Black Mirror Σεζόν 6 – Review

Η έκτη σεζόν του “Black Mirror” κατέφθασε στο Netflix πριν από μερικές εβδομάδες και μας έφερε πέντε ολοκαίνουρια αυτοτελή κεφάλαια από τη σκοτεινή φαντασία του δημιουργού Charlie Brooker. Η σειρά απουσιάζει εδώ και τέσσερα χρόνια, ωστόσο νιώθουμε ότι είμαστε στην αναμονή για πολύ μεγαλύτερο διάστημα καθώς η πέμπτη σεζόν που έκανε την πρεμιέρα της το 2019, μας χάρισε μόλις τρία επεισόδια τα οποία ήταν μέτρια στην καλύτερη περίπτωση, με τις ιδέες τους αλλά και την ίδια την εκτέλεση τους να μην καταφέρνουν να συναγωνιστούν τους προηγούμενους κύκλους. Δυστυχώς ή ευτυχώς η σειρά έχει θέσει τον πήχη πολύ υψηλά, με τα πρωτότυπα concept της, τις σοκαριστικές ανατροπές της, τις ερμηνείες της και την εύστοχη κοινωνική κριτική και σάτιρα που κάθε φορά καταφέρνει να ασκήσει. Μπορεί λοιπόν η νέα σεζόν να ανταποκριθεί στα στάνταρντ των οπαδών της;

Η απάντηση δεν είναι ούτε ναι ούτε όχι αλλά βρίσκεται κάπου στη μέση. Η σεζόν έξι είναι ίσως ο πιο περίεργος κύκλος που μας έχει χαρίσει η σειρά ως τώρα όντας ένα πρωτότυπο μείγμα ιδεών που ενσωματώνει concept για τη σκοτεινή πλευρά της τεχνολογίας, πιο προσγειωμένες ιδέες που “σχολιάζουν” έμμεσα κάποιες πτυχές της σημερινής κοινωνίας, αλλά και καθαρά μυθοπλαστικές ιστορίες εμπνευσμένες από το είδος του υπερφυσικού τρόμου. Αν αυτός ο συνδυασμός σας ακούγεται περίεργος, δεν είστε οι μόνοι καθώς είμαστε εξίσου έκπληκτοι από την πορεία που επέλεξε να ακολουθήσει η σειρά στις νέες της προσθήκες. Ωστόσο δεν μπορούμε να αρνηθούμε πως το τελικό αποτέλεσμα είναι σίγουρα κάτι φρέσκο και μας δίνει μπόλικο υλικό για ανάλυση και συζήτηση κάτι που είναι αναμφίβολα ένας από τους πρωταρχικούς στόχους της σειράς. Εν ολίγοις, τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα αλλά τουλάχιστον είχαμε την ευκαιρία να δούμε τη σειρά να πειραματίζεται με κάτι νέο και διαφορετικό, κάτι που μόνο καλό μπορεί να είναι. Ας δούμε όμως τα πράγματα λίγο πιο αναλυτικά:

