Η Βασιλική Χερουβείμ, μαζί με τα μόλις 5 ετών δίδυμα κοριτσάκια της, Εβελίνα και Μαρίλια, καθώς και με την 74χρονη μητέρα της, έχασαν την ζωή τους με φρικτό τρόπο, αφού κάηκαν κατά την διάρκειας της φονικής πυρκαγιάς στο Μάτι το 2018, όταν επιχείρησαν να φύγουν από το σπίτι τους, για να σωθούν. Έκτοτε, 7 χρόνια αργότερα, ο Αριστείδης Χερουβείμ, θείος των ανήλικων παιδιών, αν και βρίσκεται στην εξαιρετικά δύσκολη θέση να αγωνίζεται για την δικαίωση της μνήμης των χαμένων μελών της οικογένειάς του, αδυνατεί να εκπροσωπήσει στα δικαστήρια, τις δύο ανιψιές του, επειδή έχουν συγγένεια τρίτου βαθμού. «Τα παιδιά είναι ανυπεράσπιστα, σαν αόρατα, σαν να μην υπήρξαν ποτέ για την Ελληνική Πολιτεία» λέει ο ίδιος.
Ρεπορτάζ: Κωνσταντίνα Χαϊνά
Η απόδοση δικαιοσύνης είναι κάτι που ζητούσαν από την πρώτη στιγμή τόσο οι συγγενείς των ανθρώπων που έχασαν την ζωή τους στην εθνική τραγωδία της 23ης Ιουλίου 2018, όσο και οι εκατοντάδες εγκαυματίες που σώθηκαν -εν μέρει- από τύχη εκείνη την αποφράδα ημέρα, και από τότε, έχουν χάσει τον ύπνο τους, αφού τους έχει «στοιχειώσει» η φωτιά. Σαν να μην έφτανε ο Γολγοθάς που βιώνουν όλοι τους όλα αυτά τα χρόνια, υπάρχουν μερικές οικογένειες, που δεν μπορούν να εκπροσωπήσουν τα παιδιά που χάθηκαν. «Συνολικά ακόμη 3 παιδιά, εκτός από τις ανιψιές μου, ηλικίας 5, 8 και 20 ετών, είναι σαν αόρατα για την Ελληνική Πολιτεία, για τον νόμο και για τα δικαστήρια» εξηγεί στο enikos.gr ο κ. Χερουβείμ.
«Εύχομαι να μην ζήσει κάποιος αυτό που έζησα εγώ και η οικογένειά μου. Δεν γνωρίζουν πως είναι να μαζεύεις μισοκαμένα παιχνίδια από τον κήπο, και να πρέπει να αξιολογήσεις τι από τα πράγματα των κοριτσιών θα πρέπει να πετάξεις και τι να δώσεις» είχε πει ο κ. Χερουβείμ κατά την διάρκεια της κατάθεσής του το 2022, προσθέτοντας πως «όσοι μείναμε πίσω, ζούμε ένα μαρτύριο». Το μαρτύριο αυτό συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, σαν να μην πέρασε ούτε μία ημέρα. Ο ίδιος, δεν έχει λείψει ποτέ από την δικαστική αίθουσα, παρακολουθώντας να ξεδιπλώνονται μπροστά του όλα όσα συνέβησαν τότε. Προσπαθεί, επανειλημμένα, όπως λέει, να αναθεωρηθεί η διάταξη που προβλέπεται από τον Ποινικό Κώδικα η οποία αφορά την εκπροσώπηση των θυμάτων, εκφράζοντας το επίμονο αίτημά του στους αρμόδιους υπουργούς και φτάνοντας στο σημείο να απευθυνθεί μέσω επιστολής στον πρωθυπουργό της χώρας, Κυριάκο Μητσοτάκη, χωρίς ωστόσο να έχει υπάρξει ανταπόκριση μέχρι και την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές.
