστεί δική μας υπαιτιότητα που καήκαμε. Φταίγαμε που καήκαμε. Φταίγαμε γιατί δεν ξέραμε εμείς ότι είχε φωτιά, επειδή δεν πήγαμε να βρούμε τα ανύπαρκτα πυροσβεστικά.
Δύο μέρες μετά τη φωτιά, εγώ μόλις είχα τελειώσει τη δεύτερη πολύπλοκη διαδικασία καθαρισμού, να μου γδέρνουν το δέρμα μέσα στη ΜΑΦ, όπου έχω μείνει να τρέμω, να έχω πυρετό και να προσπαθώ να κρατηθώ άκουσα το περιβόητο “όλα καλά τα κάναμε”».
