«Nιώθεις τα 5G στο σώμα…» – Η απόλυτη εμπειρία μιας πτήσης πάνω απ το Αιγαίο με μαχητικό υψηλών επιδόσεων Mirage 2000-5 της Πολεμικής Αεροπορίας

Δέος για τους Έλληνες πιλότους… TOP GUN

«Αυτά είναι 5G…, τώρα και πάλι 5G…». Μια κίνηση του μαχητικού αριστερά και πάνω, απότομη κίνηση και μανούβρα δεξιά και πάνω και ο…ουρανός και η θάλασσα γίνονται ένα… και δύο κινήσεις και δύο φορές 5G φορτίσεις στο σώμα μου έχουν μόλις ολοκληρωθεί… Είναι με τους συγκεκριμένους χειρισμούς του Έλληνα πιλότου του Mirage 2000-5 που έχει πια γίνει ήδη μια δοκιμή εάν το κορμί μου αντέχει τις επιταχύνσεις βαρύτητας κατά τη διάρκεια των τακτικών ελιγμών, τα γνωστά σε όλους G. Και τι λέει ο νους μου μετά από την διπλή αυτή δοκιμασία; «Πόσο καταπληκτική αίσθηση !…»

Το γαλλικό μαχητικό μέσα στο οποίο πετάω με υψηλή ταχύτητα έχει εκτελέσει μέσα σε δύο λεπτά, δύο απότομους ελιγμούς ενώ το μυαλό δεν έχει καν αντιληφθεί- πόσο μάλλον να συνηθίσει-, πως είμαι δεμένος πάνω σε απίστευτης αντοχής «σαίτα» από κράματα αλουμινίου, σ ένα μαχητικό αεροσκάφος της Πολεμικής Αεροπορίας της Ελλάδας. Στα χειριστήρια του Mirage 2000-5 ο Σμηναγός (Ι) Γιώργος Μπέλλος. Αν και το ένστικτο επιβίωσης λέει να μείνω με το κεφάλι ακίνητο στο κάθισμα της απίστευτης αυτής πτητικής μηχανής μήπως και υπάρξει μικρότερη καταπόνηση, ενστικτωδώς, ίσως και με άγνοια κινδύνου, αποφασίζω πως θέλω να απολαύσω τις δραστικές αυτές μανούβρες και κοιτάω με μια ευρεία κίνηση του κεφαλιού έξω. Κοιτώ αυτόν τον υπέροχο, ανυπέρβλητα όμορφο, ζωγραφισμένο με μερικά κατάλευκα σύννεφα ελληνικό ουρανό με το πολλαπλών ρόλων μυαλό του δημοσιογράφου σε υπερδιέγερση να συλλογιέται: «τώρα πως θα το μεταφέρω αυτό σε κείμενο; Είναι άραγε αδύνατον να μεταφερθεί αυτή η… εξώκοσμη αίσθηση σε λέξεις;».

Το μαχητικό συνεχίζει τη σχεδιασμένη πορεία του όμως. Πιο γρήγορο από τη σκέψη θαρρείς, συνεχίζει να υπακούει στις εντολές του Έλληνα Ίκαρου και μετακινείται από τον έναν high G ελιγμό στον άλλον. «Θεέ μου, κάπως έτσι θα πρέπει να ήταν να ίπταμαι μέσα στα σύννεφα εάν μπορούσε να το κάνει αυτό το σώμα που μας έδωσες…», είναι η επόμενη σκέψη που περνά αστραπιαία από το νου. Θάλασσα, το ανάγλυφο της Εύβοιας, νησάκια, κύματα, θαλασσοπούλια λίγο πιο κάτω, και ελευθερία. Ναι, η πλέον απόλυτη αίσθηση ελευθερίας που μπορεί να νιώθει ένας άνθρωπος στον πλανήτη είναι αυτή σε μια πτήση μέσα σε ένα μαχητικό. Νιώθεις βέβαιος πως τίποτα δεν μπορεί να σε ‘αιχμαλωτίσει’. Είσαι απόλυτα ελεύθερος. «Θεέ μου, αυτή πρέπει να είναι η καλύτερη δουλειά στον πλανήτη. Χωρίς σύγκριση.

«Το πιο όμορφο από όλα..»

