Το «Ω γλυκύ μου ἕαρ…», είναι ένα από τα σπαρακτικά μοιρολόγια της Παναγίας που ακούγεται στις εκκλησίες την Μεγάλη Παρασκευή. Αποτυπώνει με ασύλληπτη κατανυκτικότατα τον ανείπωτο πόνο της Παναγίας για τον επίγειο θάνατο του παιδιού της. Είναι ένα μοιρολόι, μεγάλο θρησκευτικό τραγούδι στην Αποκαθήλωση του Εσταυρωμένου και στην Ακολουθία του Επιταφίου. Εξιστορεί την σταύρωση του Ιησού και εκφράζει τον πόνο της Αγίας του Μητέρας.
«Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος;
Υιέ Θεού παντάναξ, Θεέ μου πλαστουργέ μου, πώς πάθος κατεδέξω;
Έρραναν τον τάφον αι Μυροφόροι μύρα, λίαν πρωί ελθούσαι.»
Ο Ακαδημαϊκός Ομότιτλος καθηγητής Γλωσσολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, Χριστόφορος Χαραλαμπάκης, αποκαλύπτει ότι στην φράση αυτή υπάρχει επι αιώνες παρανόηση. Το «έαρ» δεν σημαίνει «Άνοιξη», όπως αρχικά νομίζουμε… «Η προσφώνηση “γλυκύ μου ἕαρ” μεταφραζόμενη ως “γλυκιά Άνοιξη”, δεν μπορεί να λειτουργήσει ως μεταφορική εικόνα χαράς καθώς το πένθος είναι βαρύ και η αντίφαση εκκωφαντική.»
Δεν μπορεί η Παναγία η οποία έχασε τον γιο της να χρησιμοποιεί μια χαρούμενη φράση, τονίζει!
Δεν μπορεί η Παναγία η οποία έχασε τον γιο της να χρησιμοποιεί μια χαρούμενη φράση, τονίζει!
