To Onimusha είναι μια πολύ γνωστή και αγαπημένη σειρά παιχνιδιών που κυκλοφόρησε την πρώτη προσθήκη της το 2021. Η τελευταία φορά που το είδαμε ήταν το 2018 με το Onimusha: Warlords HD remaster και από τότε σιωπή. Πολλοί έχουν προσπαθήσει να το φέρουν στη ζωή με άλλες μορφές αλλά δεν τα έχουν καταφέρει και τώρα ήρθε στο Netflix, βασιζόμενο πολύ ελαφρά στο δημοφιλές βιντεοπαιχνίδι.
Το Onimusha είναι η δεύτερη φορά που βουτάμε στην περίοδο Edo της Ιαπωνίας σε έναν μήνα, με το Blue Eye Samurai να κυκλοφορεί επίσης στη συνδρομητική υπηρεσία τον Νοέμβριο. Ακολουθούμε έτσι την ιστορία του θρυλικού ξιφομάχου, Musashi Miyamoto (Akio Ôtsuka), στον δρόμο του για να καταστρέψει τους δαίμονες γνωστούς ως Genma, που έκανε summon ο samurai Iemon (Ryohei Kimura) και που έχουν υπερφυσικές δυνάμεις και απειλούν με αφανισμό τον κόσμο.
Φυσικά, αυτό είναι ένα πολύ δύσκολο έργο για αυτό και χρειάζεται τη βοήθεια άλλων καταξιωμένων samurai και ένα όπλο αρκετά δυνατό για να τους αντιμετωπίσει όλους. Και εδώ έρχεται το Oni Gauntlet, το οποίο γίνεται πιο δυνατό καθώς πεθαίνουν τα Genma, αλλά αφαιρεί και λίγο από την ανθρωπιά του χρήστη του, θέτοντάς τον σε κίνδυνο να γίνει ο ίδιος δαίμονας.
Από την αρχή της ιστορίας προσπαθούσα να βρω το νόημα και τον λόγο που αφιερώνω χρόνο σε αυτό. Η σειρά δεν κάνει προσπάθεια να ξεχωρίσει από άλλα projects του είδους, συνδυάζοντας στοιχεία από ήδη επιτυχημένες συνταγές που έχουμε δει να παίζονται ξανά και ξανά. Οι χαρακτήρες μένουν πάντα στο παρασκήνιο και είναι ξεκάθαρο κάθε στιγμή ότι το μόνο που ενδιέφεραν να δείξουν οι δημιουργοί ήταν τον Musashi και την εσωτερική διαμάχη που βίωνε για τη χρήση του Gauntlet. Δεν ασχολήθηκα ποτέ να εμβαθύνω με τους δευτερεύοντες χαρακτήρες, όχι ότι θα είχε νόημα να το κάνω, αφού ανά πάσα στιγμή ήταν πιθανό να πεθάνουν χωρίς προειδοποίηση.
Τις εξαιρετικές φωτογραφίες της μάχης και τη ζωντάνια των χαρακτήρων επισκίαζαν οι ενδιάμεσες σκηνές όπου βλέπαμε μαριονέτες να περπατάνε ατέρμονα και να κάνουν διαλόγους χωρίς νόημα. Ακόμα και κάποιοι από τους κακούς είχαν τόσο καρτουνίστικο CGI, που δεν μπόρεσα ούτε λεπτό να τους πάρω σοβαρά. Μπορεί η σειρά να διαρκεί μόνο τέσσερις ώρες, αλλά την πλειοψηφία από αυτές την πέρασα να αναρωτιέμαι τι βλέπω και να προσπαθώ να συγκεντρωθώ. Θα σας εκμυστηρευτώ ότι δεν τα κατάφερνα πάντα.
Θα μου πείτε και εσείς ότι δεν μπορούμε να βλέπουμε συνέχεια αριστουργήματα από το ίδιο είδος, αλλά αν σκεφτούμε για λίγο ότι βασίζεται σε μια τόσο αγαπημένη και θρυλική σειρά βιντεοπαιχνιδιών, δεν μπορούμε παρά να αναρωτηθούμε τι τους οδήγησε στο να δώσουν τόσο λίγη προσοχή στο Onimusha του Netflix. Χαρακτήρες που υπάρχουν απλά για να υπάρχουν, μια ιστορία τόσο γενική που οτιδήποτε και να έβαζες μέσα δε θα είχε σημασία και παντελής έλλειψη πρωτοτυπίας είναι τα τρία πράγματα τα οποία χαρακτηρίζουν αυτή τη σειρά.
Το μόνο που με παρηγορεί για τον χρόνο που έχασα είναι ότι τουλάχιστον απόλαυσα τις μάχες, αλλά αυτές οι τέσσερις ώρες που έχασα έχουν φύγει ανεπιστρεπτί.
Βασισμένο όχι πολύ πιστά στη γνωστή σειρά βιντεοπαιχνιδιών, το Onimusha δεν καταφέρνει να ξεχωρίσει και επαναπαύεται σε ένα μείγμα από έργα που έχουμε ήδη δει.
