Η συγγραφέας που υπογράφει με ψευδώνυμο αποκαλύπτει το λόγο που δεν χρησιμοποιεί το αληθινό της όνομα και αφιερώνει το βιβλίο της στις γυναίκες που δίνουν καθημερινά τις δικές τους μάχες.
Νάντια Ρηγάτου
Το μυθιστόρημα «Μέρι Κουνελάκη vs Βασίλισσα Zira» έπεσε στα χέρια μου με τη σύσταση ενός feel good βιβλίου ιδανικό για σαββατοκύριακο.
Ευχάριστο, δροσερό και ακομπλεξάριστο, με οικείους ήρωες, η αλήθεια είναι ότι πέτυχε να με κερδίσει και να με χαλαρώσει.
Η συγγραφέας διατηρεί κρυφή την ταυτότητά της και υπογράφει το μυθιστόρημα με το όνομα της ηρωïδας. Αυτό όμως δεν με εμπόδισε να τη βρω και να κάνουμε μια όμορφη κουβέντα για την γυναίκα του σήμερα που μιλά το βιβλίο.
-Υπογράφετε το βιβλίο σας ως «Μέρι Κουνελάκη». Γιατί αποφασίσατε να μην χρησιμοποιήσετε το όνομά σας και γιατί επιλέξατε το συγκεκριμένο ψευδώνυμο;
Αποφάσισα να μην χρησιμοποιήσω το όνομα μου για πολλούς και διάφορους λόγους. Κάποιοι από αυτούς είναι ότι αγαπώ το μυστήριο, δεν αγαπώ την έκθεση και ταυτόχρονα το βρίσκω και αρκετά διασκεδαστικό.
Το ψευδώνυμο αυτό είναι το όνομα της ηρωίδας του βιβλίου μου το οποίο αυθόρμητα υιοθέτησα. Δεν το είχα σκεφτεί καθόλου πριν και όταν πλησίαζε η στιγμή της έκδοσης ήταν η εύκολη λύση, καθώς δεν μπορούσα να σκεφτώ κανένα άλλο που να μου αρέσει. Βοήθησε σε αυτό βέβαια και το ότι είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο, οπότε ταίριαζε αυτή που μας αφηγείται την ιστορία της να υπογράφει και ως συγγραφέας.
-Συστήστε μας με λίγα λόγια τους βασικούς χαρακτήρες του μυθιστορήματός σας.
Η Μέρι είναι Διευθύντρια Δημοσίων Σχέσεων σε γυναικείο περιοδικό, συζεί με τον μικρότερο της Φώτη τον οποίο και αγαπά και θέλει να γίνει μητέρα. Ο Φώτης είναι ένα καλό παιδί που λατρεύει την Μέρι και έχει ένα δημοφιλές μπαρ στη Μύκονο. Επίσης, έχει και μια ανωριμότητα που κατά βάθος της δημιουργεί ανασφάλειες. Η Πέγκυ είναι μια πανέμορφη νέα κοπέλα που μπαίνει ξαφνικά στη ζωή τους ως η καινούργια σχέση του κολλητού του Φώτη, Αντώνη, αλλά η Μέρι είναι σίγουρη ότι γουστάρει τον Φώτη. Φυσικά υπάρχει και ο καλός γκέι φίλος της Μέρι, ο Κωστάκης, που την στηρίζει πάντα σε κάθε κακοτοπιά, αυτή τη φορά μαζί με τον φίλο του Γιάννη, αλλά και ο μυστηριώδης και απόλυτα γοητευτικός Χακάν, από το πολύ κοντινό περιβάλλον της Πέγκυς.
-Αφιερώνετε το βιβλίο σας «στις γυναίκες, που πρέπει να αγωνίζονται για τα αυτονόητα». Η ηρωίδα σας για τι αγωνίζεται που κανονικά θα έπρεπε να είναι δεδομένο;
Δεν είναι ένα ιστορικό/βιογραφικό μυθιστόρημα αλλά καθαρή μυθοπλασία, οπότε η αφιέρωση είναι δικαίωμα της συγγραφέως. Κι εγώ επέλεξα να το αφιερώσω στις γυναίκες, που ξέρω, το γνωρίζω πολύ καλά γιατί είμαι κι εγώ γυναίκα οπότε το έχω βιώσει, ότι οι γυναίκες δυστυχώς ακόμη, αγωνίζονται για τα αυτονόητα. Και τα αυτονόητα, δεν είναι η ισότητα, οι ίσες ευκαιρίες στην μόρφωση και την εργασία, η εξάλειψη της βίας και του σεξισμού στα λόγια και την θεωρία μόνο, αλλά στην πράξη. Μέσα στην οικογένεια, μέσα στην εργασία, μέσα στην κοινωνία. Και δυστυχώς αυτό δεν συμβαίνει. Είμαι αισιόδοξη για τις επόμενες γενιές αλλά, τώρα, αυτό δεν συμβαίνει.
