Συγκλονιστικά είναι τα λόγια μίας μητέρας από την Πάτρα, που έγινε δότρια του δεξιού λοβού του ήπατός της στον 18χρονο γιο της, που έπασχε από κίρρωση ήπατος σε έδαφος οικογενούς χολοστατικής ηπατοπάθειας. «Και την καρδιά μου να μου ζήταγαν, θα την έδινα. Ποια μάνα δεν θα το έκανε;» τονίζει.
Η κα Αλεξάνδρα πήρε το μεσημέρι της Τρίτης (20/5) εξιτήριο από το Λαϊκό Γενικό Νοσοκομείο Αθηνών. Η καρδιά της, όμως, έμεινε εκεί. Και χτυπάει κάθε λεπτό στη ΜΕΘ του νοσοκομείου, όπου εξακολουθεί να νοσηλεύεται, ο 18χρονος γιος της Χρήστος Μπιλάλης, στον οποίο πρόσφερε το μισό συκώτι της για να συνεχίσει να ζει και, κυρίως, για να ζήσει πλέον μία άλλη ζωή.
Η 55χρονη μητέρα από την Πάτρα, έγινε η πρώτη εν ζωή δότρια που υποβλήθηκε σε αφαίρεση συκωτιού με ρομποτική μέθοδο και στη συνέχεια το μόσχευμα τοποθετήθηκε στον γιο της, που από παιδάκι είχε προβλήματα υγείας, τα οποία φούντωσαν πριν ενάμιση χρόνο όταν προσβλήθηκε από κίρρωση του ήπατος.
Μιλώντας στην εφημερίδα «Πελοπόννησος», η κα Αλεξάνδρα περιέγραψε ότι όσα πέρασε ο γιος της, όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και τι συνέβη τις ημέρες που και οι δυο τους βρισκόταν στο Λαϊκό Νοσοκομείο, όπου έγινε η μεταμόσχευση -η τρίτη στο ήπαρ από ζώντα δότη στη χώρα μας- με τη χρήση ρομποτικού συστήματος.
Αναλυτικά όσα είπε η κα Αλεξάνδρα
Την ώρα που σ’ έβαζαν στο χειρουργείο, τι σκεφτόσουν;
Τίποτα! Ειλικρινά… Είχα κάνει τόσες πολλές σκέψεις τους τελευταίους τρεις μήνες και ειδικά την τελευταία εβδομάδα, που δεν σκεφτόμουν τίποτα εκείνη την ώρα. Ανυπομονούσα…
Πότε έμαθες ότι η επέμβαση σε σένα θα γινόταν με ρομποτική, για πρώτη φορά σε δημόσιο νοσοκομείο;
Την παραμονή της επέμβασης! Τότε, μου το είπε ο κ. Σωτηρόπουλος. Μου είπε πως είχε φέρει στο νοσοκομείο ένα μηχάνημα ρομποτικής, για να έπαιρναν από μένα το μόσχευμα και αυτό θα γινόταν για πρώτη φορά. Είχα και έχω τόσο τυφλή εμπιστοσύνη σ’ αυτόν τον γιατρό και άνθρωπο, που ό,τι κι αν μου έλεγε, θα του έδινα πράσινο φως. Δεν μ’ ένοιαζε πώς θα ‘παιρναν από μένα το μόσχευμα. Μ’ ένοιαζε μόνο να το έδιναν στον γιο μου. Και την καρδιά μου να μου ζήταγαν εκείνη την ώρα, και τα μάτια μου, θα τα ‘δινα όλα…
Ο Χρήστος ήταν ενήμερος; Ήξερε, εννοώ, ποια ακριβώς διαδικασία θ’ ακολουθείτο και με ποιον τρόπο;
Τα πάντα ήξερε. Με κάθε λεπτομέρεια. Ήταν μπροστά, όταν μας το εξηγούσε ο κ. Σωτηρόπουλος…
Υπήρξε στιγμή που τρόμαξε το παιδί μ’ αυτά που άκουγε; Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω…
Αρχικά, όταν του μίλησε ο πρώτος γιατρός, ανησύχησε. Μου είπε, μάλιστα, «ρε μαμά, μήπως να το αφήσουμε;». Αλλά όταν μας μίλησε ο κ. Σωτηρόπουλος, ηρέμησε. Και ξέρεις γιατί; Γιατί είναι παιδί 18 χρόνων και θέλει να ζήσει. Γιατί είναι παιδί 18 χρόνων και δεν έχει ζήσει ως τώρα… Δε θα ξεχάσω όσο ζω αυτό μου ‘πε ένα βράδυ στο σπίτι, πριν δέκα μέρες περίπου: «Ρε μαμά, δηλαδή εσύ θα μου δώσεις το συκώτι σου και ‘γω θα ζω κανονικά πλέον;». Δεν μπορούσα για πολλή ώρα να κρατήσω τα δάκρυά μου.
