Ο Γιάννης Μερτζάνης Σταυρακάκης, μίλησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ για την αγάπη του, για το πάθος του όπως λέει, στο οποίο είχε στυλοβάτη δάσκαλο και ίνδαλμα τον παππού του Μανόλη. «Από μικιό κοπέλι με είχε μαζί του, βοσκούσα, μάθαινα να τυροκομώ, σιγά σιγά συνειδητοποιούσα ότι γινόμουν ένα με τη φύση, με τη γη».
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Ανώγεια, δεν έφυγε ποτέ από τον τόπο του, για τον οποίο δηλώνει, όχι μόνο θαυμαστής, αλλά «…δεν θέλω με τίποτα να αλλάξει κάτι στα Ανώγεια. Δεν θέλω να πατήσει το πόδι της η σύγχρονη ζωή και όλα όσα κακά κουβαλάει, διότι φοβούμαι μην και μας χαλάσουν τον τόπο μας». Μεγαλωμένος με τέσσερα αδέρφια στην πατρική του οικογένεια, ερωτεύτηκε μικρός και στα 21 χρόνια του έκαμε τη δική του οικογένεια έχοντας σήμερα δύο παιδιά «…τα οποία όμως δεν θα αφήσω μόνα τους, θα τους κάμω κι άλλα αδέρφια». Κτηνοτρόφος που έχει το κοπάδι του στο Οροπέδιο της Νίδας, ο Γιάννης Σταυρακάκης, ξυπνάει κάθε ξημέρωμα και ξεκινάει την ενασχόληση του με όσα είναι απαιτητά από τη δύσκολη ζωή της κτηνοτροφίας. «Ξεκινάω να δουλεύω από τις 6 το πρωί και σταματώ στις 7 το απόγευμα. Είναι δύσκολη η ζωή μας, αλλά όταν το αγαπάς, όταν έχεις πάθος και αντιμετωπίζεις τα ζωντανά σου ως να ήταν παιδιά σου, τότε η κούραση καταλαγιάζει και δε σε εγκαταλείπουν οι δυνάμεις σου».
Εξιστορώντας μας πώς του μπήκε η ιδέα να κάμει το δικό του τυροκομιό, λέει πως: «Βλέποντας ότι ο συνεταιρισμός που είχαμε στα Ανώγεια παρέμενε κλειστός και κανείς δεν εξυπηρετούσε τον τόπο μου και τους Ανωγειανούς, αποφάσισα παρά τις όποιες γνώσεις μου να πάω σε μία σχολή στο Ρέθυμνο, στην πόλη, για να μάθω περισσότερα μυστικά. Είχα την εμπειρία, πήρα και παραπάνω γνώση, τα χώνεψα όσα μου μάθανε καλά και χωρίς καμία βοήθεια, από πουθενά, μήτε την πολιτεία, γιατί φυσικά δεν ζήτησα, ξεκίνησα και έστησα σε έναν χώρο του σπιτιού μου, μία οικοτεχνία. Με βασικό όπλο την καθαριότητα, που είναι αναγκαία σε ένα τυροκομείο και από την άλλη το καλό χέρι, όπως λέμε για την τυροκόμηση, έκαμα το Σταυρό μου και ξεκίνησα».
Στα 24 του χρόνια, ως ο πιο νέος τυροκόμος, ξεκίνησε καταφέρνοντας να ξεκλέψει την εμπιστοσύνη των συγχωριανών του, με αποτέλεσμα να προμηθεύει τα Ανώγεια με γραβιέρα, ανθότυρο, μυζήθρα και όπως μας είπε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, σιγά σιγά θα παράγει και φέτα. «Η παραγωγή μου είναι μικρή, ίσα για τα Ανώγεια, αλλά δεν με ενδιαφέρει να ανοιχτώ. Σιγά, σιγά, εκεί με το καζανάκι μου προσπαθώ να είμαι ποιοτικός, σωστός και οι συντοπίτες μου να έχουν καλή κουβέντα για μένα και τα τυροκομικά μου. Όταν πήρα την απόφαση για την οικοτεχνία, η βασική μου σκέψη ήταν να μη χαθεί το προϊόν αυτό από τα Ανώγεια. Έχω μικρή παραγωγή αλλά όλα είναι από το δικό μου πρόβειο γάλα. Σχεδόν κάθε μέρα τυροκομώ και πραγματικά, όταν είμαι στο καζάνι και στο χώρο ωρίμανσης, νιώθω πολύ χαρούμενος». Τον ρωτήσαμε ποιο ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετώπισε: «Το μόνο πρόβλημα στην τυροκόμηση είναι η καθαριότητα… Άμα την προσέχεις και είσαι συνεπής, όλα τα άλλα πάνε μόνα τους. Μεράκι, υπομονή πάνω από το καζάνι και να μη φοβάσαι τη δουλειά. Δόξα τω θεώ, πότε με βοηθάει ο πατέρας, πότε ο αδερφός μου, αλλά η μεγαλύτερη υποστήριξη είναι, ότι οι Ανωγειανοί ενδιαφέρονται να πηγαίνω καλά».
Στα 24 του χρόνια, ως ο πιο νέος τυροκόμος, ξεκίνησε καταφέρνοντας να ξεκλέψει την εμπιστοσύνη των συγχωριανών του, με αποτέλεσμα να προμηθεύει τα Ανώγεια με γραβιέρα, ανθότυρο, μυζήθρα και όπως μας είπε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, σιγά σιγά θα παράγει και φέτα. «Η παραγωγή μου είναι μικρή, ίσα για τα Ανώγεια, αλλά δεν με ενδιαφέρει να ανοιχτώ. Σιγά, σιγά, εκεί με το καζανάκι μου προσπαθώ να είμαι ποιοτικός, σωστός και οι συντοπίτες μου να έχουν καλή κουβέντα για μένα και τα τυροκομικά μου. Όταν πήρα την απόφαση για την οικοτεχνία, η βασική μου σκέψη ήταν να μη χαθεί το προϊόν αυτό από τα Ανώγεια. Έχω μικρή παραγωγή αλλά όλα είναι από το δικό μου πρόβειο γάλα. Σχεδόν κάθε μέρα τυροκομώ και πραγματικά, όταν είμαι στο καζάνι και στο χώρο ωρίμανσης, νιώθω πολύ χαρούμενος». Τον ρωτήσαμε ποιο ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετώπισε: «Το μόνο πρόβλημα στην τυροκόμηση είναι η καθαριότητα… Άμα την προσέχεις και είσαι συνεπής, όλα τα άλλα πάνε μόνα τους. Μεράκι, υπομονή πάνω από το καζάνι και να μη φοβάσαι τη δουλειά. Δόξα τω θεώ, πότε με βοηθάει ο πατέρας, πότε ο αδερφός μου, αλλά η μεγαλύτερη υποστήριξη είναι, ότι οι Ανωγειανοί ενδιαφέρονται να πηγαίνω καλά».
