Μια επέμβαση εγκεφάλου χωρίς νυστέρι, αλλά με υπερήχους, πραγματοποίησαν νευρολόγοι και νευροχειρουργοί από το Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ και της Βόρειας Καρολίνας, στην προσπάθειά τους να βοηθήσουν τους ασθενείς με Πάρκινσον που δεν ανταποκρίνονταν στη φαρμακευτική θεραπεία.
Χωρίς τομή, με τη βοήθεια μαγνητικού τομογράφου για την απεικόνιση του εγκεφάλου κατά τη διάρκεια της θεραπευτικής παρέμβασης και μια ειδική συσκευή υπερήχων, οι ερευνητές στόχευσαν στην ωχρά σφαίρα, ένα σημείο του εγκεφάλου που βρίσκεται πολύ βαθιά και είναι υπεύθυνο για την τακτική εκούσια κίνηση.
Η μέθοδος ονομάζεται κατάλυση εστιασμένου υπερήχου και παρεμβαίνει – χωρίς τομή – στο σημείο του εγκεφάλου που έχει πληγεί από την νόσο Πάρκινσον. Οι εστιασμένοι υπέρηχοι έχουν χρησιμοποιηθεί στη νόσο Αλτζχάιμερ, αλλά και στην ογκολογία.
Η εφαρμογή της συγκεκριμένης μεθόδου κατάλυσης, έγινε στο πλαίσιο μελέτης η οποία δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό New England Journal of Medicine.
Η μελέτη συμπεριέλαβε 94 ασθενείς, εκ των οποίων οι 69 υποβλήθηκαν στην κατάλυση με υπερήχους, ενώ οι υπόλοιποι σε πλασματική θεραπεία.
Κατ΄ αρχήν, από αυτούς που υποβλήθηκαν στην κατάλυση με υπερήχους, οι 45 πέτυχαν μετά από ένα τρίμηνο ύφεση της νόσου κατά 3 μονάδες στην κλίμακα βαθμολόγησης της Νόσου, ενώ στη διάρκεια του τριμήνου καταγράφονταν διάφορες αλλαγές στη νοσηρότητα βάσει της προαναφερόμενης κλίμακας. Στους 12 μήνες, έγινε επανέλεγχος σε 39 ασθενείς από τους 45 που είχαν αποτέλεσμα, και διαπιστώθηκε ότι το αποτέλεσμα παρέμενε για τους 30 από αυτούς.
Παρόλα αυτά, η θεραπευτική παρέμβαση είχε παρενέργειες, καθώς παρατηρήθηκε δυσκινησία στις αρθρώσεις, διαταραχή στη βάδιση, απώλεια γεύσης, διαταραχή της όρασης και αδυναμία του προσώπου.
Στην μελέτη συμμετείχαν επίσης νευρολόγοι και νευροχειρουργοί από τα Πανεπιστήμια της Βόρειας Καρολίνας, Πενσυλβανίας, Βιρτζίνια, από το Κολούμπια, το Κορνέλ, το Χάρβαρντ και το Στάνφορντ, το Πανεπιστήμιο του Τορόντο, αλλά και τα Πανεπιστήμια χωρών της Ευρώπης και της Ασίας, όπως του Μιλάνου της Ιταλίας, της Μαδρίτης και της Παμπλόνα της Ισπανίας, της Σεούλ, της Χάιφας του Ισραήλ, της Ταιβάν κλπ.
Οι δρ. Κρίσνα και Φίσμαν από τα Πανεπιστήμια Βόρειας Καρολίνας και Μέριλαντ, αντίστοιχα, τόνισαν ότι η κατάλυση βελτίωση την κινητικότητα ή μείωσαν τη δυσκινησία στους ασθενείς, όμως συσχετίστηκε με ανεπιθύμητες ενέργειες και επεσήμαναν ότι απαιτούνται μεγαλύτερες μελέτες σε συμμετέχοντες και σε χρόνο, για να προσδιοριστεί η δράση της τεχνικής και η ασφάλειά της στους ασθενείς με νόσο του Πάρκινσον.
