Οι πελώριοι πλάτανοι, με τους χοντρούς κορμούς και το πολύ πυκνό φύλλωμα, στο προαύλιο της ιστορικής Λέσχης Μεταλλωρύχων, στην παραλία του Στρατωνίου Χαλκιδικής, συμπληρώνουν πάνω από πενήντα χρόνια ζωής. Το ίδιο το κτίριο είναι παλαιότερο της δεκαετίας του 1960, χτισμένο με την τάση της αρχιτεκτονικής που επικράτησε κατά τις δεκαετίες του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα, για να εξασφαλίζει μεγαλύτερη λειτουργικότητα και άνεση για τον σκοπό που εξυπηρετούσε: την ολιγόλεπτη ανάπαυλα των μεροκαματιάρηδων μεταλλωρύχων, ηλεκτρολόγων και χειριστών μηχανημάτων, πριν και μετά τη σκληρή δουλειά στα ορυχεία του «Μαντέμ Λάκκου» και στο «εργοστάσιο επίπλευσης» του μεταλλεύματος, στο Στρατώνι.
Εκεί, στη Λέσχη, μέχρι και σήμερα, γενιές και γενιές απομάχων μεταλλωρύχων περνούν τις ώρες τους με καφέ, τσίπουρο και μεζέδες, μαζί με ενεργούς συναδέλφους τους -τα παιδιά και τα εγγόνια τους, που συνέχισαν στο ίδιο επάγγελμα. Τρεις και τέσσερις γενιές μεταλλωρύχων μετρούν οι περισσότερες σημερινές οικογένειες του Στρατωνίου. Το χωριό, άλλωστε, είναι στενά συνδεδεμένο με τη μεταλλουργία, που αποτελεί και την κυρία δραστηριότητα της περιοχής από τα αρχαία χρόνια.
Οι πιο ηλικιωμένοι από τους μόνιμους κατοίκους δεν είχαν καν γεννηθεί -ούτε ακόμη και οι παππούδες τους- τις ημέρες κατά τις οποίες η «Γάλλο – Οθωμανική Εταιρεία των Μεταλλείων Κασσάνδρας» δημιουργούσε την πρώτη «εγκατάσταση υδρομηχανικής πλύσης», το 1907. Ούτε βέβαια και όταν, μετά τον Μεγάλο Πόλεμο, τα δικαιώματα των Μεταλλείων Κασσάνδρας περιέρχονταν στην κατοχή του χημικού Ν. Κανελλόπουλου.
Ήταν, δε, μικρά παιδιά, το 1952, όταν η Ανώνυμη Ελληνική Εταιρία Χημικών Προϊόντων και Λιπασμάτων (Α.Ε.Ε.Χ.Π.&Λ.) άρχιζε να λειτουργεί στο Στρατώνι το πρώτο από τα τρία εργοστάσια εμπλουτισμού μεταλλεύματος της περιοχής. Το εργοστάσιο «ξέπλενε» θειούχα μεταλλεύματα, για να παραχθούν τα συμπυκνώματα σφαλερίτη και γαληνίτη. «Το εργοστάσιο αυτό είναι η …αγελάδα σας, το χωράφι σας, φροντίστε το και θα ζήσετε από αυτό», συνήθιζε να λέει στους παλιούς εργαζόμενους, τη δεκαετία του 1960, ο τότε μεγαλομέτοχος της Α.Ε.Ε.Χ.Π.&Λ. Πρόδρομος Μποδοσάκης Αθανασιάδης, ιδιοκτήτης της εταιρείας εκμετάλλευσης των Μεταλλείων Κασσάνδρας.
Ήταν, δε, μικρά παιδιά, το 1952, όταν η Ανώνυμη Ελληνική Εταιρία Χημικών Προϊόντων και Λιπασμάτων (Α.Ε.Ε.Χ.Π.&Λ.) άρχιζε να λειτουργεί στο Στρατώνι το πρώτο από τα τρία εργοστάσια εμπλουτισμού μεταλλεύματος της περιοχής. Το εργοστάσιο «ξέπλενε» θειούχα μεταλλεύματα, για να παραχθούν τα συμπυκνώματα σφαλερίτη και γαληνίτη. «Το εργοστάσιο αυτό είναι η …αγελάδα σας, το χωράφι σας, φροντίστε το και θα ζήσετε από αυτό», συνήθιζε να λέει στους παλιούς εργαζόμενους, τη δεκαετία του 1960, ο τότε μεγαλομέτοχος της Α.Ε.Ε.Χ.Π.&Λ. Πρόδρομος Μποδοσάκης Αθανασιάδης, ιδιοκτήτης της εταιρείας εκμετάλλευσης των Μεταλλείων Κασσάνδρας.