Το δελταπτέρυγο γαλλικό μαχητικό (το «πιο όμορφο από όλα..» όπως μου είχε πει υπερήφανα ο Μοίραρχος της 331 Μοίρας, της «φωλιάς» Mirage 2000-5 πριν λίγες ημέρες) στη συνέχεια οριζοντιώνεται και σαν σαΐτα επιταχύνει. Από κάτω μας, το Αιγαίο φεύγει με τεράστιες ταχύτητες, κυλάει, χάνεται, ρέει, και νιώθεις σαν να βρίσκεται πάνω σε μια μηχανή το χρόνου με την οποία ταξιδεύεις συνάμα και στον χώρο. Ο Έλληνας Ίκαρος με ήρεμη φωνή ακούγεται μέσα στο κράνος μου: «roll». Τότε η «Οφθαλμαπάτη», το Mirage 2000-5 δηλαδή -«δίλιτρο» όπως είναι το προσωνύμιο του στην αργκό- γυρίζει τώρα απότομα, ρευστά, δυναμικά και το κεφάλι μου σχεδόν «ακουμπά» τα κύματα της θάλασσας. Μάτια, σώμα και μυαλό ρουφούν την απόλαυση της μανούβρας.

Επιστροφή στην ευθεία πτήση, είμαστε πια αρκετά λεπτά στον αέρα και αναρωτιέμαι πως δεν έχω ζαλιστεί ακόμη. Το Mirage 2000 σχίζει, κυριολεκτικά όμως, όπως ένας κομψός πύραυλος με φτερά, τον ουρανό. Το γαλλικό δημιούργημα δεν στερείται δύναμης ή ευελιξίας αφού μπορεί να «σκαρφαλώνει» στον ουρανό με ταχύτητα κάπου 285μ/δευτερόλεπτο. Οι Γάλλοι σχεδιαστές στη δεκαετία του ’70 όταν το ζωγράφιζαν στα εργαστήρια τους το είχαν σχεδιάσει ώστε να έχει ανώτερη και η ταχύτητα προσέγγισης για προσγείωση κάπου στα 2,530 χλμ/ώρα και 260 χλμ/ώρα αντίστοιχα, ενώ το μαχητικό μπορεί να φτάσει στα 17.000 περίπου μέτρα υψόμετρο. Το πρώτο πρωτότυπο του, το Mirage 2000 No.01, φτιάχτηκε στο Saint-Cloud της Γαλλίας πριν να μετακινηθεί στις εγκαταστάσεις της μαμάς του Dassault, στο Istres για συναρμολόγηση πριν πετάξει στα χέρια του Jean Coureau στις 10 Μαρτίου του 1978, μόλις 27 μήνες μετά από το πράσινο φως που δόθηκε για το πρόγραμμα. Τα ελληνικά μαχητικά σήμερα σε υπηρεσία είναι τις έκδοσης «Dash 5» ή αλλιώς 2000-5, τη πλέον σύγχρονης μαζί με αυτή των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων που κατασκευάστηκε.

Τα G και η απέραντη εκτίμηση προς τους Έλληνες πιλότους

Φτάσαμε πια στο δεύτερο μισό της πτήσης και το σώμα δίνει μάχη να είναι εκεί 100% στην πτήση. Το στομάχι σφίγγει, ίσως να είναι η η αδρεναλίνη που το βοηθά να αντέχει στο αφύσικο της κίνησής του στον αέρα… Το απαίδευτο στις έντονες κινήσεις στις τρεις διαστάσεις κορμί, «εκτινάσσεται» από τις μανούβρες του Ιπταμένου της ΠΑ, αλλά παραμένει σε εγρήγορση. Οι μυς των ποδιών, της κοιλιάς ειδικά δουλεύουν σε υπερωρία. Ίσως το κορμί να αντέχει, απλά επειδή δεν θέλει να χάσει στιγμή από την εμπειρία μιας τέτοιας πτήσης. Μπορεί για αυτό το λόγο να… ‘αποφασίζει’ να αποδώσει στο μέγιστο που μπορεί.

