Ποιους τελικά θέλουμε στη δημόσια ζωή; Μύθοι και πραγματικότητα
Μπορεί, τυπικά, να μην έχουμε μπει σε προεκλογική περίοδο, αλλά οι προεκλογικές σκέψεις πλημμυρίζουν το νου πολλών εξ ημών. Η λέξη που έρχεται στο μυαλό μου ως η αποδίδουσα πληρέστερα την υφή των εκλογικών αναμετρήσεων είναι η λέξη ΜΥΘΟΣ.
Μύθος είναι ότι κάποιος εκλέγεται με την αξία του. Τουλάχιστον τις περισσότερες φορές. Συνήθως εκλέγεται με την ώθηση ενός κομματικού μηχανισμού που τον επιβάλλει. Αυτό ίσχυε κατά το παρελθόν για πολιτικούς όλων των βαθμίδων.
Μύθος είναι ότι κάποιος εκλέγεται όταν είναι άφθαρτος και αδιάφθορος. Γιατί αν ισχύει κάτι τέτοιο, πώς εξηγείται τέτοια σωρεία σκανδάλων στη διαχείριση της εξουσίας -έστω κι αν υποθέσουμε ότι η εξουσία διαφθείρει; Διαφθείρει βεβαίως αλλά όχι τους ακέραιους, παρά αυτούς που έχουν μια έφεση προς την παραβίαση κανόνων.
Μύθος είναι ότι κάποιος εκλέγεται για να υπηρετήσει την κοινωνία. Στην πραγματικότητα συνηθέστατα εκλέγεται για να υπηρετήσει προσωπικές φιλοδοξίες και ατομικές στοχεύσεις.
Μύθος είναι ότι κάποιος απαρνείται και στερείται την οικογένειά του, την επαγγελματική του ιδιότητα, στοιχεία της ίδιας του της ζωής και της ύπαρξής του για να αφοσιωθεί στα κοινά. Συνήθως η ενασχόληση με τα κοινά εξυπηρετεί όλες τις άλλες ιδιότητές του.
Μύθος είναι ότι κάποιος πρέπει να είναι νέος- όχι τόσο ηλικιακά, όσο πνευματικά -για να αξιωθεί με την ψήφο των συμπολιτών του και να προσφέρει με διάρκεια και ζέση στους συνανθρώπους του. Το αντίθετο θα έλεγα πως συμβαίνει. Παρωχημένοι άνθρωποι, παρωχημένες ιδεολογίες, στείρα – σε πολλές περιπτώσεις – πνεύματα ανακαινίζουν φαντάσματα του παρελθόντος, για να αφυπνίσουν ομάδες ή μάζες που θα τους στηρίξουν.
Μύθος τέλος είναι ότι κάποιος που ασχολείται με την πολιτική εκτίθεται και εντίμως επιζητεί την ψήφο των συμπολιτών του. Στην πραγματικότητα εκθέτει σε δημόσια θέα τη δημοσιοϋπαλληλική ιδιότητα – ευτυχώς για μας δεν την έχουν όλοι – και εγκολπώνεται το κύρος της υπηρεσίας του, για να εξυπηρετήσει όχι την κοινωνία αλλά τον εαυτό του. Η διευθυντική θέση στη δημοσιοϋπαλληλική πυραμίδα μετασχηματίζεται σε πολιτικό εφαλτήριο, όποιες δράσεις υλοποιήθηκαν στη διάρκεια της δημοσιοϋπαλληλικής καριέρας φουσκώνουν το προεκλογικό μπαλόνι και τον εγωιστικό οίστρο ενός κατά τα άλλα “αγνού” υπηρέτη του κοινού καλού και παράγουν το αφύσικο φαινόμενο που είναι ορατό και στο δικό μας μικρόκοσμο. Αυτός που ούτως ή άλλως πρόκειται να τερματίσει ευδοκίμως τη δημοσιοϋπαλληλική του θητεία και αδόξως τερματίσας να οδεύει στα έδρανα της συνταξιοδότησης, με περισσό θράσος να επιζητεί να ανταλλάξει τη θέση που του έδωσε ο κρατικός φορέας με την αντίστοιχη θέση στα έδρανα του ελληνικού κοινοβουλίου. «Ψηφίστε με, για να αναγνωριστεί και τοιουτοτρόπως η υπηρεσιακή μου αξία. Εκλέξτε με, για να επιβεβαιώσω ότι δημόσιος υπάλληλος και δημόσιος άνδρας αποτελούν τα στάδια της ίδιας πορείας» Και μετά από όλα αυτά αναρωτιέται κανείς γιατί οι σημερινοί πολίτες απογοητεύονται από την πολιτική και απιστούν στο ψευδεπίγραφο σύνθημα: «Τόπο στα νιάτα».
Αυτός είναι ο λόγος που όλοι μας στις επερχόμενες εκλογές έχουμε ηθικό χρέος να ψηφίσουμε ανθρώπους που δε σκαρφάλωσαν στα υψίπεδα του δημοσίου τομέα, για να διευκολυνθούν στο άλμα τους προς τη πολιτική κονίστρα, που δε στηρίχθηκαν σε «ξένες πλάτες», για να γίνουν αυτό που είναι, που δεν περιμένουν να φτάσουν στο τέλος της ενεργού ζωής, για να την εξαργυρώσουν με μια εμβάπτιση στην πολιτική κολυμβήθρα.
Αντίθετα οι άνθρωποι που θα βρουν έρεισμα στην ψήφο μας πρέπει να είναι νέοι και υγιείς ψυχοσωματικά, άφθαρτοι και ανιδιοτελείς, άοκνοι υπηρέτες της κοινωνίας και ενσυνείδητοι οραματιστές, όχι γιατί ο χρόνος τους πιέζει πλησιάζοντας στο τέλος του, αλλά γιατί ο καιρός τους το επιτρέπει αφήνοντας πολλά και μεστά χρόνια να δημιουργήσουν.
Του Κωνσταντίνου Μαραβέγια
Ιατρού-Χειρουργού
