Τον Νοέμβριο του 2022, ο πληθυσμός της γης θα φτάσει τα 8 δισεκατομμύρια και η Ινδία θα ξεπεράσει σε πληθυσμό την Κίνα που είναι σήμερα η πολυπληθέστερη χώρα στον κόσμο.
Σε μήνυμά του ο γ.γ. Γραμματέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες παρουσίασε τον υπερπληθυσμό σαν «μια ευκαιρία για να γιορτάσουμε την πολυμορφία μας, να αναγνωρίσουμε την κοινή μας ανθρωπιά και να χειροκροτήσουμε την πρόοδο της επιστήμης στον τομέα της υγείας που έχει ως αποτέλεσμα την μείωση της θνησιμότητας σε παιδιά και μητέρες καθώς και την παράταση της διάρκειας ζωής.» Αλλά οι ανησυχίες είναι εντονότερες από τα αισιόδοξα μηνύματα.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του τμήματος Οικονομικών και Κοινωνικών Υποθέσεων του ΟΗΕ, αν και η αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού είναι η πιο αργή από όσο ήταν το 1950, ο πληθυσμός της γης αναμένεται να φτάσει τα 8,5 δισεκατομμύρια το 2030 και τα 9,7 δισεκατομμύρια το 2050. Αν δεν μεσολαβήσουν απρόβλεπτα γεγονότα, το 2080 θα κατοικούν στον πλανήτη 10,4 δισεκατομμύρια άνθρωποι. Όπως είναι γνωστό, εδώ και δεκαετίες παρατηρείται μείωση στο ποσοστό γεννήσεων στις ανεπτυγμένες χώρες· αντιθέτως, τουλάχιστον σε οκτώ φτωχές χώρες παρατηρείται μεγάλη αύξηση: στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, στην Αίγυπτο, στην Αιθιοπία, στην Ινδία, στη Νιγηρία, στο Πακιστάν, στις Φιλιππίνες και στην Τανζανία.
Οι ανησυχίες για τον υπερπληθυσμό ξεκινούν από τον χωρικό περιορισμό – κυρίως επειδή συντελείται υπερσυγκέντρωση πληθυσμών στις ήδη πυκνοκατοικημένες πόλεις- και φτάνει στην ανεπάρκεια πόρων και πρώτων υλών ζωτικής σπουδαιότητας, κυρίως τροφίμων και ύδατος. Αν και οι αισιόδοξοι πιστεύουν ότι με καλύτερη διαχείριση των πόρων, με καλλιέργεια όλης της καλλιεργήσιμης γης και με αλλαγή του τρόπου κατανάλωσης στις ανεπτυγμένες χώρες, ο πλανήτης μπορεί να φιλοξενήσει 10 δισεκατομμύρια, μια μερίδα των περιβαλλοντολόγων επιμένει ότι η αύξηση του πληθυσμού θα οδηγήσει σε εντονότερη εκμετάλλευση των πόρων η οποία θα μεταφράζεται συχνά σε συγκρούσεις μεταξύ εθνών και ατόμων με σκοπό την κατοχή τους.
Σύμφωνα με τους νεο-μαλθουσιανούς, ο υπερπληθυσμός ευνοεί την εξάπλωση των ασθενειών και προκαλεί υψηλότερα ποσοστά θνησιμότητας στην παιδική ηλικία ιδιαίτερα σε χώρες με χαμηλό κατά κεφαλήν εισόδημα. Αλλά εκτός του ότι σ’ αυτές τις ανησυχίες που αντιπαραβάλλονται επιχειρήματα γύρω από τη σύνδεση της φτώχειας με τον υπερπληθυσμό και την προτεραιότητα αντιμετώπισης της φτώχειας, οι περισσότεροι συμφωνούν ότι η μείωση της γεννητικότητας εγείρει ηθικά ζητήματα. Ο σχεδιασμός και ο έλεγχος των γεννήσεων θεωρείται απαράδεκτος στα δημοκρατικά καθεστώτα και εξάλλου φαίνεται ότι η γεννητικότητα έχει δική της δυναμική που ανθίσταται σε μέτρα κεντρικού σχεδιασμού. Η αντισύλληψη, ακόμα κι όπου έχει γίνει προσβάσιμη με χαμηλό κόστος, συναντά ακόμα την αντίδραση των εκκλησιών και σκοντάφτει στις παραδοσιακές προκαταλήψεις περί του «ιερού» δικαιώματος της δημιουργίας ζωής.
Σύμφωνα με δημοσίευμα του National Geographic, η γη έχει «πολύ άδειο χώρο». Το πρόβλημα είναι η ανισορροπία του πληθυσμού: ισορροπία αριθμητική και οικονομική. Όπως γράφει η Margot Hinry, «τα νούμερα τρομάζουν αλλά δεν είναι αυτά το αληθινό πρόβλημα. Το αληθινό πρόβλημα είναι ότι τεράστιοι πληθυσμοί απειλούνται από πείνα, ενώ άλλοι πληθυσμοί σπαταλούν τους πόρους της γης. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το 10% των πλουσιοτέρων στον κόσμο εκπέμπουν περίπου το 36% των συνολικών εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα. Το αποτύπωμα του ανώτερου δεκατημορίου είναι 175 φορές μεγαλύτερο από εκείνο του κατώτερου δεκατημορίου.» To βεβαιώνει ο γεωγράφος Gonéri Le Cozannet: το «τρομακτικό» δεν είναι ο πληθυσμός, είναι η ανισότητα: «Η λύση είναι η αλλαγή του τρόπου παραγωγής, η αλλαγή του τρόπου ζωής.»
