Ο κυρ Ζαφείρης, ο Ζαφείρης Μιχαλακέλλης πέρασε όλη του τη ζωή, με επάγγελμα τη «μανία» του με τα άλογα όπως λέει.
Πάει κοντά μισός αιώνας που μαθήτευσε δίπλα σε έναν ηλικιωμένο σαμαρά στη Μυτιλήνη, έμαθε να φτιάχνει πάει να πει αυτό, σαμάρια και σέλες και χαλινάρια «βοηθούσα στην αρχή περιστασιακά και μετά την έμαθα τη δουλειά» λέει ο κυρ Ζαφείρης, που «ράβει φορεσιές για τα ζα (σ.σ τα ζώα στην τοπική διάλεκτο)» στο Πλωμάρι.
Ο κύριος Ζαφείρης Μιχαλακέλλης είναι από τους τελευταίους, αν όχι ο τελευταίος σαγματοποιός της Λέσβου. Ένα επάγγελμα που ανθούσε κάποτε σε κάθε χωριό, κωμόπολη ακόμα και στην πόλη της Μυτιλήνης και αφορούσε την κατασκευή των «πρεπούμενων», των κάθε λογής δηλαδή εξαρτημάτων αλόγων, μουλαριών και γαϊδουριών, των κύριων πάει να πει μεταφορικών μέσων της εποχής.
«Λένε πως ό,τι έφτιαχνα ήταν καλό» λέει ο κ. Μιχαλακέλλης που σημειώνει ότι στη δεκαετία του 1980 έστελνε δημιουργήματα του στη Χίο, τη Σάμο ακόμα και τη Θεσσαλονίκη. «Τώρα πια φτιάχνω σέλες για τα άλογα που έχουν στα χωριά και σαμάρια για τα γαϊδούρια με τα οποία κουβαλάνε τα τσουβάλια με τις ελιές από τα βουνά κάτω στους δρόμους για να τα φορτώσουν στα αυτοκίνητα. Λίγα πράγματα όμως γιατί λίγα είναι πια και τα ζώα. Παλιότερα στη Λέσβο μονάχα είχε 5.000 ζώα. Τώρα λίγα κι αυτά την περίοδο που μαζεύουν τις ελιές».
«Λένε πως ό,τι έφτιαχνα ήταν καλό» λέει ο κ. Μιχαλακέλλης που σημειώνει ότι στη δεκαετία του 1980 έστελνε δημιουργήματα του στη Χίο, τη Σάμο ακόμα και τη Θεσσαλονίκη. «Τώρα πια φτιάχνω σέλες για τα άλογα που έχουν στα χωριά και σαμάρια για τα γαϊδούρια με τα οποία κουβαλάνε τα τσουβάλια με τις ελιές από τα βουνά κάτω στους δρόμους για να τα φορτώσουν στα αυτοκίνητα. Λίγα πράγματα όμως γιατί λίγα είναι πια και τα ζώα. Παλιότερα στη Λέσβο μονάχα είχε 5.000 ζώα. Τώρα λίγα κι αυτά την περίοδο που μαζεύουν τις ελιές».
