Καλεσμένος στην εκπομπή «Καλύτερα Αργά», της Αθηναΐδας Νέγκα, ο ηθοποιός Φίλιππος Σοφιανός μίλησε ανοιχτά για την αλληλεπίδραση της τέχνης με την προσωπική του διαδρομή, τις δυσκολίες που αντιμετώπισε ως ζεν πρεμιέ και τη θέση του στο κίνημα #MeToo.
«Με έναν περίεργο τρόπο ό,τι έχω αξιωθεί στη ζωή, το έχω αξιωθεί και στο θέατρο. Όλες αυτές τις τρικυμίες, τις φορτούνες και τις υπέροχες μέρες. Με έναν τρόπο μεταφυσικό σχεδόν υπάρχει μια ακολουθία, μια σχέση. Οι ρόλοι που κάνουν ακουμπούν ένα κομμάτι της προσωπικής ζωής, μετά έρχεται η ζωή. Δεν πιστεύω στα μεταφυσικά αλλά στα διαισθητικά. Είναι πολύ μυστήριο, το έχω σκεφτεί πολλές φορές. Δεν μπορώ να βρω την άκρη! Είναι πολύ περίεργο πάντως. Κάθε φορά που έχω να κάνω με έναν βαρβάτο ρόλο, αρχίζω σκάβω και ανακαλύπτω πράγματα δικά μου πολύ σημαντικά για τη ζωή μου. Ήταν τα μεγάλα “ναι” και “όχι” που πρέπει να πεις!», δήλωσε.
Αναφορικά με την προσωπική του εικόνα, ο Φίλιππος Σοφιανός αποκάλυψε ότι ποτέ δεν ένιωσε άνετα με την ταμπέλα του ζεν πρεμιέ, καθώς προτιμούσε πιο σκοτεινούς ρόλους. «Την προσωπική γοητεία και τη στάμπα του ζεν πρεμιέ, επειδή με ενοχλούσε να είμαι το καλό παιδί και το άξιο παλικάρι, έπαιζε τους αρνητικούς χαρακτήρες με μεγάλη επιτυχία. Με πρόθεση έκανα αυτό που μου υπαγόρευε η καρδιά μου πάντα και το έβαζα μπροστά και το έφερνα εις πέρας. Δεν έχω αφήσει εκκρεμότητες στη ζωή.», είπε.
Σε θέματα ιδιωτικότητας, ο ηθοποιός αναφέρθηκε στην ανάγκη διατήρησης ισορροπίας. «Δεν μπορώ να εκθέτω ένα κορίτσι, έπρεπε να το αποκαταστήσω. Όταν “εκθέτω” τον ιδιωτικό μου βίο έξω, όντας ένα δημόσιο πρόσωπο, εκεί τα πράγματα ζητάνε μια ισορροπία. Ένας άνθρωπος που δεν είναι μπροστά από τις κάμερες μπορεί να έχει μια πιο άνετη ιδιωτική ζωή. Δεν παίρνει και δεν δίνει λογαριασμό. Έχω μια αίσθηση ότι πρέπει να λογοδοτώ για τις επιλογές μου. Άμα είσαι από ένα σπίτι που έχει στιβαρές αρχές, είναι παραδοσιακό πράγμα, δεν είναι κυνόδοντας, σου δίνει 5-10 αρχές που τις σέβεσαι και τις αναπαράγεις».
Μιλώντας για το κίνημα #MeToo, ο Σοφιανός εξέφρασε ανησυχία για την απουσία ουσιαστικής συζήτησης. «Στο #metoo ο καθένας έλεγε το μακρύ του και το κοντού του, και από τη μεριά του θύτη και του θύματος. Η διανόηση δεν κάθισε να ανοίξει έναν δημόσιο διάλογο, να συζητήσουμε σοβαρά για αυτό. Οι διανοούμενοι είναι σχεδόν τρομοκρατημένοι γιατί ένας άνθρωπος που θα τολμήσει να αρθρώσει έναν διαφορετικό λόγο, κινδυνεύει να εξοριστεί στους γραφικούς. Για αυτό οι άνθρωποι του πνεύματος έχουν σταματήσει να μιλάνε. Είναι σαρκοφαγία; Κανιβαλισμός; Μπορούμε να απομονώσουμε μια φράση, να τη βγάλουμε τη λεζάντα και ποιος μαζεύει τα “θύματα”».