Την ίδια ώρα σκέφτεσαι πως ένας πιλότος της ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας, από τις κορυφαίες ΠΑ σε όλο τον κόσμο, μια 1st Tier-πρώτης «Κατηγορίας» όπως χαρακτηρίζεται δηλαδή Πολεμική Αεροπορία, σε κανονικές συνθήκες και χωρίς τον… επιβάτη πολίτη, δεν πρέπει μόνο να αντέχει τα G που βιώνει αλλά και να μάχεται ταυτόχρονα. Θα πρέπει να χειρίζεται όλα τα συστήματα, να αμύνεται, να ακολουθεί τον σχεδιασμό της αποστολής, να αντιδρά, να στοχεύει με τα όπλα του αν χρειαστεί, να επιλέγους τους βέλτιστους χειρισμούς απέναντι σε κάθε στοιχείο της εναέριας μάχης όπως και σε κάθε απειλή που μπορεί να προέλθει από το έδαφος. Ναι, «μάθαμε» να εκτελούμε μερικές από τις διαδικασίες που πρέπει να εκτελέσει ένα πιλότος για να απογειωθεί με τα σεμινάρια πίσω στο κτίριο της 347 Μοίρας που μας φιλοξενεί, μάθαμε έχουμε κάποια επίγνωση της κατάστασης στον αέρα, να στήνουμε το κορμί μας ώστε να ανταπεξέρχεται, να λειτουργούμε κάποια απαραίτητα συστήματα όπως η διαδικασία εκτίναξης σε μια κακή στιγμή, αλλά είναι απολύτως βέβαιο πως δεν έχουμε αποκτήσει ούτε ένα κλάσμα από τις ικανότητες των Ελλήνων Ικάρων. Μάθαμε πάνω από όλα όμως να τους σεβόμαστε και να τους θαυμάζουμε απεριόριστα.

Προετοιμασία, άφιξη στην οικογένεια της ΠΑ

Η πτήση στην ουσία βέβαια είχε «ξεκινήσει» αρκετά νωρίτερα με τις τυπικές διαδικασίες που είναι απαραίτητες πριν να μπει κανείς σε κόκπιτ μαχητικού. Μερικά 24ωρα πριν, το κορμί και το μυαλό μου είχε βρεθεί για ένα ολόκληρο πρωινό στο Κέντρο Αεροπορικής Ιατρικής που βρίσκεται στο 251 Γενικό Νοσοκομείο Αεροπορίας. Από εκείνη την ημέρα, είναι η μια στιγμή που είχε μένει ανεξίτηλη στο νου μου και έπρεπε να ενσωματωθεί στο ρεπορτάζ. Ήταν η στιγμή στην οποία μια επικεφαλής οδοντίατρος της Πολεμικής Αεροπορίας, καθώς περνάω την έκτη στη σειρά ιατρική εξέταση και διαβάζει τον φάκελο μου με τα υπόλοιπα ιατρικά πορίσματα, ρωτά για την επερχόμενη πτήση και σηκώνοντας το κεφάλι της από την καρτέλα φωνάζει βροντερά: «να πετάξετε και για εμάς. Αυτό σας θα ήθελα να σας ζητήσω. Ναι, να πετάξετε για όλα τα στελέχη της ΠΑ». Μια φράση που είχε χαραχθεί στο μυαλό μου. Ναι, αφιερωμένο σε όλα τα στελέχη της ΠΑ όπως και σε όλους τους Έλληνες λοιπόν η μεταφορά του ρεπορτάζ. Στους απλούς πολίτες που γενιές μετά από γενιά, κοιτούν ειδήσεις των τελευταίων δεκαετιών στα ΜΜΕ και ακούνε για τις πτήσεις των αεροπόρων, ακούν τις ειδήσεις και σκέφτονται πως κάπου εκεί στον γαλάζιο ελληνικό ουρανό υπάρχει ένας/μια Έλληνας χειριστής μαχητικού αεροσκάφους που δεν αφήνει κανείς να αμφισβητήσει την εθνική κυριαρχία της πατρίδας του.

