Το κέρινο ομοίωμα του μεγάλου Έλληνα μπασκετμπολίστα Παναγιώτη Γιαννάκη πήρε τη θέση του στο Mουσείο Kέρινων Oμοιωμάτων του Θοδωρή Κοκκινίδη, στα Κηπιά Καβάλας του δήμου Παγγαίου. Ο αρχηγός της Εθνικής Ελλάδος Μπάσκετ του 1987 ήταν παρών μαζί με την σύζυγό του Σοφία, σε αυτή τη μοναδική στιγμή για τον ίδιο και δεν έκρυψε τον θαυμασμό του για το τελικό αποτέλεσμα μιας δημιουργικής δουλειάς που κράτησε δέκα περίπου μήνες.
Εμπνευσμένο από τις στιγμές του πανηγυρισμού της μεγάλης νίκης της Εθνικής Ελλάδος στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Μπάσκετ του 1987, το κέρινο ομοίωμα του Παναγιώτη Γιαννάκη είναι σε φυσικό μέγεθος, έχοντας ύψος 1,92 μ. και στο λαιμό του φοράει το στεφάνι της νίκης, μια εικόνα που αποτυπώθηκε στη φωτογραφία η οποία έκανε τότε τον γύρο του κόσμου και τον χαρακτηρίζει μέχρι σήμερα.
Μιλώντας στο ΑΠΕ – ΜΠΕ ο ταλαντούχος καλλιτέχνης Θοδωρής Κοκκινίδης ευχαρίστησε τον μεγάλο Έλληνα αθλητή για την τιμή που του έκανε να τον εμπιστευτεί, δίνοντάς του την δυνατότητα να αποτυπώσει με την μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια την εικόνα και τον σωματότυπό του πριν από τριάντα επτά χρόνια.
«Εμπνέομαι από τις μεγάλες προσωπικότητες, από τους ανθρώπους εκείνους που καταφέρνουν το ακατόρθωτο μέσα από την επιμονή, τη σκληρή δουλειά και το ταλέντο τους», επισημαίνει στο ΑΠΕ – ΜΠΕ ο κ. Κοκκινίδης και συνεχίζει λέγοντας: «ο Παναγιώτης Γιαννάκης είναι μια από τις κορυφαίες προσωπικότητες του αθλητισμού. Τον τίμησα μέσα από την τέχνη μου και με τίμησε με την παρουσία του στο μουσείο όπου στάθηκε δίπλα στο κέρινο ομοίωμά του. Ήταν, σαν να γύρισε ο χρόνος πίσω και “συνάντησε” ξανά τον εαυτό του, την δεκαετία του 1980, σε εκείνες τις μοναδικές στιγμές του πανηγυρισμού τόσο του ίδιου όσο και όλων των Ελλήνων».
«Εμπνέομαι από τις μεγάλες προσωπικότητες, από τους ανθρώπους εκείνους που καταφέρνουν το ακατόρθωτο μέσα από την επιμονή, τη σκληρή δουλειά και το ταλέντο τους», επισημαίνει στο ΑΠΕ – ΜΠΕ ο κ. Κοκκινίδης και συνεχίζει λέγοντας: «ο Παναγιώτης Γιαννάκης είναι μια από τις κορυφαίες προσωπικότητες του αθλητισμού. Τον τίμησα μέσα από την τέχνη μου και με τίμησε με την παρουσία του στο μουσείο όπου στάθηκε δίπλα στο κέρινο ομοίωμά του. Ήταν, σαν να γύρισε ο χρόνος πίσω και “συνάντησε” ξανά τον εαυτό του, την δεκαετία του 1980, σε εκείνες τις μοναδικές στιγμές του πανηγυρισμού τόσο του ίδιου όσο και όλων των Ελλήνων».