Joan is Awful

Το ντεμπούτο της νέας σεζόν μας πάει πίσω στις εποχές του παλιού καλού “Black Mirror” με ένα δυστοπικό αλλά αρκετά προσιτό σενάριο επιστημονικής φαντασίας εμπλουτισμένο με μια γενναία δόση κωμωδίας για να ελαφρύνει κάπως την ατμόσφαιρα. Η Joan είναι μια συνηθισμένη γυναίκα που ζει μια συνηθισμένη καθημερινότητα. Είναι αρραββωνιασμένη και είναι προϊστάμενη σε μια εταιρεία ωστόσο νιώθει πως δεν είναι η πρωταγωνίστρια της ζωής της. Μέχρι που ένα βράδυ όταν σκρολάρει στο Streamberry (το αντίστοιχο Netflix) με τον σύντροφο της ψάχνοντας τι να δει, εντωπίζει μια τηλεοπτική σειρά που φέρει το όνομα της, με τίτλο “Joan is Awful” και μια φωτογραφία της Salma Hayek που έχει ακριβώς το ίδιο στυλ με εκείνη. Σύντομα ανακαλύπτει πως η σειρά απεικονίζει την καθημερινή ζωή της, αποκαλύπτωντας πολλά από τα πράγματα που εκμυστηρεύεται στον ψυχολόγο της ή που κάνει πιστεύοντας ότι κανεις δεν την βλέπει. Ο τρόπος με τον οποίο το Netflix αυτοσαρκάζεται σε αυτό το επεισόδιο είναι ξεκαρδιστικός και καταφέρνει να παράγει άκρως πετυχημένη κωμωδία ενώ η χαοτική και απρόβλεπτη εξέλιξη της πλοκής καθιστά το “Joan is Awful” μια από τις πιο απρόσμενα διασκεδαστικές εμπειρίες θέασης που η σειρά μας έχει δώσει μέχρι σήμερα. Βέβαια, το γέλιο που μας χαρίζει το εκκεντρικό χιούμορ, διαδέχεται πολύ γρήγορα ο φόβος όταν συνειδητοποιούμε πόσο κοντά στην πραγματικότητά μας, βρίσκεται το concept του επεισοδίου και το πόσο πολύ καταλήγουμε να εκθέτουμε την προσωπική μας ζωή και την ιδιωτικότητά μας χωρίς να το καταλαβαίνουμε.

Loch Henry

Βαδίζοντας στα χνάρια του τηλεοπτικού ντεμπούτου της σειράς “The National Anthem” (αλλά και άλλων επεισοδίων που κατά καιρούς έχουν προβληθεί όπως το “The Waldo Moment” ,το “Shut Up and Dance” ή το “Smithereens”), το “Loch Henry” δεν θέλει να μας προβληματίζει παρουσιάζοντας μας την πιο σκοτεινή πτυχή ενός μελλοντικού φουτουριστικού κόσμου αλλά αποτυπώνοντας μια σκοτεινή πτυχή της κοινωνίας στην οποία ήδη ζούμε. Ο Davis και η κοπέλα του Pia ταξιδεύουν στη πατρικό σπίτι του πρώτου, στην επώνυμη επαρχιακή πόλη για να γυρίσουν ένα ντοκιμαντέρ που αφορά τη φύση. Ωστόσο όταν η Pia μαθαίνει από φίλο του Davis, τον Stuart, ότι στο Loch Henry δρούσε ένας serial killer, ονόματι Iain Adair, που βασάνισε και σκότωσε με διεστραμμένο τρόπο οχτώ ανθρώπους, θα πείσει τον Davis να γυρίσουν ένα true crime ντοκιμαντέρ που θα αφορά τη συγκεκριμένη υπόθεση. Κατά τη διάρκεια της έρευνάς τους όμως, θα έρθουν στο φως στοιχεία που δεν ήταν έτοιμοι να ανακαλύψουν. Το “Loch Henry” παρόλο που είναι προσγειωμένο στην τρέχουσα πραγματικότητα, εξακολουθεί να μας στοιχειώνει τόσο για την ίδια την υπόθεση των δολοφονιών που εξερευνά όσο και για το σκοτεινό του τέλος που δεν μπορεί παρά να μας αφήσει με ανοιχτό το στόμα και ένα σφίξιμο στην καρδιά. Ο τρόπος με τον οποίο κριτικάρει τα σημερινά media και την τάση τους να θεοποιούν κατά συρροή δολοφόνους, να ξεθάβουν σοκαριστικά εγκλήματα και να αναμασάνε το τραύμα τον θυμάτων και των οικογενειών τους, είναι εύστοχος αλλά διακριτικός αφήνοντας μας με μπόλικη τροφή για σκέψη και αυτοκριτική, καταφέρνοντας να μείνει μαζί μας και μετά τη λήξη του.