Πρωινή άφιξη

Όλα έχουν πάει όμως καλά στις ιατρικές εξετάσεις, το κορμί έχει όπως φαίνεται τις αντοχές που απαιτεί η -πάρα πολύ αυστηρή- ομάδα των ιατρών της ΠΑ και η απαραίτητη βεβαίωση καταλληλότητας είναι στα χέρια μας. Μερικές ημέρες μετά, ξεκινάμε στις 5 τα χαράματα της 7ης Νοεμβρίου από τη Θεσσαλονίκη που φέτος ήταν και το επίκεντρο των εκδηλώσεων για την εορτή του Προστάτη της ΠΑ με κατεύθυνση την Νέα Αγχίαλο. Εκεί, την 7η Ιουλίου του 1997 είχε γίνει η επαναλειτουργία της 347 Μοίρας που ξέρουμε πως θα μας φιλοξενήσει το πρωϊνό. Εκεί όπου το Ιπτάμενο και Τεχνικό προσωπικό το μαρκινό ’97 είχε άρχισε την προετοιμασία υποδοχής ενός νέου οπλικού συστήματος για την ΠΑ αφού την 25η Ιουλίου στην 111ΠΜ προσγειώθηκαν τα τέσσερα πρώτα αεροσκάφη F-16C/D Block 50. Σε αυτή την Αεροπορική Βάση είναι που φτάνουμε ακριβώς στις 07:30 όπως μας έχει ζητηθεί. Στην πύλη μας ‘χαιρετά’ ένα αποσυρθέν βομβαρδιστικού-θρύλος Α-7Η Corsair, μάρτυρας πως εδώ πετούν Έλληνες μαχητές των αιθέρων. Σταθμεύουμε, πλησιάζουμε στο κτίριο της Μοίρας που βρίσκεται στην Αεροπορική Βάση Νέας Αγχιάλου και στην 111 Πτέρυγα Μάχης και εκεί μας περιμένουν οι άνθρωποι της ΠΑ χαμογελαστοί. Είναι σήμερα που θα μας δείξουν «τι είναι αυτό που βιώνει ένας Έλληνας χειριστής και μια Μοίρα της ΠΑ» και το περιμένουν με χαρά.

Δίπλα μας ένα μελίσσι από πιλότους της ΠΑ παραβρίσκονται στην βάση και συντονίζουν, εξηγούν, απαντούν για όλα μέσα και έξω από το κτίριο της 347 Μοίρας. Φέτος είναι η πρώτη φορά που οι πτήσεις των δημοσιογράφων έγιναν στην συγκεκριμένη Αεροπορική Βάση, όπως ήταν και η πρώτη φορά που έγινε στις 10 του Νοέμβρη το αεροπορικό σόου της γιορτής της ΠΑ στη Θεσσαλονίκη για όλη τη Βόρεια Ελλάδα. Το κλίμα είναι γιορτινό, φιλικό αλλά και απόλυτα σοβαρό στις πολλαπλές ενημερώσεις που μας γίνονται, ενημερώσεις για όλα τα δεδομένα της πτήσης που θα εκτελέσουμε. Μας έχουν άραγε επιφυλάξει μια…τουριστική πτήση; Απολύτως όχι μας λένε. Από το καλωσόρισμα μέχρι την πρόγνωση καιρού, μέχρι την τελευταία στιγμή που έγινε η τελευταία προσγείωση του τρίτου κύματος, όλα έγιναν «…όπως ακριβώς γίνονται για τους επαγγελματίες πιλότους». Αυτό είναι που απαντά στην ερώτηση μου για το εάν οι πτήση μου θα είναι «νερωμένη» σε απαιτήσεις σε σύγκριση με τις κανονικές εκπαιδευτικές ο Μοίραρχος της 347. Με διαβεβαιώνει πως ότι θα ζήσουμε εκεί επάνω για 50 περίπου λεπτά θα είναι «ακριβώς όπως σχεδιάζεται μια τέτοιου τύπου ημέρα εκπαίδευσης για τους πιλότους της ΠΑ». Στο άκουσμα αυτής της διατύπωσης, ένα μείγμα ενθουσιασμού διαπερνά τους παρόντες στην αίθουσα ενημέρωσης.

