Το τελευταίο «αντίο» είπαν σήμερα (20/12) συγγενείς, φίλοι και συνάδελφοι στον Κώστα Χαρδαβέλλα, στον Ιερό Ναό της Παναγίτσας Παλαιού Φαλήρου.
Ο σπουδαίος δημοσιογράφος έφυγε από τη ζωή την Τρίτη (17/12) σε ηλικία 79 ετών, σκορπίζοντας την θλίψη στον δημοσιογραφικό και όχι μόνο κόσμο.
Από τη στιγμή που έγινε γνωστή η είδηση του θανάτου του, δεκάδες συνάδελφοί του, πολιτικοί, πρόσωπα της Τέχνης, αλλά και απλός κόσμος έσπευσαν να τον αποχαιρετήσουν, τονίζοντας πως δεν ήταν μόνο ένας μεγάλος δημοσιογράφος, αλλά και ένας εξαιρετικός άνθρωπος.
Μεταξύ άλλων στην κηδεία βρέθηκαν ο Γιώργος Λιάνης, ο Γιάννης Δημαράς, ο Γιώργος Τσούκαλης, ο Μένιος Σακελλαρόπουλος, ο Γιώργος Πολυχρονίδης, ο Γιώργος Νταλάρας, ο Παναγιώτης Φασούλας, η Τένια Μακρή και άλλοι.
Ποιος ήταν ο Κώστας Χαρδαβέλλας
Ο Κώστας Χαρδαβέλλας είχε γεννηθεί στον Πειραιά, στις 5 Σεπτεμβρίου 1945 και σπούδασε δημοσιογραφία στην Αθήνα. Ήταν παντρεμένος με την δημοσιογράφο και συγγραφέα, Μαρία Παναγοπούλου και είχαν αποκτήσει έναν γιο, τον Κωνσταντίνο.
Μάλιστα, ο δημοσιογράφος σε μικρή ηλικία είχε χάσει τη μητέρα του, για την οποία είχε αναφέρει σε συνέντευξη ότι, «έχω διαγράψει τη λέξη μητέρα από τη ζωή μου επειδή η μητέρα μου έφυγε όταν ήμουν πέντε χρόνων. Τα πράγματα που σε πονάνε τα διαγράφεις. Είναι αυτό που λέω συχνά, είναι ένα φωτογραφικό φιλμ που το καις για να μη σε πονάει. Άρα, η λέξη μαμά για μένα είναι διαγραμμένη από τότε που ήμουν πέντε ετών. Δεν την είπα ποτέ, δεν την χρησιμοποίησα ποτέ και δεν είναι μια λέξη που την χρησιμοποιώ».
Τα πρώτα χρόνια
Ο Κώστας Χαρδαβέλλας πρωτοεμφανίστηκε στη δημοσιογραφία κατά την περίοδο της Χούντας, όταν προσλήφθηκε ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα Έθνος. Η πρώτη του τηλεοπτική εμφάνιση έγινε το 1977, με την παρουσίαση της εκπομπής Πρόσκληση στο στούντιο στην ΕΡΤ. Από τότε απέκτησε μεγάλη δημοφιλία, λόγω της πρωτοτυπίας που είχαν οι εκπομπές του. Συμμετείχε στην ψυχαγωγική εκπομπή Σάββατο πρωί, Κυριακή βράδυ το 1978, ενώ μαζί με τους δημοσιογράφους Γιάννη Δημαρά και Γιώργο Λιάνη παρουσίαζαν την πετυχημένη και πολυσυζητημένη εκπομπή της εποχής εκείνης Ρεπόρτερς, στην ΥΕΝΕΔ το 1982 και μετέπειτα στην ΕΡΤ2.