Beyond the Sea

Σε μια παράλληλη πραγματικότητα οι David Ross και Cliff Stanfield είναι δύο αστροναύτες σε μια διαστημική αποστολή τη δεκαετία του ’60. Ενώ το σώμα τους βρίσκεται στο διαστημόπλοιο, η “ψυχή” τους βρίσκεται στη γη μαζί με την οικογένεια τους, μιας και ένα σύστημα προηγμένης τεχνολογίας τους επιτρέπει να μεταφέρουν τη συνείδηση τους από το σώμα τους σε πανομοιότυπα ρομποτικά αντίγραφα του εαυτού τους. Όταν τα μέλη μιας αίρεσης επιτίθενται στην οικογένεια του David καταστρέφοντας τη ρέπλικα του, ο άτυχος άνδρας αναγκάζεται να περάσει όλο του τον χρόνο στο διάστημα γνωρίζοντας ότι η οικογένεια του στη γη είναι νεκρή. Με προτροπή της γυναίκας του, ο Cliff προτείνει στον David να δανειστεί τη ρέπλικα του και να επιστρέψει για λίγο στη γη για να ξεσκάσει. Λογικά μπορείτε να καταλάβετε πόσο εύκολα τα πράγματα μπορούν να στραβώσουν σε αυτό το σενάριο. Ωστόσο όσο και αν αναμένετε τη σκοτεινή τροπή της ιστορίας, δεν πρόκειται να μείνετε ασυγκίνητοι από το τέλος το οποίο είναι ίσως το πιο τραγικό που έχουμε δει στη μέχρι τώρα πορεία της σειράς (και αυτό λέει πολλά εφόσον μιλάμε για το “Black Mirror”). Μετά από μια πιο προσγειωμένη προσθήκη, το “Beyond the Sea” μας επαναφέρει σε μια σκοτεινή πραγματικότητα που από την αρχή ως το τέλος είναι φτιαγμένη με βάση τα πρότυπα του “Black Mirror” που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε. Οι ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών είναι συγκλονιστικά δραματικές καθιστώντας την ιστορία ακόμα πιο επιδραστική, ενώ η ζοφερή ατμόσφαιρα που χαρακτηρίζεται από έναν πυκνό αέρα επικείμενης τραγωδίας μας κρατά καθηλωμένους στην οθόνη παρά τους αργούς ρυθμούς εξέλιξης της πλοκής. Μακράν το πιο αξιοσημείωτο κεφάλαιο της σεζόν που οι πιστοί οπαδοί σίγουρα θα εκτιμήσουν.

Mazey Day

Από το καλύτερο επεισόδιο της σεζόν πάμε σε ένα από τα χειρότερα όχι μόνο του συγκεκριμένου κύκλου αλλά και της σειράς γενικότερα. Το “Mazey Day” είναι ίσως το πιο ανατρεπτικό κεφάλαιο του “Black Mirror” μόνο και μόνο επειδή δε μοιάζει καθόλου με επεισόδιο της συγκεκριμένης σειράς τουλάχιστον με βάση αυτά που μας έχει παρουσιάσει στη μέχρι τώρα πορεία της. Η πλοκή επικεντρώνεται στην Bo, μια paparazzi που προσπαθεί να αποκτήσει μια φωτογραφία της εξαφανισμένης ηθοποιού Mazey Day, ώστε να τη πουλήσει στον τύπο για ένα μεγάλο χρηματικό ποσό. Στην πορεία όμως ανακαλύπτει πως μερικά πράγματα καλό είναι να μένουν κρυφά. Δυστυχώς για εμάς, στο τέλος ανακαλύπτουμε, μαζί με την πρωταγωνίστρια, το μυστικό της Mazey αλλά αντί να εκπλαγούμε από το μέγεθος της ανατροπής που φέρνει η αποκάλυψη του, απογοητευόμαστε από τον βαθμό γελοιότητας που ενυπάρχει στην κεντρική ιδέα και από τον τρόπο που καταφέρνει να γκρεμίσει εντελώς την εικόνα που είχαμε χτίσει για τη συγκεκριμένη σειρά. Πάνω που νομίζαμε ότι ξέραμε περίπου το είδος των θεμάτων που εξερευνά το “Black Mirror” , έρχεται το “Mazey Day” και μας παρουσιάζει κάτι που βρίσκεται πολύ μακριά από όλα εκείνα που πιστεύαμε ότι πρέσβευε η σειρά, πράγμα που δεν μπορεί παρά να μας αφήσει με μια πικρή γεύση μιας και έρχεται σε πλήρη αντίθεση με αυτό που θεωρούσαμε και ελπίζαμε ότι θα δούμε όταν βάλαμε να παίξει το επεισόδιο. Εκτός όμως από το προφανές ζήτημα, το συγκεκριμένο κεφάλαιο της σειράς έχει και πιο τεχνικά προβλήματα όπως η παντελής έλλειψη βάθους από τους χαρακτήρες ή η γενικότερη βεβιασμένη εξέλιξη της ιστορίας, πταίσματα που για πρώτη φορά μέσα στη δεκαετή τηλεοπτική πορεία του “Black Mirror”, βλέπουμε τόσο έντονα.

