Μια φωτογραφική αφήγηση που έχει τις ρίζες της στην ανάγκη του δημιουργού της για περιπλάνηση, κατανόηση και αποτύπωση των ανθρώπων -και των ιστοριών τους- συνιστά το πρότζεκτ Marabou του Κωνσταντίνου Σοφικίτη. Το φωτογραφικό αυτό πρότζεκτ δεν είναι απλώς μια σειρά εικόνων από τον κόσμο γύρω μας, αλλά το αποτέλεσμα ενός προσωπικού ταξιδιού, μιας αέναης αναζήτησης της ανθρώπινης εμπειρίας, της στιγμής που κρύβει την ουσία της ύπαρξης. Και αυτό το ταξίδι δεν αφορά μόνο τις γεωγραφικές αποστάσεις, αλλά και τις πιο βαθιές ψυχικές αναζητήσεις του ίδιου του φωτογράφου.
Άλλωστε, το Marabou του Σοφικίτη δεν φέρει τυχαία αυτό το όνομα. Όπως και η πρώτη ποιητική συλλογή του ποιητή των θαλασσών, έτσι και η δική του δουλειά είναι ένα ταξίδι σε πραγματικούς ανθρώπους, σε αθέατες πλευρές και σε …ξεχασμένες λέξεις. «Ο Καββαδίας ήταν φορέας ιστοριών. Δεν έγραφε μόνο τα δικά του∙ έγραφε αυτά που τού αφηγήθηκαν. Αυτό ακριβώς θέλησα να κάνω κι εγώ, μέσα από την εικόνα. Να γίνω ένας ενδιάμεσος, ένας “μεταφορέας” εμπειριών και ζωών από τα νησιά του Αιγαίου», εξηγεί ο φωτογράφος, μιλώντας στο Πρακτορείο 104,9 FM, τον ραδιοφωνικό σταθμό του Αθηναϊκού/Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων. «Δεν ταξιδεύω απλώς για να δω, αλλά για να καταλάβω. Και δεν είναι πάντα εύκολο να καταλάβεις. Οι εικόνες είναι το πιο κοντινό που μπορείς να προσφέρεις. Δεν είναι πάντα η αλήθεια, αλλά είναι το δικό σου κομμάτι αυτής», τονίζει.
Το Marabou του Σοφικίτη γεννήθηκε το 2018, όταν ο γνωστός φωτογράφος ξεκίνησε να ταξιδεύει στα 65 κατοικημένα νησιά του Αιγαίου, καταγράφοντας πρόσωπα, φωνές, βλέμματα. Δεν αναζητούσε τους «φωτογενείς» ανθρώπους, αλλά εκείνους που κουβαλούσαν ιστορίες. Ιστορίες προφορικές, βιωματικές, σχεδόν ποιητικές. Οι φωτογραφίες του δεν είναι ούτε τουριστικές ούτε καταγραφικές. Είναι συγκεντρωμένες μαρτυρίες, που -όπως και οι στίχοι του ποιητή- κρύβουν περισσότερα απ’ όσα λένε. «Πολλές φορές δεν κρατώ καν τη μηχανή. Πρώτα γνωρίζω, συνομιλώ, μαθαίνω. Η φωτογραφία, για μένα, ξεκινά από τη συζήτηση […] Αν δε συνδεθείς με τους ανθρώπους, δεν μπορείς να αποτυπώσεις τίποτα αυθεντικό. Κάθε φωτογραφία είναι το αποτέλεσμα αυτής της σχέσης, της εμπιστοσύνης που κερδίζεις. Η εικόνα είναι πάντα μια αναγνώριση αυτού που υπάρχει, ακόμα κι αν είναι αθέατο για τους άλλους», προσθέτει.
Το Marabou του Σοφικίτη γεννήθηκε το 2018, όταν ο γνωστός φωτογράφος ξεκίνησε να ταξιδεύει στα 65 κατοικημένα νησιά του Αιγαίου, καταγράφοντας πρόσωπα, φωνές, βλέμματα. Δεν αναζητούσε τους «φωτογενείς» ανθρώπους, αλλά εκείνους που κουβαλούσαν ιστορίες. Ιστορίες προφορικές, βιωματικές, σχεδόν ποιητικές. Οι φωτογραφίες του δεν είναι ούτε τουριστικές ούτε καταγραφικές. Είναι συγκεντρωμένες μαρτυρίες, που -όπως και οι στίχοι του ποιητή- κρύβουν περισσότερα απ’ όσα λένε. «Πολλές φορές δεν κρατώ καν τη μηχανή. Πρώτα γνωρίζω, συνομιλώ, μαθαίνω. Η φωτογραφία, για μένα, ξεκινά από τη συζήτηση […] Αν δε συνδεθείς με τους ανθρώπους, δεν μπορείς να αποτυπώσεις τίποτα αυθεντικό. Κάθε φωτογραφία είναι το αποτέλεσμα αυτής της σχέσης, της εμπιστοσύνης που κερδίζεις. Η εικόνα είναι πάντα μια αναγνώριση αυτού που υπάρχει, ακόμα κι αν είναι αθέατο για τους άλλους», προσθέτει.
