Μεταξύ των πιο συζητημένων ποιητών της γενιάς του 1970, ο Μιχάλης Γκανάς (1944-2024) έκανε μια ξεχωριστή πορεία και με τα τραγούδια του.
Συνεργάστηκε, ανάμεσα σε άλλους, με τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Νίκο Ξυδάκη, τον Δημήτρη Παπαδημητρίου, την Ευανθία Ρεμπούτσικα και τον Γκόραν Μπρέγκοβιτς, σε συνθέσεις που κέρδισαν το κοινό τους όχι μόνο με τη μουσική τους δύναμη, αλλά και με την ποιητική τους αύρα.
Όπως ο Νίκος Γκάτσος, έτσι και ο Γκανάς θα κατορθώσει να εκφραστεί ως ποιητής και με τους στίχους των τραγουδιών του, μιλώντας για τους ακατάλυτους δεσμούς του έρωτα και του θανάτου, όπως και για το μαγικό τοπίο της φύσης: ένα τοπίο ταυτισμένο με τη λαχτάρα για τις παιδικές αναμνήσεις και τις δυνατές χαρές της γενέθλιας γης.
Ακολουθώντας μια μακρά πορεία, που θα ξεκινήσει το 1978 με τη συλλογή «Ακάθιστος δείπνος», για να φτάσει μέχρι την «Άψινθο» (2012), ένα από τα τελευταία του ποιητικά έργα. Να πώς ο Γκανάς θα εντάξει στη θεματογραφία του, μαζί με τον έρωτα και τη φύση, τον βαρύ βηματισμό της Ιστορίας: από τα ηρωικά χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και τους αγώνες κατά τη διάρκεια της Κατοχής και της Αντίστασης μέχρι τις τεράστιες προκλήσεις τις οποίες θα κληθεί να αντιμετωπίσει η μεταπολεμική Ελλάδα.
Ακολουθώντας μια μακρά πορεία, που θα ξεκινήσει το 1978 με τη συλλογή «Ακάθιστος δείπνος», για να φτάσει μέχρι την «Άψινθο» (2012), ένα από τα τελευταία του ποιητικά έργα. Να πώς ο Γκανάς θα εντάξει στη θεματογραφία του, μαζί με τον έρωτα και τη φύση, τον βαρύ βηματισμό της Ιστορίας: από τα ηρωικά χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και τους αγώνες κατά τη διάρκεια της Κατοχής και της Αντίστασης μέχρι τις τεράστιες προκλήσεις τις οποίες θα κληθεί να αντιμετωπίσει η μεταπολεμική Ελλάδα.
