Όλη η αλήθεια σε μια φωτογραφία. Ήταν η εποχή που η αριστερά κυμάτιζε ελληνικές σημαίες χωρίς ενοχές.
«Η γη είναι δική μας», γράφει το πανό. Ελληνικές σημαίες παντού.
«Έξω το ΝΑΤΟ», γράφει στον τοίχο. Που να ξέρανε τότε με ποιανού στήριξη και με ποια Συμφωνία θα γινόταν η διεύρυνσή του στα Βαλκάνια.
Ο Λαός της αριστεράς ήταν, είναι και θα είναι εξόχως πατριωτικός. Ελάτε να σας πω για αριστερούς που γνώρισα στη ζωή μου, για αγωνιστές της ταξικής πάλης και της Ελλάδας, για παλικάρια που έπεφταν στη φωτιά για να θυσιαστούν και για τα δύο, για ανθρώπους που είχαν τη μαγεία και τη γοητεία να σε εμπνέουν, κυρίως με το παράδειγμά τους.
Έγινε όμως προσπάθεια να εκμαυλιστεί, να διαφθαρεί και να αλλάξει την πατριωτική του συνείδηση, αυτός ο Λαός. Να αναθεωρήσει και να επαναπροσδιορίσει την έννοια του «πατριωτισμού» με ελευθεριάζουσες περιγραφές. Μια προσπάθεια από πάνω προς τα κάτω. Όχι αντίστροφα.
Βιασμός συνείδησης. Άρνηση της ίδιας της ιστορίας της αριστεράς.
Πηγαίνετε στους εορτασμούς του Πολυτεχνείου σήμερα και, προσέξτε αν υπάρχει ελληνική σημαία, που, αν τολμήσεις να την υψώσεις, δεν θα φύγεις ζωντανός.
Ένα τσαντίρι με παράγκες από κομματικά μπλοκς και πάγκους με ενημερωτικό υλικό και φυλλάδια που μοιράζονται σε κάθε «ενδιαφερόμενο». Τί γράφουν αυτά; Τίποτα! Ποτέ δεν χαραμίστηκαν τόσες λέξεις για να περιγράψουν το τίποτα. Νεκρό πολιτικό κεφάλαιο. Λέξεις και συνθήματα κενού νοήματος. Κι όταν βρίσκεις κάποιο νόημα, αυτό είναι προκλητικά διχαστικό:
«Είμαστε πατριώτες, αλλά πατρίδα δεν είναι το εθνικό κράτος, πατρίδα είναι η εργατική τάξη». Ω, τί ύβρις! Ω, τί ασέβεια σε τούτον τον χώρο.
Τα έγραφαν και τα αντιστασιακά φυλλάδια του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ αυτά; Έχετε διαβάσει τί έγραφαν; Αξιολύπητοι αρνητές της ίδιας σας της ιστορίας, παραχαράκτες συνειδήσεων.
Οι τροτσκιστές από δω, οι μαοϊστές από κει, οι σταλινικοί πιο πέρα, οι αναρχικοί (χωρισμένοι κι αυτοί σε «μαύρους» και «κόκκινους»), οι μαρξιστές-λενινιστές απέναντι από τους λενινιστές-μαρξιστές, οι αντίφα σε άλλη γωνία, η σάρα, η μάρα και το κακό συναπάντημα.
«Αριστερή» πραμάτεια σε πάγκους για τα πανηγύρια. «Αριστερόστροφος φασισμός». Έτσι τους αποκάλεσε ο Μίκης. Όλους αυτούς.
Στήσαμε κι εμείς πάγκο κάποτε, την αλήθεια μου τη λέω. Νιώθω ταπεινή περηφάνια όμως ότι κατέθεσα κι εγώ Στεφάνι μαζί με συντρόφους μου. Τραγουδήσαμε μαζί με σηκωμένη τη γροθιά : «Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες, οδηγοί της ελπίδας, οι πρώτοι νεκροί…».
Ανατριχιαστική κι οξύμωρη αλήθεια. Στους τάφους μέσα βρίσκεται η ελπίδα.
Δεν το μετανιώνω. Και πάλι θα το έκανα. Με πικραίνει μόνο ότι δεν μπορούσαμε να κρατάμε ελληνική σημαία σε τούτη τη «σφηκοφωλιά».
Τη χρονιά εκείνη δεν παιζόταν Θεοδωράκης από τα μεγάφωνα. Σφακιανάκη έπαιζαν. Τον θεωρούσαν εξωμότη τον Μίκη.
Έτσι γιορτάζεται το Πολυτεχνείο σήμερα.
Με πάγκους και παράγκες, χωρίς ελληνικές σημαίες.
Εμείς όμως, θα το γιορτάζουμε όπως τότε, όπως συνέβαινε πάντα, τότε που ο δημοκρατικός Λαός δεν είχε γίνει ακόμα «ετερόκλητο πλήθος», τότε που οι λαϊκοί και ταξικοί αγώνες γινόταν ακόμα υπό τη σκιά της Γαλανόλευκης, τότε που ο ήλιος ήταν βέβαιος για τον κόσμο,
τότε που οι λέξεις δεν ντρέπονταν για το νόημά τους.
«Η γη είναι δική μας», γράφει το σύνθημα.
Τούτο το χώμα, λοιπόν, είναι δικό τους και δικό μας. Των νεκρών μας και προγόνων μας… και δικό μας. Δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει.
Αυτό είναι η Πατρίδα. Βρίσκεται εκεί που μπαίνει της καμπάνας το σκοινί.
Αυτό… και καμιά «εργατική τάξη». (Έχασε πια κι αυτή το νόημά της).
Το Πολυτεχνείο ζει, αλλά όχι εκεί που νομίζετε.
Ανδρέας Τσιφτσιάν
Οικονομολόγος