Οπότε, για να σας απαντήσω συγκεκριμένα για την ηρωίδα μου, και πίσω φυσικά από την κωμική αφήγηση, αυτό που φαντάζομαι είναι ότι κάποιος ανώτερος της ή κάποιος από την Διοίκηση της φέρεται σεξιστικά, πρέπει, αναγκάζεται, για να επιβιώσει στην εργασία της να υπομένει την λεκτική βία από ανωτέρους της, έχει δεχτεί σεξουαλική παρενόχληση ακόμη και από συναδέλφους παρά την θέση της, και σίγουρα ο μισθός της είναι πολύ μικρότερος από κάποιον άντρα σε αντίστοιχη διευθυντική θέση. Να πω κι άλλα;
-Το χαρακτηρίζετε ως ένα «κωμικό, καθαρά γυναικείο μυθιστόρημα». Σε ποια σημεία του θα ταυτιστεί η αναγνώστρια και γιατί να το επιλέξει;
Νομίζω ότι μια γυναίκα αναγνώστρια θα ταυτιστεί με την Μέρι σε πολλά σημεία. Ένα από αυτά είναι η ανασφάλεια και το άγχος απέναντι σε μια τυχόν απιστία από τον σύντροφο της με μια γυναίκα μικρότερη από αυτήν, αλλά φυσικά και η επιθυμία που έχει να γίνει μητέρα. Πέρα από αυτά, πιστεύω ότι δεν είναι απαραίτητο κάποιος να ταυτιστεί με μια ηρωίδα ή έναν ήρωα. Το βιβλίο είναι κωμικό, είναι ένα βιβλίο που δεν θα σε στεναχωρήσει που απεναντίας θα σου φτιάξει τη διάθεση. Ταυτόχρονα, έχει περιπέτεια μέσα και είναι και λίγο ταξιδιωτικό αφού το μεγαλύτερο μέρος του διαδραματίζεται στο Μιλάνο.
“Παλιότερα, για να πλησιάσεις τον άλλον, για να κερδίσεις την αποδοχή του, έπρεπε να είσαι αληθινός. Τώρα μπορείς άνετα να προσποιηθείς.”
-Η Μέρι, η ηρωίδα σας τρέμει την απιστία. Έχουν γίνει, θεωρείτε, πιο περίπλοκες οι σχέσεις μας τα τελευταία χρόνια με την εισβολή των social media στις ζωές μας;
Δεν ξέρω αν τρέμει την απιστία, ξέρω όμως ότι λόγω της αποτυχημένης έως εκείνη τη στιγμή προσπάθειάς της να γίνει μητέρα, κάτι που επιθυμεί πολύ, ταυτόχρονα με το όριο της ηλικίας που την πιέζει, την καθιστά πολύ ευάλωτη. Και σίγουρα μια απιστία από τον άνθρωπο της την συγκεκριμένη αυτή περίοδο θα ήταν -όπως και για κάθε γυναίκα που προσπαθεί να γίνει μητέρα- ένα πολύ μεγάλο χτύπημα.
Θεωρώ ότι οι σχέσεις ήταν πάντα περίπλοκες, όπως είναι και ο άνθρωπος περίπλοκος. Απλώς μετά την εισβολή όπως λέτε, των social media, έχουν γίνει ή κινδυνεύουν να γίνουν και πολύ ρηχές. Ο άνθρωπος έχει ως βαθιά, βασική ανάγκη να αγαπηθεί, να γίνει αποδεκτός. Παλιότερα, για να πλησιάσεις τον άλλον, για να κερδίσεις την αποδοχή του, έπρεπε να είσαι αληθινός. Τώρα μπορείς άνετα να προσποιηθείς.
Σιγά σιγά χτίζεις και προβάλεις μια εικόνα του εαυτού σου -όπως πιστεύεις ότι θα έπρεπε να είναι για να γίνεις αρεστός- και όχι τον ίδιο σου τον εαυτό. Κερδίζεις την αποδοχή που ζητάς χωρίς κόπο και από εκεί ξεκινούν όλα. Γενικά τα social νομίζω ότι είναι μια τράπεζα συναλλαγών αποδοχής. Και αναρωτιέμαι και πόσο υγιής είναι αυτή η μετατόπιση του βάρους της κοινωνικοποίησης, ειδικά των νεότερων ανθρώπων, σε αυτά.
-Μιας και το βιβλίο σας απευθύνεται σε γυναίκες, πώς πιστεύετε ότι προβάλλεται η σύγχρονη γυναίκα στην τηλεόραση;
Δεν παρακολουθώ καθόλου τηλεόραση τα τελευταία χρόνια ,αλλά μπορώ να σας απαντήσω για τον κινηματογράφο. Είναι πολύ ενθαρρυντικό και απίστευτα ενδιαφέρον ότι η Τέχνη μπορεί και καταγράφει όχι απλώς το αποτύπωμα μιας κοινωνίας την παρούσα στιγμή, το πώς επομένως και ποιος είναι ο ρόλος της γυναίκας στο σήμερα, αλλά έχει και τη δύναμη να μας αφηγηθεί με νέα οπτική και με μια σύγχρονη ανάγνωση γεγονότα και θέσεις της γυναίκας, όπως αυτά συνέβαιναν στην ιστορία της. Αυτή η σύγχρονη ματιά λοιπόν, στην «περασμένη» ας το πούμε έτσι, γυναίκα, πιστεύω ότι αποτελεί τον κυριότερο μοχλό ώθησης στην εξέλιξη και την δικαίωσή της. Το ίδιο νομίζω θα γίνεται και στην τηλεόραση.