Με αυτούς τους δύο δημοσιογράφους συμμετείχε και στην επετειακή εκπομπή της ΕΡΤ2 για το κλείσιμο των 20 χρόνων από τη δημιουργία της ελληνικής τηλεόρασης. Το 1993 μετά το άνοιγμα της ιδιωτικής τηλεόρασης, έφυγε από την κρατική και πήγε στο Mega, όπου παρουσίαζε δύο τηλεοπτικές εκπομπές: το 60 λεπτά χωρίς μοντάζ και το Ρεπορτάζ στην ομίχλη η οποία μετετέθη το 1994 στον τότε ΣΚΑΪ και το 1995 στο Star, όπου παρέμεινε μέχρι το 1999. Τον ίδιο χρόνο ξεκίνησε να παρουσιάζει για λίγο καιρό, την ψυχαγωγική εκπομπή Πρεμιέρα. Το 2000 πήγε στον ΑΝΤ1 και παρουσίαζε την ενημερωτική εκπομπή 9η Εντολή, ενώ τον επόμενο χρόνο επέστρεψε στην κρατική τηλεόραση και συγκεκριμένα στην ΕΡΤ1, όπου παρουσίασε την ενημερωτική εκπομπή www.άνθρωποι.gr.
Το 2002 μετακινήθηκε στο Alter, όπου παρουσίαζε τρεις ενημερωτικές εκπομπές: Ο Αθέατος Κόσμος (2002-2011), το Χωρίς Μοντάζ ΙΙ (2003-2004), και Οι Πύλες του ανεξήγητου (2004-2010).
Το 2013 εντάχθηκε στο δυναμικό του τηλεοπτικού σταθμού GR TV, όπου συνέχισε να παρουσιάζει τον Αθέατο Κόσμο. Λίγο αργότερα πηγαίνει στο Extra 3, με την ίδια εκπομπή.
Λίγο μετά, εντάχθηκε δυναμικό του τηλεοπτικού σταθμού Epsilon TV, όπου παρέμεινε μέχρι το 2016, παρουσιάζοντας για λίγο καιρό το Κεντρικό δελτίο του σταθμού και δύο εκπομπές: για λίγους μήνες την ενημερωτική Εξελίξεις και την ψυχαγωγική Όλοι οι καλοί χωράνε. Ταυτόχρονα από το 2011, αρθρογραφούσε στην εφημερίδα Real News και στον ενημερωτικό ιστότοπο «Newsbomb», ενώ τα Σαββατοκύριακα, παρουσίαζε ενημερωτική εκπομπή στον ραδιοφωνικό σταθμό Real FM 97.8.
Η μάχη με τον καρκίνο
Το 2009, ο Κώστας Χαρδαβέλλας όπως είχε αποκαλύψει ο ίδιος, διαγνώστηκε με καρκίνο. «Πέρασα έναν καρκίνο “σκληρό στους λεμφαδένες», είχε πει.
Ο δημοσιογράφος σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει, είχε αναφερθεί στην στιγμή που ενημερώθηκε για τη διάγνωση του καρκίνου, αλλά και για τη στάση που αποφάσισε να κρατήσει απέναντι στην ασθένεια.
«Όταν έμαθα ότι έχω καρκίνο από έναν γιατρό, πήρα το αυτοκίνητό μου και πήγα μία μακρινή βόλτα μέχρι το Σούνιο. Εκεί λοιπόν σκέφτηκα πώς θα το αντιμετωπίσω, τι θα πω στη Μαρία και στον γιο μου. Σε αυτή τη μικρή βόλτα, κατέληξα ότι πρέπει να το παλέψω και ότι έχω τη δύναμη να μην χάσω τη μάχη.
Ένας λόγος που σώθηκα από τον θάνατο, όπως μου έλεγαν και οι γιατροί, ήταν επειδή από την αρχή δεν πίστεψα ότι θα πεθάνω. Πάντα πίστευα ότι θα τον νικήσω τον καρκίνο. Είμαι σε έναν διαρκή αγώνα μαζί του. Δεν το έλεγα ποτέ σε κανέναν για να μην με κοιτάζουν με πόνο και οίκτο. Το ήξεραν ελάχιστοι άνθρωποι».