Ένα ευχαριστώ…

«Μια πτήση ενός πολίτη με την Πολεμική Αεροπορία ενισχύει περαιτέρω την εξωστρέφεια και απαντά που σε όλους μας κάνουν, το πως είναι να πετάς. Ένα ερώτημα στο οποίο λέω σε όποιον το θέτει πως δεν μπορώ να απαντήσω πως το συναίσθημα είναι μοναδικό. Έτσι λοιπόν όταν μπεις μέσα στο κόκπιτ, η ψυχολογία σου είναι τελείως διαφορετική. Όταν «ξεκολλήσει» δε το αεροπλάνο, ακόμη περισσότερο. Με μια τέτοια πτήση λοιπόν απαντάμε στο ερώτημα πως θα δεις, θα ζήσεις αυτό που ζω εγώ κάθε ημέρα» δηλώνει λίγο πριν την απογείωση στο ΑΠΕ ΜΠΕ και στην ειδική εκπομπή του ραδιοφώνου του “Πρακτορείο 104.9FM” για την Στρατιωτική Τεχνολογία και την Αεροδιαστημική ο Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Αεροπορίας (ΓΕΑ), Αντιπτέραρχος (Ι) Δημοσθένης Γρηγοριάδης. Ο Αρχηγός των Ικάρων που από νωρίς διακριτικά παρακολουθεί την ημέρα στην οποία πολίτες θα ζήσουν από πρώτο χέρι 50 λεπτά από τη ζωή ενός χειριστή μαχητικού αεροσκάφους στην Μοίρα. «Η Πολεμική Αεροπορία χαίρει της διαφήμισης λόγω του έργου της βέβαια ποικιλοτρόπως. Δεν είναι μόνο τα μαχητικά αεροσκάφη, είναι και τα αεροσκάφη που κάθε ημέρα επιτελούν κοινωνικό έργο οποιαδήποτε ώρα του 24ωρου. Εμείς μια τέτοια πτήση, με τον τρόπο αυτό θέλουμε να πούμε στον πολίτη πως είμαστε κοντά του και να του πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ. Ένα ευχαριστώ για την υποστήριξη, την αγάπη και για τα χρήματα που από το υστέρημά του ξοδεύονται προκειμένου η χώρα να είναι ασφαλής. Και θέλω άλλη μια φορά να πω πως ο Έλληνας πολίτης πρέπει να αισθάνεται ασφαλής με της Ένοπλες Δυνάμεις που διαθέτει η χώρα», θα μας πει καθώς οι κινητήρες των μαχητικών ακούγονται στο βάθος να εκκινούν ο Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Αεροπορίας (ΓΕΑ).

Αλύγιστο κράμα

«Πρέπει να είμαστε και είμαστε πάνω από όλα ψύχραιμοι. Έχουμε κάνει και κάνουμε συνέχεια μια εκπαίδευση που μόνο η Πολεμική Αεροπορία μπορεί να προσφέρει και έχουμε μια άριστη γνώση του αεροσκάφους μας, της κάθε αποστολής. Για αυτό το λόγο μας χαρακτηρίζετε ως ιδιαίτερα ψύχραιμους. Δεν σταματάμε να αναζητούμε πως να βελτιωθούμε», είχε σχολιάσει σε μια ήρεμη που είχαμε πριν από την πτήση ο πιλότος του ελληνικού Mirage 2000-5 στο οποίο θα επέβαινα όταν τον πλημμύριζα με ερωτήσεις για το πως είναι η ζωή του πιλότου ενός μαχητικού αεροσκάφους.

Είναι, χωρίς περιστροφές, υπεράνθρωποι οι πιλότοι τις ΠΑ της Ελλάδας. Αυτό που κάνουν άλλωστε, δεν κανονικά δεν ακουμπά στη λογική, δεν περνά από κανένα φίλτρο λογικής αφού ο ‘Ανθρωπος κανονικά ούτε να πετάει είναι φυσιολογικό, ούτε να «τραβάει» 5 και 6G όπως τραβήξαμε με τον Έλληνα Ιπτάμενο στα περίπου 50 λεπτά πτήσεις. Ούτε είναι χαρακτηριστικό ανθρώπινου όντος το να πηδάει μέσα και έξω από το κόκπιτ δύο και τρεις φορές σε ένα πρωινό και στη συνέχεια κάπου αργά το απόγευμα να πηγαίνει σαν κοινός θνητός πίσω στην οικογένεια του, να παίρνει τα παιδιά του από τη μουσική, να τους διαβάζει ένα παραμύθι… Είναι υπεράνθρωποι αυτοί που μας φυλάνε από κάθε εχθρό εκεί πάνω και αν δεν ζήσεις μαζί τους έστω αυτή την μια ώρα περίπου δεν μπορείς να το αντιληφθείς.