Ο κ. Χερουβείμ μέσω της επιστολής του προς τον κ. Μητσοτάκη, ουσιαστικά, ζητεί για ακόμη μία φορά το αυτονόητο: «Όταν δεν υπάρχει συγγενής μέχρι 2ου βαθμού, να μπορεί να εκπροσωπήσει τα θύματα, στο Ποινικό Δικαστήριο, ο εγγύτερος συγγενής, ανεξαρτήτου βαθμού». Στην περίπτωσή του, δεν υπήρχε κανένας, απολύτως κανένας συγγενής εκτός από τον ίδιο. Οι ανήλικες 5χρονες δίδυμες ανιψιές του, δεν είχαν πατέρα, ούτε πατρικούς συγγενείς, ενώ η μητέρα τους και η μητρική γιαγιά τους, απανθρακώθηκαν την ίδια στιγμή μαζί τους. «Κύριε Πρωθυπουργέ, δεν μπορώ να αναγνωρίσω καμία συνθήκη νομική ή ηθική, σύμφωνα με την οποία, παιδιά που γεννήθηκαν σε αυτήν τη χώρα, αλλά είχαν τη δυστυχία να αποβιώσουν με τραγικό τρόπο και με υπαιτιότητα των φορέων και λειτουργών της ίδιας της χώρας, απλώς να διαγράφονται και μαζί να διαγράφεται και η ευθύνη της χώρας απέναντί τους» αναφέρεται, μεταξύ άλλων, στην σχετική επιστολή.
«Έχει γίνει συζήτηση για την νομοθεσία και υπάρχει απόφαση του δικαστηρίου ότι δεν μπορώ να εκπροσωπήσω εγώ τα παιδιά, και υπάρχουν αντίστοιχες και για τους υπόλοιπους συγγενείς. Εγώ το έθεσα δύο φορές το θέμα, και στον τότε υπουργό Επικράτειας κ. Βορίδη, αλλά δεν υπήρξε κάποια εξέλιξη. Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν κοστίζει τίποτα στην Πολιτεία, τίποτα, μα τίποτα. Το παράδοξο είναι ότι τα παιδιά προσμετρώνται στην ποινή, δηλαδή υπάρχουν ως θύματα, όμως δεν υπάρχει κάποιος να τα εκπροσωπήσει. Από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, για το ζήτημα έχει ενημερωθεί και ο κ. Φλωρίδης, και πλέον απευθύνθηκα και στον ίδιο τον πρωθυπουργό. Είναι από τα πράγματα που είναι εύκολο να διορθωθούν, και είναι απολύτως κρίμα να παραμείνουν έτσι, γιατί σίγουρα, δυστυχώς, και άλλες οικογένειες θα έρθουν στην θέση μας κάποια στιγμή» τονίζει ο κ. Χερουβείμ.
Πέρα από την τιμωρία των ενόχων για ό,τι έγινε εκείνο το απόγευμα, «ένα είδος δικαίωσης για την οικογένειά μου και των άλλων παιδιών – θυμάτων, είναι να γίνει η αναθεώρηση αυτή, προκειμένου να μην υποστούν και άλλοι Έλληνες πολίτες ότι εγώ, ενώπιον των Δικαστηρίων» επισημαίνεται στην επιστολή που απέστειλε ο κ. Χερουβείμ στον πρωθυπουργό, καταλήγοντας ότι «παρά τα όσα θεωρούν και πρεσβεύουν οι λειτουργοί της χώρας αυτής, υπάρχουν άνθρωποι που πληγώθηκαν από την απώλεια των οικείων τους και για μια ζωή θα φέρουν βαρύ το φορτίο του μαρτυρίου τους. Απευθύνομαι, λοιπόν, σε εσάς, για τη συνδρομή σας, ώστε να ευοδωθεί η προσπάθεια αυτή».
Η επιστολή
«Αξιότιμε κ. Πρωθυπουργέ,
Στην εθνική τραγωδία της 23ης Ιουλίου 2018, το μεγαλύτερο έγκλημα από σύστασης του ελληνικού κράτους, έχασα με τον πιο τραγικό τρόπο όλη την πατρική μου οικογένεια, και συγκεκριμένα, την μητέρα μου Ευπραξία 74 ετών, την αδελφή μου Βασιλική 53 ετών και τις δίδυμες ανιψιές μου, Μαρίλια και Εβελίνα 5 ετών.
Από τότε, έχουν περάσει σχεδόν επτά χρόνια, γεμάτα πολύ δύσκολες στιγμές για εμένα και την οικογένειά μου, με κομβικό σημείο, την έναρξη της δίκης σε Α΄ βαθμό, στις 31 Οκτωβρίου 2022. Εκείνες τις πρώτες στιγμές, στην πρωτόγνωρη για εμάς διαδικασία, κατακεραυνωθήκαμε από την απόφαση της έδρας, ότι δεν μπορώ να εκπροσωπήσω τις ανιψιές μου, καθώς είχα με αυτές 3ο βαθμό συγγένειας.
