Στην εκπομπή «Στούντιο 4» φιλοξενήθηκε ο γνωστός ηθοποιός και σκηνοθέτης, Χριστόφορος Παπακαλιάτης, ο οποίος μίλησε για τη δημιουργική του πορεία, την επιτυχία της σειράς «Maestro», τα επόμενα επαγγελματικά του σχέδια, αλλά και την κατάσταση υγείας του πατέρα του, Μανώλη Παπακαλιάτη.
Η Υγεία του Πατέρα του
Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης αναφέρθηκε πρώτα στην περιπέτεια υγείας του πατέρα του, ο οποίος είχε ένα σοβαρό τροχαίο ατύχημα στην Κρήτη. Όπως δήλωσε: «Ο πατέρας μου είναι πολύ καλύτερα, είναι στη φάση της αποκατάστασης, με σταθερά βήματα. Έχει δρόμο μπροστά του, αλλά όλα τα επικίνδυνα και τα πολύ δύσκολα έχουν περάσει, εδώ και δύο μήνες».
Περιγράφοντας τη στιγμή που έμαθε για το περιστατικό, ανέφερε: «Ήμουν εδώ γιατί παρέδιδα επεισόδια, μοντάριζα τα τρέιλερ και το τελευταίο επεισόδιο για το Netflix, όταν με πήρε τηλέφωνο η σύζυγος του πατέρα μου. Μίλησα αμέσως με τα αδέλφια μου, πήρα το αεροπλάνο και ταξίδεψα για Ηράκλειο. Ήταν ήδη στο χειρουργείο. Ευτυχώς, χάρη στους γιατρούς εκεί και στην Αθήνα, όλα πήγαν καλά. Ήταν ένα πολύ άσχημο ατύχημα. Είναι πάρα πολύ δυνατός, έχει περάσει δύσκολα, αλλά θα γίνει καλά».
Ο Επόμενος Κύκλος του «Maestro»
Ο δημοφιλής δημιουργός αναφέρθηκε επίσης στο ενδεχόμενο να υπάρξει… τέταρτη σεζόν για τη σειρά «Maestro», σημειώνοντας: «Όχι, δεν το έχω αποφασίσει, γιατί θεωρώ ότι δεν πρέπει να αποφασίζω εν θερμώ. Θέλω να πάρω το χρόνο μου, να ηρεμήσω και να σκεφτώ. Για μένα, το “Maestro” είναι σαν ένα κουτί γεμάτο ήρωες, με ζωές και χαρακτήρες που έχουν πάντα κάτι να πουν. Βάζω μια άνω τελεία».
Ο Χριστόφορος μοιράστηκε σκέψεις για την προσωπική του ζωή, αποκαλύπτοντας τις δυσκολίες που αντιμετώπισε λόγω του απαιτητικού προγράμματός του: «Έφτασα σε ένα σημείο που είπα: δουλεύω και κάνω αυτό που αγαπώ, αλλά στο “Maestro” συνειδητοποίησα ότι δεν γίνεται να δουλεύω 20 ώρες τη μέρα, να κοιμάμαι τέσσερις ώρες και να μην έχω χρόνο για οτιδήποτε άλλο. Τα πάντα στη ζωή θέλουν μέτρο. Το έχω φιλοσοφήσει μετά από χρόνια ψυχοθεραπείας».
Αναφερόμενος στους προσωπικούς του φόβους, δήλωσε: «Είχα φόβο για πολλά χρόνια. Με το “Maestro” ένιωσα ότι στέκομαι στα πόδια μου. Θύμωσα με τον εαυτό μου που δεν το έκανα νωρίτερα, αλλά πάντα φοβόμουν αν αυτό που κάνω είναι καλό, αν θα πάει καλά, αν θα κατακριθεί».
