Για την μετανάστευση του πατέρα της, όταν ήταν παιδί, αλλά και για την δύσκολη διαχείριση της απώλειάς του, μίλησε, μεταξύ άλλων, η Ελένη Φιλίνη σε συνέντευξη που έδωσε στην εφημερίδα On Time και την δημοσιογράφο Σίσσυ Μενεγάτου.
Ήσουν μόλις οκτώ χρόνων όταν ο πατέρας σου, έπειτα από μια μεγάλη οικονομική καταστροφή, έφυγε μετανάστης στον Παναμά. Τι θυμάσαι από εκείνον τον αποχαιρετισμό;
Από μικρό παιδί τα δύσκολα θυμάμαι. Δεν ήταν τίποτα εύκολο στη ζωή μου. Θυμάμαι που τον αγκάλιασα και πλάνταξα στο κλάμα. Είναι ότι χειρότερο για ένα παιδί να αποχαιρετάει τον μπαμπά του, ειδικά εκείνη την εποχή που οι επικοινωνίες ήταν δύσκολες. Δεν υπήρχε το ίντερνετ. Το τηλέφωνο ήταν πανάκριβο. Μιλούσαμε κάθε τρεις μήνες για μερικά λεπτά. Του είχα τεράστια αδυναμία και μου στοίχιζε πολύ η έλλειψη του. Όταν μας έπαιρνε τηλέφωνο, δεν μπορούσα να μιλήσω από το κλάμα. Τον έβλεπα κάθε δυο -τρία χρόνια γιατί ήταν μακρινό και πολύ ακριβό το ταξίδι για να έρθει στην Ελλάδα.
Και πότε ήρθε μόνιμα στην Ελλάδα;
Επέστρεψε όταν ήμουν δεκαοκτώ χρονών, αλλά πάλι ξανάφυγε έπειτα από λίγο καιρό γιατί ήθελε να μου φτιάξει ένα θέατρο. Ήθελε να με εξασφαλίσει. Δυστυχώς, όμως, αρρώστησε, ήρθε πίσω και έπειτα από έξι μήνες «έφυγε». Ήταν τεράστια για μένα η έλλειψη του πατέρα. Μεγάλο τραύμα.
