Η ηθοποιός Άννα Παντζέλη μίλησε στην εφημερίδα On Time για τις σημαντικές δυσκολίες που αντιμετώπισε τα τελευταία χρόνια, αποκαλύπτοντας άγνωστες πτυχές της προσωπικής και επαγγελματικής της ζωής.
«Μετά την τηλεοπτική σειρά Κάτω από την Ακρόπολη το 2004, μου έκαναν πρόταση να πάω στη Λάμψη. Δέχθηκα, γιατί η Αθηνά μου ήταν τεσσάρων χρονών και σκέφτηκα ότι ήταν καλύτερα να μη λείπω τα βράδια σε θέατρο, αλλά να κάνω τηλεόραση», είπε χαρακτηριστικά η ίδια, περιγράφοντας την απόφασή της να προχωρήσει με τον ρόλο.
Ωστόσο, η συνέχεια δεν ήταν η αναμενόμενη. «Στους τέσσερις μήνες υπέγραψα συμβόλαιο για τρία χρόνια στη Λάμψη. Έπειτα από λίγο καιρό όμως “κόπηκε” η σειρά. Τους λέω, “μου έχετε βάλει ποινική ρήτρα 160.000 ευρώ αν πάω σε άλλο σίριαλ, απέρριψα αρκετές προτάσεις, έχω πάρει κάποιο δάνειο, τουλάχιστον να απορροφηθώ σε άλλο σίριαλ”. Αρνήθηκαν. Πήγα δικαστικά. Δικαιώθηκα πρωτόδικα, μου επιδίκασαν 200.000 ευρώ, μου έδωσαν 5.000 ευρώ το 2006, δικαιώθηκα και στο Εφετείο, μου έδωσαν ακόμα 2.000 ευρώ. Τελικά, όμως, στον Άρειο Πάγο δεν δικαιώθηκα», ανέφερε, περιγράφοντας τη νομική της διαμάχη.
Η Παντζέλη μοιράστηκε τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στην καθημερινότητά της λόγω της οικονομικής στενότητας. «Βεβαίως. Εμείς δουλεύαμε με τον άντρα μου και καταφέραμε να χτίσουμε ένα σπίτι στα Χανιά, το χαρήκαμε 12 χρόνια, μετά δεν αντέχαμε οικονομικά, το βάλαμε υποθήκη και το χάσαμε, μας το πήρε η τράπεζα. Όλοι μας οι κόποι έκαναν φτερά. Τα χρόνια 2013, 2014 και 2015 ήταν πολύ δύσκολα. Εμείς τρώγαμε μακαρόνια και παίρναμε λίγο κιμά για την κόρη μου, Αθηνά, που γυρνούσε από το σχολείο για να βρει το φαγητό της και να μην το καταλάβει», είπε με ειλικρίνεια.
Η ζωή την οδήγησε σε πρωτόγνωρες αποφάσεις. «Θυμάμαι τότε μια γνωστή μου μου είπε: “Η μητέρα μου ψάχνει μια κοπέλα να της κάνει τις δουλειές στο σπίτι. Εσύ είχες παλιά μια κοπέλα, μπορείς να μου δώσεις το τηλέφωνο της;”. Και της απάντησα, “γιατί να μην πάω εγώ μία φορά τη βδομάδα στη μαμά σου;”. Τα ‘χασε. “Τι είναι αυτά που λες; Εσύ είσαι ηθοποιός. Μου κάνεις πλάκα;” μου είπε και της απάντησα, “όχι, καθόλου”. Πήγα παραδουλεύτρα και δεν ντρέπομαι να το πω».