Πάνω από το Αιγαίο

Πίσω στην πτήση μας που είχε ετοιμαστεί με κάθε λεπτομέρεια και στο σύνθετο δεύτερο μισό της όμως… Μετά από τους ελιγμούς, τις περιστροφές και την αρχική φάση της πτήσης ο Έλληνας πιλότος -που μάλιστα γιόρτασε την 1000η ώρα του σε Mirage 2000 μαζί όπως μου εκμυστηρεύτηκε όταν προσγειωθήκαμε-, έχει ήδη διαπεράσει τον ουρανό της Μαγνησίας, έριξε την Εύβοια στο βλέμμα μας, διέσχισε με μια ταχεία πτήση τη μύτη της χερσονήσου του Άθω. Τώρα φέρνει το Μirage 2000-5 πάνω από το μνημείο ιερό για όλους τους Ιπταμένους, για το Ακρωτήριο Σιαλμάς του Αγίου Ευστράτιου όπου με διέλευση θα τιμήσουμε μαζί τον Υποσμηναγό (Ι) Νικόλαο Σιαλμά. Εκεί θα δω από ψηλά το δόρυ και την Σπαρτιατική ασπίδα που είναι τόπος τιμής, μνήμης για κάθε αεροπόρο που το διακρίνει από το πιλοτήριο του/της. Ένα εθνικό «Μολών Λαβέ» θαρρείς όπως εκείνο του Λεωνίδα της Σπάρτης που δεν παραλείπει να κοιτάξει με μια γρήγορη ματιά κάθε πιλότος που πετά από την περιοχή.

Το γοητευτικά «αθλητικό» στην εμφάνιση γαλλικό μαχητικό αεροσκάφος συνεχίζει την ασταμάτητη πορεία του σχίζοντας το τοπίο και στη συνέχεια βρίσκεται κάποια μέτρα πάνω από τη θάλασσα. Ένα σκαρί με χρώματα του ΠΝ ξεπροβάλει στο βάθος: «Είναι ένα πλοίο του Πολεμικού Ναυτικού, για πάμε να το δούμε…, α, ναι, είναι ένα αρματαγωγό» περιγράφει στα ακουστικά μας ο πιλότος του Μ2000-5 ενώ το γαλανόλευκο μαχητικό παίρνει μια αριστερή στροφή, βάζει κλίση και σαν βέλος περνά δίπλα από το ελληνικό πλοίο όπου όλοι μας χαιρετούν. Θάλασσα και ουρανός εκείνη την στιγμή συναντιώνται και είναι σαν να… τα βρίσκουν και δύο επαγγελματίες των ΕΔ της χώρας, ένας ναυτικός και ένας αεροπόρος. Για μερικά δευτερόλεπτα θα «συναντηθούν» και με ένα δημοσιογράφο που έχει την τιμή να βρίσκεται εκεί ώστε να το αποθανατίσει με τη γραφή του. Άλλη μια στιγμή ξεχωριστή της πτήσης αυτής.

Επιστροφή και τελική προσέγγιση…

Είμαστε πια στην πορεία της επιστροφής ενώ συναντούμε στον αέρα σε σχηματισμό που μοιάζει με βέλος κιαι δύο μαχητικά F-16 της ΠΑ στα οποία επιβαίνουν επίσης δημοσιογράφοι και απόστρατοι της ΠΑ. Το αεροδρόμιο πλησιάζει με ταχύτητες που δεν έχουν καμία σχέση με αυτές ενός αεροπλάνου της πολιτικής αεροπορίας και, σαν σε χρόνο στο νου είναι σαν να έχει επιταχυνθεί νιώθω πως οι πίσω τροχοί ακουμπούν στο έδαφος κιόλας. Το Μirage 2000-5 έχει για λίγα δευτερόλεπτα το μπροστινό σύστημα προσγείωσης στον αέρα και είναι σαν να ‘φρενάρει΄με την πτέρυγά του και ύστερα… τέλος. Ακουμπούν και αυτοί στο έδαφος με έναν στιβαρό, απότομο για πολίτη τρόπο και πατάμε πια στη γη.

