Στον Ορχομενό, κοντά στις Πηγές των Χαρίτων, εκεί από όπου ο Φρίξος και η Έλλη κατά τη μυθολογία θα ξεκινούσαν με το χρυσόμαλλο κριάρι το ταξίδι της διαφυγής τους από τη Βοιωτία, ο μικρός, τότε, Πέτρος Δήμου, έβοσκε τις αγελάδες του πατέρα του στον βαλτότοπο. Κάποιες φορές ψάρευε και με το αγκίστρι, κυπρίνους και κεφάλους. Αργότερα, ενήλικος πλέον, ο ίδιος δημιούργησε στο κανάλι της περιοχής μια σπάνια, για τα δεδομένα της Ελλάδας, ιχθυοκαλλιέργεια, που δεν φιλοξενείται σε τσιμεντόστερνες αλλά στη φυσική κοίτη που διατηρήθηκε και διαμορφώθηκε κατάλληλα με χαλίκι και άμμο, δίπλα στις δάφνες που φυτεύτηκαν για να προσφέρουν την πολύτιμη σκιά τους στις πέστροφες.
Σε αυτό το περιβάλλον, το νερό που ξεκινάει από τον Παρνασσό και ακολουθεί μια υπόγεια διαδρομή, ανάμεσα σε πετρώματα, λίμνες και γεωλογικούς σχηματισμούς, διατηρεί σταθερή τη θερμοκρασία του, ενώ δεν θολώνει ποτέ γιατί δεν έχει φερτά υλικά. Είναι, παράλληλα, διαρκώς σε κίνηση καθώς αν έμενε στάσιμο θα αυξανόταν η θερμοκρασία του και τα ψάρια δεν θα είχαν το απαραίτητο οξυγόνο για να αφομοιώσουν την τροφή τους και να αναπτυχθούν σωστά. Οι μικροοργανισμοί, άλλωστε, που αναπτύσσονται χάρη στα υδροχαρή φυτά προσφέρουν στις πέστροφες ένα μέρος από τη φυσική τροφή τους. Εκείνες, πάλι, δεν συνωστίζονται, δεν στρεσάρονται από τυχόν έλλειψη οξυγόνου και οι συνθήκες που προσομοιάζουν σε μεγάλο βαθμό το απολύτως φυσικό περιβάλλον διασφαλίζουν την καλύτερη δυνατή ποιότητα του παραγόμενου προϊόντος.
«Όταν το ψάρι είναι ευτυχισμένο και έχει αυτά που θα ζητούσε από τη φύση όταν ήταν ελεύθερο, θα δώσει ό,τι καλύτερο», επισημαίνει στο ΑΠΕ- ΜΠΕ ο κ. Δήμου, που παράγει στη μονάδα του καπνιστή και φιλεταρισμένη πέστροφα, προϊόν που παρουσιάζει μεγαλύτερη ζήτηση από την παραγωγή. Η πέστροφα πωλείται σε όλο τον χώρο της Ελλάδας, από τα νησιά ως την Ήπειρο και από τον βορρά ώς τον νότο, ενώ πριν από μερικά χρόνια εξαγόταν στη Γαλλία, την Ιταλία, την Αγγλία και τη Γερμανία. Όταν χρειάστηκε να ανανεωθούν οι αδειοδοτήσεις της ιχθυοκαλλιέργειας, οι πολυετείς διαδικασίες για την έγκριση των όρων περιβαλλοντικών επιπτώσεων, των υδροστατικών και υδραυλικών μελετών επηρέασαν αρνητικά τις εξαγωγές, ωστόσο τα σχέδια της μονάδας για το μέλλον προβλέπουν την επανεκκίνησή τους.
Γυρνώντας στο παρελθόν, ο κ. Δήμου λέει ότι ήταν το τελευταίο παιδί μιας πολυμελούς οικογένειας με μικρά εισοδήματα και διηγείται: «ήμουν ο τελευταίος. Δεν είχε μείνει για μένα περιουσιακό στοιχείο, παρά μόνο τούτο εδώ. Είχα τελειώσει το Λύκειο του Ορχομενού, πήγα στρατιώτης. Τότε ένας φίλος μου πήγε στον Καναδά και τον παρακάλεσα να με βοηθήσει για να πάω και εγώ. Αυτό τελικά δεν έγινε και αποφασίσαμε να κάνουμε μια πεστροφοκαλλιέργεια. Όταν άρχισαν να γίνονται οι ιχθυοκαλλιέργειες στην Ήπειρο, είδαμε τι χρειάζεται και είπαμε να ξεκινήσουμε αυτή τη δουλειά οικογενειακά. Πήγα και σε άλλα μέρη στην Ελλάδα, όπου οι επιδοτήσεις ήταν μεγάλες, αλλά εγώ δεν είχα τα χρήματα που χρειάζονταν. Ξεκίνησα, από ανάγκη, με δύο αδέλφια, αλλά στη διαδρομή διαπίστωσα ότι δεν ταιριάζαμε στον χαρακτήρα και τους στόχους. Έτσι, από το ’73 και μετά άρχισα να λειτουργώ από μόνος μου, σε μια περιοχή που ήταν βαλτότοπος με βάτους, συκιές, αγροσυκιές, ανάμεσα στο βουνό και το υδάτινο στοιχείο».
Γυρνώντας στο παρελθόν, ο κ. Δήμου λέει ότι ήταν το τελευταίο παιδί μιας πολυμελούς οικογένειας με μικρά εισοδήματα και διηγείται: «ήμουν ο τελευταίος. Δεν είχε μείνει για μένα περιουσιακό στοιχείο, παρά μόνο τούτο εδώ. Είχα τελειώσει το Λύκειο του Ορχομενού, πήγα στρατιώτης. Τότε ένας φίλος μου πήγε στον Καναδά και τον παρακάλεσα να με βοηθήσει για να πάω και εγώ. Αυτό τελικά δεν έγινε και αποφασίσαμε να κάνουμε μια πεστροφοκαλλιέργεια. Όταν άρχισαν να γίνονται οι ιχθυοκαλλιέργειες στην Ήπειρο, είδαμε τι χρειάζεται και είπαμε να ξεκινήσουμε αυτή τη δουλειά οικογενειακά. Πήγα και σε άλλα μέρη στην Ελλάδα, όπου οι επιδοτήσεις ήταν μεγάλες, αλλά εγώ δεν είχα τα χρήματα που χρειάζονταν. Ξεκίνησα, από ανάγκη, με δύο αδέλφια, αλλά στη διαδρομή διαπίστωσα ότι δεν ταιριάζαμε στον χαρακτήρα και τους στόχους. Έτσι, από το ’73 και μετά άρχισα να λειτουργώ από μόνος μου, σε μια περιοχή που ήταν βαλτότοπος με βάτους, συκιές, αγροσυκιές, ανάμεσα στο βουνό και το υδάτινο στοιχείο».
