Όταν ανηφορίζεις τον δρόμο πάνω από το τελωνείο της Μέρτζανης, στα ελληνοαλβανικά σύνορα, στην Κόνιτσα, ανακαλύπτεις έναν όμορφο, αλλά ξεχασμένο τόπο, δίπλα στον Σαραντάπορο ποταμό.
Βαδίζεις παράλληλα με το ποτάμι, το φυσικό σύνορο της Ελλάδας με την Αλβανία και όσα αντικρίζεις μαρτυρούν την ιστορία της περιοχής.
Είναι η γκρεμισμένη παλιά γέφυρα της Μέρτζανης, η Περάτι (πέρασμα), που ανατινάχτηκε το 1943. Είναι οι εγκαταλειμμένες σκοπιές του Στρατού. Είναι το χωριό Καλόβρυση, με τον ένα και μοναδικό κάτοικο. Αλλά και το ανόθευτο φυσικό τοπίο.
Στην απέναντι όχθη, λιγότερο από είκοσι μέτρα απόσταση το έδαφος είναι αλβανικό. Είναι το ποτάμι που χώριζε για πολλά χρόνια, όχι μόνο δύο χώρες αλλά και δύο λαούς.
Τα δύο ακρόβαθρα της γέφυρας, το ένα από την ελληνική πλευρά και το άλλο από την αλβανική, παραμένουν επί δεκαετίες άθικτα. Μία μεγάλη τσιμεντένια λευκή πυραμίδα με το κεφαλαίο γράμμα έψιλον, ορίζει την ελληνική γη.
Δίπλα, η πέτρινη σκοπιά του Στρατού, στέκεται ακόμη όρθια και «διηγείται» προσωπικές ιστορίες φαντάρων, που φύλαγαν τα σύνορα σε δύσκολες εποχές. Μπαίνοντας στη σκοπιά, διαβάζεις ημερομηνίες και πολλά από τα ονόματα τους. Τα χάραξαν στον τοίχο, ίσως για να περάσει η ατελείωτη ώρα, ίσως από περηφάνια που υπηρέτησαν στα σύνορα, ίσως για να αποτυπώσουν τα συναισθήματα τους κάποιες παγωμένες νύχτες… Υπηρετήσαν εκεί, από κάθε γωνία της χώρας, από την Κρήτη, την Τήνο, τη Νάξο, τη Σάμο, τις Σέρρες, το Κιλκίς, από την Θεσσαλονίκη, ο Σπύρος και Τρύφωνας το 1950, ο Χρήστος το 1962, ο Γιάννης το 1963, ο Παρασκευόπουλος το 1947.
Δίπλα, η πέτρινη σκοπιά του Στρατού, στέκεται ακόμη όρθια και «διηγείται» προσωπικές ιστορίες φαντάρων, που φύλαγαν τα σύνορα σε δύσκολες εποχές. Μπαίνοντας στη σκοπιά, διαβάζεις ημερομηνίες και πολλά από τα ονόματα τους. Τα χάραξαν στον τοίχο, ίσως για να περάσει η ατελείωτη ώρα, ίσως από περηφάνια που υπηρέτησαν στα σύνορα, ίσως για να αποτυπώσουν τα συναισθήματα τους κάποιες παγωμένες νύχτες… Υπηρετήσαν εκεί, από κάθε γωνία της χώρας, από την Κρήτη, την Τήνο, τη Νάξο, τη Σάμο, τις Σέρρες, το Κιλκίς, από την Θεσσαλονίκη, ο Σπύρος και Τρύφωνας το 1950, ο Χρήστος το 1962, ο Γιάννης το 1963, ο Παρασκευόπουλος το 1947.
