H πρώτη φορά που είδα την Ευγενία Δημητροπούλου ως θεατής ήταν στην ταινία της Ελένης Ράντου «Πεθαίνω για σένα», κάπου εκεί στο 2009. Μια σταλιά κορίτσι τότε και «γέμιζε» την οθόνη λες και ήταν πρωταγωνίστρια. Με την πορεία της απέδειξε ότι είναι αυτό ακριβώς. Και όχι μόνο αυτό. Η Ευγενία έχει καταφέρει, εκτός από μια αξιοζήλευτη καριέρα, να κάνει και μια οικογένεια – πρότυπο. Και όλα αυτά με τον δικό της τρόπο.
Στον ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΗΛΙΟΓΛΟΥ – ΠΗΓΗ: Realnews
Φέτος «ντύνεσαι» τον ρόλο μιας femme fatale στην παράσταση «Μάρτυρας κατηγορίας». Εντελώς κόντρα. Ήταν μια πρόκληση για εσένα;
Φέτος, έχω τη χαρά να υποδύομαι τη Ρομέν Βόουλ στον «Μάρτυρα κατηγορίας» της Αγκάθα Κρίστι, σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη. Πρόκειται για ένα από τα πιο δημοφιλή έργα της συγγραφέως, που παίζεται σε πολλές χώρες σε όλον τον κόσμο. Βρήκα τρομερά ενδιαφέροντα τον ρόλο αυτό, γιατί έχει αρκετές πτυχές, στοιχεία που δεν μου είναι οικεία και είχα ευρύ πεδίο να δουλέψω και να εκφραστώ. Μου αρέσει να υποδύομαι χαρακτήρες μακριά από εμένα και να δουλεύω με συναδέλφους που επικοινωνώ σκηνικά και καλλιτεχνικά.
Η αλήθεια είναι ότι υποδύεσαι χαρακτήρες εντελώς διαφορετικούς μεταξύ τους. Υπάρχει ένας ρόλος ή ένα είδος θεάτρου ή κινηματογράφου ή τηλεόρασης που είναι απωθημένο για εσένα;
Κατά καιρούς, σκέφτομαι κάποιους ρόλους που θα ήθελα να ενσαρκώσω ή μου λείπει για παράδειγμα ο κινηματογράφος, που έχω αρκετό καιρό να κάνω. Ωστόσο για εμένα προτεραιότητα είναι οι συνεργασίες, το πλαίσιο της δουλειάς και όχι αυτοτελώς οι ρόλοι.
Ποια συνεργασία σου έχεις ξεχωρίσει;
Από όλες μου τις συνεργασίες κρατώ πολλά, κυρίως θετικά. Σίγουρα με το που κλείσω τα μάτια μού έρχονται στον νου κάποιες, αλλά πάντα λέω πως η καλύτερη συνεργασία μου θα ήθελα να είναι η επόμενη.
Μπορεί να υπάρξει πραγματική φιλία στο θέατρο ή πάντα θα ελλοχεύει ο ανταγωνισμός; Έχεις φιλίες από τον χώρο;
Στον χώρο μας ερχόμαστε σε επαφή και συνεργαζόμαστε με έναν μεγάλο αριθμό ατόμων κάθε σεζόν. Με τους ανθρώπους αυτούς μοιραζόμαστε συγκινήσεις, συναισθήματα, δημιουργία, αγωνίες. Νιώθω ευλογημένη που έχω διατηρήσει φίλους στο πέρασμα του χρόνου, που δεν χαθήκαμε παρά τις εναλλαγές της δουλειάς, που μας ενώνουν πολλά και η συνεργασία μεταλλάχθηκε σε φιλία. Φιλία που μετρά ήδη αρκετά χρόνια.
Ένιωσες ποτέ απογοήτευση στη δουλειά; Υπήρξε στιγμή που σκέφτηκες να τα παρατήσεις;
Σίγουρα η δουλειά αυτή μπορεί να έχει τα πάνω της και τα κάτω της. Ωστόσο την αγαπώ τόσο πολύ, νιώθω τέτοιο ενθουσιασμό κάθε φορά, ώστε δεν έχω σκεφτεί ποτέ να τα παρατήσω. Και εύχομαι να μη μου συμβεί στο μέλλον.
Είσαι από τους ανθρώπους που δεν έχουν απασχολήσει με την προσωπική τους ζωή. Τελικά πιστεύεις πως αν κάποιος θέλει, μπορεί να διαφυλάξει τις πολύ ιδιαίτερες στιγμές του από τη δημοσιότητα;
Δεν νομίζω πως έχω και κάποια συγκλονιστική ζωή που να απασχολεί ιδιαίτερα τα μέσα… Ωστόσο ίσως και το γεγονός ότι δεν μοιράζομαι πολλά κομμάτια της ζωής μου να βοηθάει προς αυτή την κατεύθυνση.
Με τον σύζυγό σου μοιράζεσαι προβλήματα της δουλειάς ή κρατάς έξω από το σπίτι αυτά τα θέματα, δεδομένου ότι και εκείνος δραστηριοποιείται σε έναν εντελώς διαφορετικό χώρο;
Θα τα συζητήσω, όπως κι αυτός θα μοιραστεί κομμάτια της δουλειάς του μαζί μου. Ίσως όχι με λεπτομέρειες, αλλά πάντα η συζήτηση βοηθάει πολύ. Το γεγονός ότι βρίσκεται σε έναν εντελώς διαφορετικό χώρο με βοηθάει, γιατί πολλές φορές με κάνει να δω στη σωστή τους διάσταση τα θέματα που με απασχολούν και τα οποία εγώ βιώνω έντονα. Και εμπιστεύομαι πολύ την κρίση του.