Στην περίπτωσή μου, όμως, δεν υπήρχε απολύτως κανένας συγγενής, εκτός από μένα. Οι ανήλικες 5χρονες δίδυμες ανιψιές μου, δεν είχαν πατέρα, ούτε πατρικούς συγγενείς. Η μητέρα τους και η μητρική τους γιαγιά, αδελφή και μητέρα μου αντίστοιχα, απανθρακώθηκαν την ίδια στιγμή μαζί τους. Μοναδικός απομένων συγγενής είμαι εγώ, η σύζυγός μου και ο γιος μου. Δυστυχώς όμως για την Ελληνική Πολιτεία, για τον νόμο και για τα δικαστήρια, δεν ήταν επαρκής ο συγγενικός μας δεσμός, ώστε να τις εκπροσωπήσω.
Προσπάθησα επανειλημμένα να αντικρούσω την απόφαση αυτή, χωρίς ευήκοα ώτα όμως, επειδή εφαρμόζεται η σχετική διάταξη, όπως προβλέπεται από τον Ποινικό Κώδικα. Συναντήθηκα δύο φορές, μαζί και με μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου Συγγενών Θανόντων και Εγκαυματιών της 23ης Ιουλίου 2018 στην Ανατολική Αττική, του οποίου είμαι και εγώ μέλος, με τον τότε Υπουργό Επικρατείας, κ. Βορίδη, και του έθεσα το αίτημά μου να αναθεωρηθεί αυτή η διάταξη. Το αίτημά μου, είναι απλό και δίκαιο:
«Όταν δεν υπάρχει συγγενής μέχρι 2ου βαθμού, να μπορεί να εκπροσωπήσει τα θύματα, στο Ποινικό Δικαστήριο, ο εγγύτερος συγγενής, ανεξαρτήτου βαθμού».
Είναι ουσιώδες ότι, ανάμεσα στα 102 θύματα που αναφέρονται στο Βούλευμα, με το οποίο έχουν διεξαχθεί τόσο η Α’ βαθμού δίκη όσο και η δίκη στο Εφετείο, εκτός από τη Μαρίλια και την Εβελίνα, υπάρχουν άλλα τρία παιδιά, ηλικίας 5, 8 και 20 ετών, που δεν μπορούν να εκπροσωπηθούν, λόγω της άδικης αυτής διάταξης. Πέντε παιδιά θύματα, δεν μπορούν να εκπροσωπηθούν στο Ποινικό Δικαστήριο από κανέναν, σαν να μην υπήρξαν ποτέ για την Ελληνική Πολιτεία.
Κύριε πρωθυπουργέ, δεν μπορώ να αναγνωρίσω καμία συνθήκη νομική ή ηθική, σύμφωνα με την οποία, παιδιά που γεννήθηκαν σε αυτήν τη χώρα, αλλά είχαν τη δυστυχία να αποβιώσουν με τραγικό τρόπο και με υπαιτιότητα των φορέων και λειτουργών της ίδιας της χώρας, απλώς να διαγράφονται και μαζί να διαγράφεται και η ευθύνη της χώρας απέναντί τους.
Πέρα από την τιμωρία των ενόχων για ό,τι έγινε εκείνο το απόγευμα, ένα είδος δικαίωσης για την οικογένειά μου και των άλλων παιδιών – θυμάτων, είναι να γίνει η αναθεώρηση αυτή, προκειμένου να μην υποστούν και άλλοι Έλληνες πολίτες ότι εγώ, ενώπιον των Δικαστηρίων. Γιατί, παρά τα όσα θεωρούν και πρεσβεύουν οι λειτουργοί της χώρας αυτής, υπάρχουν άνθρωποι που πληγώθηκαν από την απώλεια των οικείων τους και για μια ζωή θα φέρουν βαρύ το φορτίο του μαρτυρίου τους.
Απευθύνομαι, λοιπόν, σε εσάς, για τη συνδρομή σας, ώστε να ευοδωθεί η προσπάθεια αυτή.
Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας,
Χερουβείμ Αριστείδης».
