Για τα 65 χρόνια παρουσίας του στον χώρο του θεάτρου και τους μεγαλύτερους σταθμούς της πορείας του μίλησε ο Γιώργος Κωνσταντίνου στο «Καλύτερα δε Γίνεται» του Σαββάτου (25/1). Τον σπουδαίο ηθοποιό φιλοξένησε η Ναταλία Γερμανού και εκείνος της εξομολογήθηκε πώς η αγάπη που λαμβάνει τώρα από τον κόσμο αντικαθιστά την αγάπη που δεν έλαβε ως παιδί.
«Δεν πήρα καθόλου αγάπη ως παιδί, μόνο από τη μητέρα μου, η οποία με λάτρευε. Γενικά, τον καιρό εκείνο μετά την Κατοχή, τα παιδιά ήμασταν όλα ανερμάτιστα. Δεν υπήρχε μέλλον, ούτε καν για την ίδια τη χώρα. Δεν υπήρχε αγάπη, κάθε άλλο. Υπήρχε αντιζηλία, κόμπλεξ, όλα αυτά δημιουργήθηκαν από τη στέρηση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου», παραδέχεται ο Γιώργος Κωνσταντίνου.
«Αυτό που συμβαίνει τώρα είναι πραγματικά συγκινητικό»
«Αυτό που συμβαίνει τώρα είναι πραγματικά συγκινητικό. Έρχονται άνθρωποι και μας αγκαλιάζουν, κλαίνε… πράγματα απίστευτα, που μου γεμίζουν την ψυχή. Στη Θεσσαλονίκη έρχονται και με αγκαλιάζουν μες στον δρόμο», περιγράφει ο ηθοποιός.
«Η αγάπη αυτή δεν έχει γεννηθεί ούτε από μία εγωιστική ανωτερότητα του καλλιτέχνη και όλα αυτά τα «καβαλημένα καλάμια» αλλά από μία απλότητα, τουλάχιστον από μένα. Όπως παίζω κάθε βράδυ, έστω και με 50 πυρετό, έτσι είμαι και απέναντι στους ανθρώπους, φυσικός. Το μεγαλύτερο κέρδος που είχα από αυτό το λειτούργημα ήταν αυτή ακριβώς η αγάπη του κόσμου», εξομολογείται χαρακτηριστικά ο Γιώργος Κωνσταντίνου.
«Δεν μου αρέσει η «κλειδαρότρυπα», το έχω πει πάρα πολλές φορές. Δεν το έχω κάνει ποτέ εγώ στη ζωή μου και δεν έχει και κανένα νόημα για τον κόσμο. Ο κόσμος θα δει εκείνο που του παρουσιάζεις και που του δίνεις με την αγάπη σου. Γιατί πρέπει ο οποιοσδήποτε να ξέρει από πίσω με ποιον κοιμάσαι;», επισημαίνει σε άλλο σημείο ο Γιώργος Κωνσταντίνου.