Demon 79

Το “Demon 79” είναι το δεύτερο επεισόδιο της σεζόν που μας εκπλήσσει με την ιστορία του αλλά αυτή τη φορά όχι τόσο δυσάρεστα. Στο τελευταίο κεφάλαιο της έκτης σεζόν μια πωλήτρια παπουτσιών, η Nida, ελευθερώνει κατά λάθος έναν δαίμονα που της αποκαλύπτει πως ο κόσμος θα καταστραφεί σε τρεις ημέρες αν δεν καταφέρει να σκοτώσει τρεις ανθρώπους. Όσο διστακτική και αν είναι η νεαρή γυναίκα ξεκινά τη δολοφονική δοκιμασία της και μια αιματηρή ρετρό περιπέτεια ξεκινά. Στους τίτλους αρχής του επεισοδίου μπορούμε να παρατηρήσουμε έναν υπότιτλο που γράφει “Μια Παραγωγή του Κόκκινου Καθρέφτη (Red Mirror)” αρχίζοντας έτσι να συνδέει τα κομμάτια του puzzle που άφησε πίσω του το εξαιρετικά χαοτικό τέταρτο επεισόδιο. Όπως έχει αποκαλυφτεί, το “Black Mirror” ενδέχεται να μας χαρίσει κάποια επεισόδια που είναι πιο επικεντρωμένα στον καθαρό τρόμο κάτω από την ετικέτα του “Red Mirror”. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση μπορούμε να πούμε πως μένουμε αρκετά ευχαριστημένοι παρόλο που πάλι το “Black Mirror” δεν μας έδωσε αυτό που θέλαμε και προσδοκούσαμε. Η κύρια και καθοριστική διαφορά του “Mazey Day” και του “Demon 79” είναι ότι στη δεύτερη περίπτωση νιώθουμε ότι έχουμε μια πολύ πιο ολοκληρωμένη ιστορία, με χαρακτήρες που καταφέρνουμε να γνωρίσουμε πραγματικά, να αγαπήσουμε και να κατανοήσουμε με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Η πινελιά χιούμορ δε, που βγαίνει προς τα έξω μέσα από τον χαρακτήρα του υπερστυλάτου, ’70s δαίμονα Gaap, φέρνει την ιδανική ισορροπία μεταξύ του τρόμου και της κωμωδίας ενώ εξίσου απολαυστική είναι και η χημεία των δύο κεντρικών χαρακτήρων με τη Anjana Vasan και τον Paapa Essiedu να δίνουν ρέστα με τις αντιθέσεις και τη δυναμική τους. Μια προσθήκη που αν και απρόσμενη, σίγουρα ανεβάζει τον ενθουσιασμό μας για την πιο horror πτυχή του “Black Mirror” μιας και είναι μια υποδειγματική εκτέλεση ενός concept τρόμου.