«Λιγότερος Orbán, περισσότερος Μητσοτάκης. Η σωστή εναλλακτική στη φλυαρία και στον αποπροσανατολισμό υπάρχει και λειτουργεί. Θα καταλήξουμε όπως η Ελλάδα; Ας ελπίσουμε», αναφέρει σε άρθρο της η ιταλική εφημερίδα Il Foglio.
Θα καταλήξουμε σαν την Ελλάδα; Ας ελπίσουμε. Στη μεγάλη φούρια της Ευρωπαϊκής Δεξιάς, μιας Δεξιάς που αναζητά ένα νέο προφίλ, μια νέα ιστορία, μια νέα ταυτότητα, μια νέα παρουσία, υπάρχει ένα όνομα που οι λεγόμενοι Συντηρητικοί στην Ιταλία επέλεξαν να αφαιρέσουν από το λεξιλόγιό τους. Αυτό το όνομα έχει πράγματι δύσκολη προφορά. Όμως, ο λόγος που η ιταλική Δεξιά κάνει αυτήν την επιλογή αποτελεί λεπτό πολιτικό ζήτημα και δεν έχει σχέση με την προφορά του ονόματος.
Το να πεις το όνομα Κυριάκος Μητσοτάκης είναι δύσκολο [για την ιταλική Δεξιά] γιατί το να μιλάς για τον θρίαμβο της Δεξιάς στην Ελλάδα (158 έδρες σε σύνολο 300), θα σήμαινε παραδοχή ύπαρξης ενός επιτυχημένου μοντέλου, το οποίο όμως βρίσκεται στον αντίποδα του λαϊκιστικού δόγματος που υποστηρίζεται από τους Συντηρητικούς μας.
Για πολύ καιρό, η ιταλική Δεξιά δείχνει στους ψηφοφόρους της μιαν αναπόφευκτη πορεία προς τον αγώνα κατά της παγκοσμιοποίησης, της λιτότητας και ενάντια στις αγορές για τη βελτίωση της ευημερίας των πολιτών.
Και για αυτόν τον λόγο επέλεξε ως προφήτη της στη Γη τον Πρόεδρο της Ουγγαρίας, Orbán, ο οποίος στη χώρα του επιλέγει την εσωστρέφεια.
Η επανεκλογή του Μητσοτάκη στην Ελλάδα προσφέρει στην ευρωπαϊκή Δεξιά μια ξεκάθαρη εναλλακτική λύση στο μοντέλο Orbán και αυτή η εναλλακτική θα έπρεπε να αξιοποιηθεί προσεκτικά για δύο λόγους, τονίζει o Κλάουντιο Τσεράζα, διευθυντής της Ιl Foglio.
Ο πρώτος λόγος είναι η συνταγή που δοκίμασε στα οικονομικά τα τελευταία 4 χρόνια η κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Αν κάποιος έχει την υπομονή να διασταυρώσει τους αριθμούς, που περιλαμβάνονται στα εθνικά μεταρρυθμιστικά σχέδια που παρουσιάστηκαν στα τέλη Απριλίου από την ιταλική και την ελληνική κυβέρνηση στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, θα ανακαλύψει κάτι το πολύ ενδιαφέρον.
Σε 4 χρόνια, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας θα είναι λιγότερο από αυτό της Ιταλίας και θα είναι ίσο με 135,2% του ΑΕΠ έναντι του 140,4 του ιταλικού, καθώς επίσης, η ανάπτυξη της Ελλάδας θα είναι διπλάσια από αυτή της Ιταλίας. Οι προβλέψεις του Απριλίου λένε ότι το ΑΕΠ της Ελλάδας θα αυξηθεί κατά 2,3 % το 2023, 3 % το 2024, 1,3% το 2025, 1,1% το 2026, ενώ τον Απρίλιο οι εκτιμήσεις της ιταλικής κυβέρνησης κυμαίνονταν στο +0,9 % το 2023 (όμως σύμφωνα με την Istat θα είναι τουλάχιστον 1,2%), 1,4% το 2024, 1,3% το 2025, 1,1% το 2026.
Ίδια ιστορία για το πρωτογενές πλεόνασμα.Την τρέχουσα χρονιά η Ελλάδα εκτιμά ότι θα έχει περισσότερα έσοδα από δαπάνες (αναμενόμενο πρωτογενές πλεόνασμα το 2023 ίσο με 1,1%), ενώ η Ιταλία εκτιμά ότι θα έχει έλλειμμα μέχρι το 2023 (οι δαπάνες θα υπερβούν τα έσοδα) ίσο με -0,8 %.
Ο δεύτερος λόγος για τον οποίον αξίζει να δοθεί συνέχεια στο μοντέλο Μητσοτάκη από τους Δεξιούς είναι αυτός που προέβαλε και η Wall Street Journal, μια μέθοδος εκ διαμέτρου αντίθετη από αυτή του Orbán. Ο Μητσοτάκης πρώτα θεράπευσε την Ελλάδα και μετά κέρδισε τις εκλογές, υποσχόμενος μείωση του φορολογικού συντελεστή στις επιχειρήσεις κατά επτά μονάδες, μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος, ποντάροντας όχι στον λαϊκισμό κατά της αγοράς, αλλά στα οφέλη που αποφέρει το σωστό μείγμα, που αποτελείται από μεταρρυθμίσεις και αγάπη για την παγκοσμιοποίηση.
Για την ιταλική δεξιά, το μοντέλο της ελληνικής δεξιάς είναι ντροπιαστικό γιατί δείχνει μια επιτυχημένη εναλλακτική στο λαϊκιστικό δεξιό μοντέλο και επειδή υποδεικνύει τον δρόμο που πρέπει να ακολουθηθεί για να περάσουμε αποφασιστικά από την εποχή της συνωμοσιολογίας σε αυτήν του πραγματισμού
Λιγότερα λόγια, περισσότερος Μητσοτάκης. Θα καταλήξουμε σαν την Ελλάδα; Ας ελπίσουμε, καταλήγει το επίμαχο άρθρο.