Πόσο έχει αλλάξει η ζωή σας μετά τον ερχομό της κόρης σας;
Έχει αλλάξει εντελώς. Νομίζω πως υπάρχει η ζωή πριν από το παιδί και μετά το παιδί. Όμως, όταν έρχεται συνειδητά, με αγάπη και προσμονή, όλα είναι καλά. Χωρίς να σημαίνει πως δεν έχει δυσκολίες – από απλά πρακτικά ζητήματα μέχρι πιο σύνθετα. Πως δεν τα βλέπεις αλλιώς τα πράγματα, πως δεν αλλάζουν οι σχέσεις και η σχέση του ζευγαριού και δεν παλεύεις για ισορροπίες και λύσεις. Μου λείπει το να βγω μια βόλτα χωρίς προγραμματισμό ή ώρα επιστροφής, αλλά δεν το ανταλλάσσω με την πιο ζεστή αγκαλιά του κόσμου από τα μικρά χεράκια της.
Βλέπεις να παίρνει στοιχεία του χαρακτήρα σας;
Νομίζω ότι εγώ παίρνω από την ίδια. Γίνομαι πιο χαρούμενη, πιο παρορμητική, πιο εκφραστική και φυσικά με διδάσκει καθημερινά τα πιο απλά και πιο ουσιαστικά. Ακόμα είναι μικρή για να αναγνωρίσω κάποιο στοιχείο μου πάνω της και στην πραγματικότητα δεν με απασχολεί ιδιαίτερα, για να το αναζητήσω και να το εντοπίσω.
Έχεις δηλώσει ότι η υιοθεσία ήταν για εσάς η απόλυτη επιλογή. Και το ακόμα πιο συγκινητικό είναι πως αυτή η απόφαση δεν προήλθε εξαιτίας κάποιας βιολογικής αδυναμίας. Πώς σας γεννήθηκε αυτή η ανάγκη;
Νομίζω πως δεν έχει καμία σημασία από πού προέρχεται αυτή η απόφαση. Ο λόγος που το είπα ήταν για να δώσω μία άλλη οπτική στην πράξη αυτή τόσο σε υποψήφιους θετούς γονείς, όσο και σε τρίτους ως προς την υιοθεσία. Στη δική μας περίπτωση γεννήθηκε πρώτα η επιθυμία για ένα παιδί και
πολύ νωρίς συζητήσαμε ένα όνειρο που είχαμε με τον σύζυγό μου ταυτόσημο και για τους δυο μας. Ξέραμε πως δεν θα είναι εύκολο και ήταν πραγματικά πολύ δύσκολο, αλλά ήταν τόση η επιθυμία και η πίστη πως θα τα καταφέρουμε που όλα τα νικούσαν. Είχα πάντα τη σκέψη πως αν ήθελα να μεγαλώσω ένα παιδί, το παιδί αυτό μπορεί να βρίσκεται κάπου στον κόσμο και εγώ να κάνω το καλύτερο γι’ αυτό.
Πόσο εύκολο ήταν πρακτικά;
Όπως προανέφερα, δεν ήταν εύκολη διαδικασία, ωστόσο πίστευα από την πρώτη στιγμή πως θα τα καταφέρουμε και αποδείχθηκε ότι δεν είναι ανέφικτο. Μόλις κρατάς το παιδί σου στην αγκαλιά σου όλα τα δύσκολα μικραίνουν. Το ταξίδι στην Αφρική με άλλαξε ως άνθρωπο και είναι το πιο σημαντικό, γιατί με έκανε μητέρα.
Ως μητέρα ποια είναι η άποψή σου για την τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια;
Πάντα λέω πως εύχομαι να κάνει ο καθένας την οικογένεια που ονειρεύεται! Είμαι σύμφωνη με την ψήφιση ενός νόμου που προάγει την ισότητα, κάνει ορατά παιδιά που στερούνται δικαιωμάτων και ουσιαστικά οδηγεί στην αποκαταστατική ισότητα όλων των γονέων. Εφόσον μάλιστα μιλάμε για υιοθεσία, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως όλοι οι υποψήφιοι θετοί γονείς περνούν αξιολογήσεις και κρίνεται η καταλληλότητά τους από κοινωνικούς λειτουργούς.
Η Εύα σε έχει δει ποτέ στο θέατρο; Πώς θα σου φαινόταν αν ήθελε να ακολουθήσει τα βήματά σου;
Ναι, με έχει δει. Είχε έρθει σε πρόβες στη «Φιλιώ Χαϊδεμένου» και είδε την παράσταση του καλοκαιριού στη Μικρή Επίδαυρο και φέτος που την είδε σχεδόν όλη. Κάποια στιγμή είπε: «Η μαμά μου είναι αυτή» και συγκινήθηκα. Είναι εξαιρετικά μικρή για να σκεφτεί κάτι τέτοιο, αλλά θα ήθελα να επιλέξει ό,τι την κάνει ευτυχισμένη και χαρούμενη. Πιστεύω πως οι γονείς είμαστε τα οχήματα των παιδιών μας προς την ενηλικίωση. Δεν μας ανήκουν και μπορούν να χαράξουν τον δικό τους δρόμο.
Νιώθω πως έχεις κάνει πολλά από τα όνειρά σου πραγματικότητα. Υπάρχει μια ευχή ακόμα που θα ήθελες να πραγματοποιηθεί;
Είμαι ευγνώμων για όσα έχω ζήσει, αλλά δεν σταματώ να ονειρεύομαι. Θα μου επιτρέψεις, όμως, να κρατήσω τα όνειρα για το μαξιλάρι μου.
