Στο πένθος έχει βυθιστεί η ελληνική κοινωνία από τον ξαφνικό χαμό του Τζορτζ Μπάλντοκ. Ο ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού και της Εθνικής μας ομάδας, έφυγε στα 31 του χρόνια, σοκάροντας άπαντες στο άκουσμα της είδησης. Οι μόνοι που από ότι φάνηκε δεν σοκαρίστηκαν και τόσο, οι δαιμόνιοι ρεπόρτερς των τηλεοπτικών σταθμών (και όχι μόνο).
Από νωρίς το πρωί που ήρθα στο γραφείο παρακολουθώ τις εκπομπές που παίζουν στην πρωινή ζώνη. Αυτά που έχω ακούσει μέχρι στιγμής και είμαι σίγουρη πολλοί και από εσάς τα ακούσατε σε ζωντανή μετάδοση, δεν έχουν, πώς να το πω ευγενικά, πάτο. Ναι, πάτο.
Δίχως πάτο το βαρέλι; Δίχως πάτο ο βόθρος; Πολλά ταιριάζουν αλλά και για άλλο έναν λόγο χρησιμοποιώ τη λέξη «πάτος». Τη χρησιμοποιώ γιατί σήμερα έμαθα ότι όσοι λέμε «ο πάτος της πισίνας» είμαστε λάθος. Βεβαίως, λάθος. Γιατί η πισίνα δεν έχει πάτο αλλά βυθό! «Βυθός της πισίνας.» Και όμως έτσι μας ενημέρωσε γνωστός δημοσιογράφος πρωινομεσημεριανής εκπομπής που λέει μόνο αλήθειες. Βρέθηκε στον βυθό της πισίνας, μάς είπε και έψαχνα να ζουμάρω να δω αν έχει κανένα ψάρι μέσα ο βυθός.
Να τα γέλια, να το κάζο στο γραφείο και εκεί που λέμε εντάξει μπορεί να μπερδεύτηκε ο άνθρωπος, μην είμαστε τόσο σκληροί, ήρθε το δεύτερο χτυπηματάκι στα αυτιά. «Έπαθε πνιγμό.» Ναι ο Τζορτζ Μπάλντοκ έπαθε πνιγμό, δεν έχασε τη ζωή του από πνιγμό, όχι, τον έπαθε τον πνιγμό. Άκουσα καλά; Είπε έπαθε πνιγμό; ρώτησα τους συναδέλφους. Καλά άκουσες, ήταν η απάντηση και λέω οκ ας το προσπεράσω και αυτό…
Αμ δε όμως! Να θες να αγιάσεις και να μην σε αφήνουν λέει η παροιμία και είναι ολόσωστη. Το αποκορύφωμα της ανάλυσης- μπουρδολογίας ήταν οδηγίες από άτομο τηλεοπτικού πανελ για το πώς να μην πνιγείτε στην πισίνα. Α, συγγνώμη λάθος λόγω βιασύνης, «πώς να μην πάθετε πνιγμό» είπαμε είναι το σωστό. Οδηγίες πώς να αναπνέετε σωστά για να μην πνιγείτε όταν βρίσκεστε σε πισίνα, λάιβ σε τηλεοπτική μετάδοση…
Η κατάντια όμως της ελληνικής τηλεόρασης και των δημοσιογράφων- πνευμολόγων, δυτών, ιατροδικαστών, ντετέκτιβ, δεν σταματά σε γλωσσικά λάθη. Γίνεται ακόμη χειρότερη με ντροπιαστικά ρεπορτάζ για το σπίτι που έμενε ο Μπάλντοκ και λεπτομέρειες πιο κίτρινες και από τη φλούδα του λεμονιού. Πόσο ενοίκιο έδινε, πόσα τετραγωνικά ήταν, πότε χτίστηκε, πόσα μπάνια είχε, πόσες κρεβατοκάμαρες και πάει λέγοντας. Λεπτομέρειες ανούσιες και προ πάντων ντροπιαστικές για κάποιον που θέλει να λέγεται δημοσιογράφος. Γιατί ο κόσμος αυτή τη στιγμή θρηνεί για ένα νέο παληκάρι που άφησε ορφανό ένα μωρό.
Δεν χρειάζονται αυτά τα ρεπορτάζ, δεν κάνουν κανένα σοφότερο και κυρίως δεν ενδιαφέρουν τον κόσμο καν. Είναι ντροπή και ασέβεια προς τον άνθρωπο που έφυγε από τη ζωή. ΑΣΕΒΕΙΑ. Και εδώ μπαίνει τελεία και παύλα.
ΥΓ: Εν γνώσει μου δεν αναφέρθηκα σε ιστοσελίδες, γιατί μετά τους τίτλους τύπου «ανατροπή στο θάνατο Μπάρντοκ, βρέθηκαν δύο ποτήρια στο σπίτι του» νομίζω δεν φτάνουν δύο σελίδες για να αναπτύξω τις σκέψεις μου.
