Έτσι ξεκινάει η ανάρτηση της Ανδριάννας Καντάρη, της κόρης του Μανώλη Καντάρη, που εδώ και 14 χρόνια κάθε Μάιο βρίσκει τη δύναμη να θυμίζει σε όλους μας ότι πίσω από τα ονόματα και τους αριθμούς των ειδήσεων υπάρχουν άνθρωποι. Ο πατέρας της, ο Μανώλης, δολοφονήθηκε τα ξημερώματα της 10ης Μαΐου 2011, στο κέντρο της Αθήνας, για μια βιντεοκάμερα. Για μια ζωή που μόλις τότε ετοιμαζόταν να καταγράψει τις πιο γλυκές της στιγμές.
Εκείνο το πρωί, ο Μανώλης δεν κατέβηκε στο πάρκινγκ της πολυκατοικίας του μόνος. Είχε μαζί του την προσμονή ενός πατέρα που ετοιμαζόταν να γίνει για τέταρτη φορά μπαμπάς. Η γυναίκα του τον περίμενε στο σπίτι με τη μητέρα της. Η κάμερα στα χέρια του ήταν για να καταγράψει τον ερχομό του νέου τους παιδιού. Κανείς δεν φανταζόταν ότι αντί για κλάματα μωρού, η οικογένεια θα άκουγε τις σειρήνες του ασθενοφόρου.
Μέσα σε 14 δευτερόλεπτα, μια ζωή εξατμίστηκε. Τόσος ήταν ο χρόνος που κατέγραψαν οι κάμερες ασφαλείας στην οδό 3ης Σεπτεμβρίου. Τρεις άνθρωποι του επιτέθηκαν και τον μαχαίρωσαν για να του πάρουν την κάμερα. Τρεις άνθρωποι που, όπως αποδείχθηκε λίγες μέρες αργότερα, δεν έψαχναν εκδίκηση ή είχαν κάποιο προσωπικό κίνητρο. Έψαχναν απλώς να κλέψουν.
