Η λέξη γυναικοκτονία μπορεί να μην έχει νομική αναγνώριση στη χώρα μας, έχει αρχίσει όμως να βρίσκει τη θέση της στον δημόσιο διάλογο, αντικαθιστώντας τις χυδαίες αναφορές του παρελθόντος που έκαναν λόγο για «εγκλήματα τιμής» και «ερωτικές τραγωδίες». Αν θέλουμε να της δώσουμε ένα απλό ορισμό μπορούμε να ανατρέξουμε στη φεμινίστρια – συγγραφέα Ντιάνα Ε.Χ. Ράσελ που ήδη από το 1976 προσδιόρισε τη γυναικοκτονία ως «τη δολοφονία γυναικών από άντρες επειδή είναι γυναίκες».
Πρόκειται για έναν όρο που έχουν υιοθετήσει ο ΟΗΕ, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) καθώς και η Ευρωπαϊκή Ενωση. Στην Ελλάδα όμως, εκτός από τη νομική αναγνώριση, στερούμαστε και την επίσημη καταγραφή των γυναικοκτονιών που γίνονται κάθε χρόνο. Ως εκ τούτου είναι εξαιρετικά δύσκολο να καταλήξουμε σε απόλυτους αριθμούς, καθώς τον ρόλο της «καταγραφής» τον έχουν αναλάβει τα ΜΜΕ, με πολλές υποθέσεις να μη γίνονται ποτέ γνωστές στο ευρύ κοινό. Προκειμένου να καταρτίσουμε έναν συγκεντρωτικό πίνακα των τελευταίων τεσσάρων ετών βασιστήκαμε στα στοιχεία που έχει δημοσιοποιήσει η ελληνική ομάδα του Ευρωπαϊκού Παρατηρητηρίου για τη Γυναικοκτονία.
Μια απλή και μόνο ανάγνωση αυτών των τραγικών υποθέσεων είναι αρκετή για να φωτίσει τις παραγκωνισμένες και ξεχασμένες γυναίκες της τρίτης ηλικίας, θύματα ενδοοικογενειακής βίας, από τους γιους και τους συζύγους τους. Το σύνθημα «οι δολοφόνοι έχον τα κλειδιά των σπιτιών μας» επιβεβαιώνεται πανηγυρικά, καθώς η συντριπτική πλειονότητα των γυναικοκτονιών, ανεξαρτήτως ηλικιακών ή άλλων κοινωνικών χαρακτηριστικών, διαπράττεται κατά κύριο λόγο στα σπίτια των θυμάτων. Το γεγονός άλλωστε ότι οι γυναίκες δολοφονούνται περισσότερο μέσα στο σπίτι τους από κάποιο οικείο πρόσωπο αποτελεί άλλωστε ένα από τα διεθνή συμπεράσματα για τις γυναικοκτονίες που απλά επιβεβαιώνεται και στη χώρα
Μια απλή και μόνο ανάγνωση αυτών των τραγικών υποθέσεων είναι αρκετή για να φωτίσει τις παραγκωνισμένες και ξεχασμένες γυναίκες της τρίτης ηλικίας, θύματα ενδοοικογενειακής βίας, από τους γιους και τους συζύγους τους. Το σύνθημα «οι δολοφόνοι έχον τα κλειδιά των σπιτιών μας» επιβεβαιώνεται πανηγυρικά, καθώς η συντριπτική πλειονότητα των γυναικοκτονιών, ανεξαρτήτως ηλικιακών ή άλλων κοινωνικών χαρακτηριστικών, διαπράττεται κατά κύριο λόγο στα σπίτια των θυμάτων. Το γεγονός άλλωστε ότι οι γυναίκες δολοφονούνται περισσότερο μέσα στο σπίτι τους από κάποιο οικείο πρόσωπο αποτελεί άλλωστε ένα από τα διεθνή συμπεράσματα για τις γυναικοκτονίες που απλά επιβεβαιώνεται και στη χώρα
