Με αφορμή τη συνεργασία του με τον Δημήτρη Πετρόπουλο και την Άννα Παντζέλη στη θεατρική σκηνή, ο Χάρης Εμμανουήλ μίλησε στην εφημερίδα On Time. Στη συνέντευξη, ο έμπειρος ηθοποιός αναφέρθηκε στο κίνημα #MeToo, τις καταγγελίες για κακοποιητικές συμπεριφορές στον καλλιτεχνικό χώρο, καθώς και στις μειωμένες τηλεοπτικές αμοιβές.
Απαντώντας σε ερώτηση για το αν είχε συναντήσει φαινόμενα κακοποιητικών συμπεριφορών ή σεξουαλικών παρενοχλήσεων στα παρασκήνια του θεάτρου, ο Χάρης Εμμανουήλ τόνισε: «Από το 1972, αν βάλεις και τα χρόνια της δραματικής σχολής, μέχρι σήμερα, διέσωσα εαυτόν από αυτό που λέγεται “καμαρινίλα”. Δεν ασχολήθηκα ποτέ. Είπαν, δεν είπαν, έμεινα έξω από όλο αυτό, που εγώ το ονομάζω “καμαρινίλα”. Ήταν κάτι που δεν με απασχολούσε καθόλου. Εμένα με ενδιέφερε ο ρόλος μου, η όλη διαδικασία προετοιμασίας του ηθοποιού, μέχρι να σβήσουν τα φώτα και να βγω στη σκηνή, εκείνη η μαγική στιγμή».
Ο ηθοποιός στάθηκε και στις οικονομικές απολαβές των ηθοποιών, εκφράζοντας τη δυσαρέσκειά του για τις χαμηλές τηλεοπτικές αμοιβές.
«Αυτό γουστάρω, γι’ αυτό κάνω αυτή τη δουλειά. Δεν κάνεις αυτή τη δουλειά για να γίνεις διάσημος ή πλούσιος. Και τώρα μάλιστα που “απέβαλα” την τηλεόραση, γιατί δίνουν εξευτελιστικές αμοιβές – παρόλο που έχω κάνει πολλή τηλεόραση και επιτυχημένες σειρές –, το πήρα απόφαση να μην ξανακάνω».
Ο Χάρης Εμμανουήλ τοποθετήθηκε και για το κίνημα #MeToo στην Ελλάδα, τονίζοντας ότι τέτοιες συμπεριφορές δεν αφορούν αποκλειστικά τον καλλιτεχνικό χώρο: «Δεν συμβαίνει μόνο στο θέατρο. Σε όλους τους χώρους συμβαίνει, αλλά στο θέατρο, επειδή αυτοί είναι προβεβλημένα πρόσωπα, κακά τα ψέματα, όταν επιλέγεις ένα τέτοιο επάγγελμα, να εκτίθεσαι, κρύβεις μέσα σου ακόμα κι έναν κόκκο ματαιοδοξίας. Αλλιώς θα διάλεγες ένα άλλο επάγγελμα».
Όπως επισήμανε, ο τρόπος που ένας ηθοποιός διαχειρίζεται αυτή τη ματαιοδοξία μπορεί να καθορίσει τη στάση του στον χώρο: «Στο βαθμό λοιπόν που την ελέγχεις τη ματαιοδοξία σου, πορεύεσαι λίαν καλώς. Όμως, άμα χάσεις τον έλεγχο, γίνεσαι αυτό που λέμε το “ψώνιο”, ο “βλάκας”. Δεν είναι καθόλου ωραίο όλο αυτό για το θέατρο, είναι πολύ στενάχωρο».