Ναι, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια πτήση και προσγείωση με τις ανέσεις των πολιτών. Είναι μια πολεμική μηχανή που προσγειώθηκε «αδρά» με επιτυχία. Και πάντα η ασφαλής προσγείωση είναι που μετρά πάνω από όλα για κάθε ιπτάμενο μέσο. Λίγο μετά, ο Ιπτάμενος της ΠΑ μου δίνει εντολή να ολοκληρώσω μια διαδικασία που σχετίζεται με την χρήση του εκτινασσόμενου καθίσματος ώστε να γυρίσει με ασφάλεια στο καταφύγιο του το γαλλικό μαχητικό: η άφιξη στη βάση είναι γεγονός. Μια σύνθετη δημοσιογραφική αποστολή, εξετελέσθη. Είμαστε από υπεράνθρωποι στα ουράνια, ξανά γήινα πλάσματα και οι δύο.

«Καμιά φορά, όταν καταφέρνω να το σκεφτώ και να ΄βγω’ κάπως από τη ζωή μου και να αναλογιστώ ποια είναι ακριβώς η δουλειά μου, αντιλαμβάνομαι σε κάποιο βαθμό τι είναι αυτό που κάνουμε. Θα σας φανεί περίεργο όμως αλλά, όλες τις ημέρες τις υπόλοιπες, όπως εσείς πηγαίνετε στο γραφείο μας, έτσι και για εμάς, η ΠΑ, οι αποστολές εκπαίδευσης, οι πτήσεις είναι το ‘γραφείο΄μας!» θα ομολογήσει ο Σμηναγός (Ι) Μπέλλος, ο πιλότος της 331 Μοίρας Παντός Καιρού “Θησέας” που είχε αναλάβει να πετάξει εκείνη την ημέρα στις απαιτητικές συνθήκες μιας πτήσης με μαχητικό αεροσκάφος τον υπογράφοντα. Χαμογελαστός, προσηνής, τόσο ταπεινός και μετρημένος που σε ξαφνιάζει, ο Έλληνας Ίκαρος είναι και ένα δείγμα του «κράματος» κατασκευής των Ελλήνων πιλότων. Τον ευχαριστώ.

«Τώρα θα έχεις ακόμη πιο ολοκληρωμένη άποψη…»

«Σωτήρη καλησπέρα! Αν δεν έκανα τόσο μεγάλο λάθος είδα πέταξες με Mirage 2000. Τώρα θα έχεις ακόμη πιο ολοκληρωμένη άποψη…», είναι το γραπτό μήνυμα που λαμβάνω την επόμενη ημέρα από έναν φίλο, εξαιρετικό χειριστή μαχητικού F-16, που έχει μάθει πως μια τέτοια εμπειρία έγινε πραγματικότητα. Ναι, δίκιο έχει, τώρα πια υπάρχει μια «ολοκληρωμένη άποψη» στο νου μου αλλά και μια σημαντική, πολύτιμη γνώση. Γιατί μόνο με αυτή τη εμπειρία του ρεπορτάζ μπορείς να μαρτυρήσεις πως οι απλοί πολίτες όλης της Ελλάδας θα πρέπει να έχουν τη σιγουριά πως οι ουρανοί της χώρας είναι ασφαλείς χάρη στις ικανότητες των στελεχών των ΕΔ της Πολεμικής Αεροπορίας.

Ήταν μια πτήση που ‘παράγει’ μια σιγουριά στο μυαλό μου ξανά πως οι Έλληνες πιλότοι είναι λαξεμένοι από έναν άλλο, εξωτικό, σπάνιο κράμα αφού ό,τι κάνουν κάθε ημέρα, φυσιολογικά θα έπρεπε να είναι ανέφικτο καθώς είναι υπέρ-ανθρώπινη λειτουργία του σώματος με βάση την φυσιολογία. Από τον τεχνικό μέχρι τον πιλότο, από τον φύλακα μέχρι τον ελεγκτή εναέριας κυκλοφορίας, είναι μια κοινότητα ανθρώπων στους οποίους χρωστάμε ευγνωμοσύνη. Τα ρεπορτάζ χτίζονται όχι επειδή οι δημοσιογράφοι τα γνωρίζουνε όλα, αλλά επειδή μεταφέρουν αυτά που η δουλειά τους έφερε να γνωρίσουν. Και μια πτήση με μαχητικό της ΠΑ έχτισε αυτό το ρεπορτάζ που γεννά τη γνώση πως οι ουρανοί των Ελλήνων Ικάρων, ανδρών και γυναικών, είναι «δικοί τους».

Πηγή: ΑΠΕ