Στην εκπομπή του Θεοχάρη Ιωαννίδη, «Night Out», βρέθηκε καλεσμένος ο Χρήστος Λούλης.
Ο αγαπημένος ηθοποιός αναφέρθηκε στις κακοποιητικές συμπεριφορές αλλά και την προσωπική του ζωή.
«Υπήρξαν δουλειές που έφαγα απόρριψη. Όχι μόνο δουλειές που δεν δούλεψα γιατί δεν με ήθελαν. Υπάρχουν και τώρα πράγματα που θέλω να κάνω και δεν με θέλουν. Και σε δουλειές που δούλευα υπήρχαν στιγμές στην πρόβα για παράδειγμα που θες να κάνεις τον ρόλο και έχεις έναν τοίχο. Είναι μια απόρριψη από τον ίδιο σου τον εαυτό. Υπήρχαν εποχές που κοιταζόμουν στον καθρέφτη και έλεγα “δεν κάνεις για αυτό τον ρόλο φίλε μου”. Όταν είσαι νέος λες ότι είσαι χάλια, ατάλαντος. Ενώ είναι πολύ απλό! Αυτό που θέλω δεν κουμπώνει με αυτό που είσαι στο τώρα.
Οι συνεργασίες μου δεν ήταν πάντα άρτιες. Όλοι κουβαλάμε τα τραύματά μας. Και οι στιγμές είναι δύσκολες! Στο θέατρο πρέπει να σε πιέσει κάποιος για να βγάλεις ένα αποτέλεσμα. Είμαι μιας γενιάς που πιστεύαμε ότι το θέατρο είναι μια υπόθεση που ο σκηνοθέτης είναι οκ να σε κακοποιεί ψυχολογικά. Ήταν κομμάτι της διαδικασίας, να εκμηδενίσω τον εαυτό μου για να κάνω αυτόν τον ρόλο. Μπαίνει μέσα ο θυμός σου, ο θυμός του γιατί έχει νεύρα και μπορεί να έχει μετανιώσει που πήρε εσένα για αυτόν τον ρόλο.
Η κακομεταχείριση ήταν για εμάς κομμάτι της δουλειάς. Ότι ο σκηνοθέτης είναι και πρέπει να πει καμιά κουβέντα παραπάνω και εσύ να το βουλώνεις. Εμένα δεν μου έχει συμβεί κάτι τόσο σοβαρό ώστε να το καταγγείλω. Υπήρξαν φορές που αισθανόμουν άβολα! Κάποιες φορές υπήρξαν σπουδαίοι καλλιτέχνες που από δική τους πίεση τους έβγαινε αυτή η συμπεριφορά αλλά ξέραμε ότι υπήρχαν άνθρωποι που εκμεταλλεύονταν τη θέση τους εξουσίας για να νομίζουν ότι είναι και γ@μώ τα παιδιά και συμπεριφέρονταν άσχημα σε παιδιά που δεν μπορούσαν να μιλήσουν».
«Έχω πιάσει τον σκηνοθέτη και του είπα ότι αισθάνθηκα άβολα που έγινε αυτό κι αυτό στην πρόβα ή στο γύρισμα. Ή ότι ο τρόπος που μου συμπεριφέρθηκες δεν με βοηθάει, με κάνει και κλείνομαι πιο πολύ. Αλλά δεν ήμουν μπροστά στη φάση που να την πέφτει ένας σκηνοθέτης σε κοπέλα ή αγόρι. Φροντίζω όταν συμβαίνει κάτι να βάζω κάποια όρια. Από πολύ παλιά όχι μόνο τώρα. Μπορούσε εύκολα ο άλλος να δει ότι εδώ πέρα ώπα, μέχρι εδώ! Σε άλλους ανθρώπους χρειάζεται να πεις μια λέξη και σε άλλους να φωνάξεις μια λέξη. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να το κάνουν αυτό και ανέχονται άσχημες συμπεριφορές».
«Θα ήταν δύσκολο να μην κάνουμε και οι δύο αυτή τη δουλειά. Είναι δύσκολο να μην καταλαβαίνει ο άλλος τα ωράριά σου, ή να έχει πολλούς πειρασμούς, ματαιοδοξία. Αλλάζει συνέχεια περιβάλλοντα και χρειάζεται να έχεις ένα σταθερό σημείο. Αυτό είναι η Έμιλυ! Ειδικά τώρα που έχουμε κάνει και παιδιά είναι κάτι ιερό. Δεν είναι όλα μέλι γάλα, έχουμε και πολλές δυσκολίες. Περνάμε και πολλά πάνω κάτω. Το μυστικό είναι ότι όταν έρχεται το αδιέξοδο και η δυσκολία, ο καθένας στον χρόνο του να θυμηθώ και να αξιολογήσει ότι είναι ο άλλος προτεραιότητα, άγκυρα. Επειδή τίποτα δεν κρατάει για πάντα, το καλύτερο είναι να το εξετάζουμε αυτό το πράγμα.
Είχαμε φτάσει στο αδιέξοδο, κάναμε μεγάλες κουβέντες ο καθένας με τον εαυτό του και μεταξύ μας για να δούμε αν θέλουμε να περάσουμε τη ζωή μας μαζί. Εγώ νιώθω ότι είμαι ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου. Νιώθω ότι κάνω το καλύτερο που μπορώ, να θέτω κάποια όρια, να εξηγώ πάντα, να προσπαθώ οποιαδήποτε ερώτηση με κάνει να νιώθω άβολα να το κουβεντιάσω. Μου έχει συμβεί να πω στην κόρη μου ότι αν δει κάτι που δεν της αρέσει να φεύγει ενώ στον γιο μου του είπα να μην φύγει, “βάρα τον”, να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Μου έχει βγει αυτό και είναι λάθος. Δεν θα έπρεπε να πω και στην κόρη μου ότι θα υπερασπιστεί τον εαυτό της; Ο καθένας από τη δική του εμπειρία, προσπαθείς να πεις κάτι που θα κρατάει ισορροπίες και κάτι που θα μείνει».