Πρέπει να ‘ταν πολύ δύσκολη η καθημερινότητά σας με τον Χρήστο, έτσι;
Ένας καθημερινός αγώνας. Μία αληθινή μάχη επιβίωσης. Οταν πήγαμε στην Αγγλία, όταν ο Χρήστος ήταν 2,5 ετών, οι γιατροί εκεί απέκλεισαν το ενδεχόμενο μεταμόσχευσης. Μας είπαν πως δεν χρειαζόταν και πως θα μπορούσε να ζει έτσι το παιδί. Και πράγματι. Με πολλή στωικότητα, με πολλή υπομονή, με πολλή αγάπη, με έναν εξαιρετικά δύσκολο αγώνα καθημερινά, με φάρμακα, τα βγάζαμε πέρα. Ώσπου στο τέλος του 2023, η διάγνωση που του έγινε ήταν κίρρωση του ήπατος. Εκεί, άλλαξαν τα πράγματα. Και τότε άρχισε να στριφογυρίζει στο μυαλό μου η μεταμόσχευση. Ο Χρήστος μου θα μπορούσε να πεθάνει. Μου το είπαν ευθέως οι γιατροί. Και μετά, μου είπαν για τη μεταμόσχευση. Για τη ζώσα μεταμόσχευση, δηλαδή από ζώντα δότη. Ο κ. Σωτηρόπουλος, αυτός ο εξαίρετος χειρουργός στο Λαϊκό, μου το εξήγησε καθαρά. Μου πρόσφεραν μία λύση ζωής για τον Χρήστο, η οποία περνούσε από μένα. Το δέχθηκα χωρίς καμία σκέψη. Η σωτηρία τού παιδιού μου θα ερχόταν μέσα από μένα… Ποια μάνα δεν θα το ‘κανε; Και με όλη της την ψυχή…
Ο Χρήστος, όμως, μπήκε και στη λίστα αναμονής του νοσοκομείου για μόσχευμα; Σωστά;
Ναι, έτσι είναι, γιατί θα μπορούσε κάτι να συμβεί και να εμπόδιζε τη ζώσα μεταμόσχευση. Μπήκε, λοιπόν, πριν από δύο μήνες στη λίστα με πτωματικούς δότες. Στην αναμονή, άγνωστο για πόσο. Αλλά οι δικές μου εξετάσεις έτρεχαν κανονικά. Ο κ. Σωτηρόπουλος μού ανέλυσε το μεγάλο πλεονέκτημα της ζώσας μεταμόσχευσης, σε σχέση με αυτήν από πτωματικό δότη. Στη ζώσα υπάρχει πλήρης οργάνωση, γίνεται προετοιμασία και προεργασία και του δότη και του λήπτη και οι γιατροί ξέρουν ακριβώς τι θα αντιμετωπίσουν. Τον Χρήστο τον ξετίναξαν στις εξετάσεις εδώ και καιρό, γιατί ήθελαν να σιγουρευτούν ότι δεν θα τον πρόδιδε την ώρα της μεταμόσχευσης κάποιο από τα άλλα όργανά του.
Τον είδες τον Χρήστο στη ΜΕΘ μετά την επέμβαση;
Όχι, δυστυχώς. Γιατί δεν ήμουν σε θέση ακόμα να πάω. Θα τον δω αύριο (σήμερα). Παίρνω εξιτήριο σήμερα και αύριο θα τον δω για πρώτη φορά στη ΜΕΘ. Μιλήσαμε, όμως, στο τηλέφωνο. Και λύγισα… «Μάνα, σε λατρεύω. Μάνα, σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό που έκανες, μου είπε και βάλαμε κι οι δύο τα κλάματα». Πώς να ξεχάσω σ’ όλη μου τη ζωή αυτά τα λόγια του ίδιου μου του παιδιού;
Εχω ακούσει και διάβασα, κιόλας, φοβερά πράγματα γι’ αυτόν τον χειρουργό-καθηγητή, τον Γιώργο Σωτηρόπουλο. Ισχύουν; Έχεις ιδία αντίληψη πια…
Κανονικά, θα ‘πρεπε να πάω να του φιλάω τα χέρια για ώρα… Αλλά επειδή είναι και λίγο γραφικά ή ξεπερασμένα αυτά, θα τον αγκαλιάσω, θα τον ευχαριστήσω και θα τον έχω για όσο ζω στις προσευχές μου κάθε πρωί και κάθε βράδυ. Πήρα δύο ζωές, τη δική μου και του παιδιού μου, τις έβαλα στα χέρια του και του είπα… «γιατρέ, εσύ ορίζεις πια τις ζωές μας». Είναι ένας πολύ σπάνιος και πολύ ξεχωριστός άνθρωπος. Η επιστήμη, θεωρώ εγώ, δεν είναι μόνο πρωτόκολλα. Είναι έμπνευση, είναι τόλμη, είναι πάθος. Και αυτά τα έχει όλα ο κ. Σωτηρόπουλος. Είναι ένας πραγματικά φωτισμένος άνθρωπος.
Αλλάζει η ζωή σας πια, Αλεξάνδρα. Ετσι δεν είναι;
Και το ρωτάς; Ξέρεις πόσα χρόνια το λαχταρούσα αυτό; Να γεμίσουν τα φτερά του παιδιού μου με πούπουλα, να δυναμώσουν και να μπορέσει να πετάξει μόνος του. Να ζήσει και να χαρεί τη ζωή του. Να μπορέσει να φτερουγίσει μόνο του, χωρίς να μ’ έχει ανάγκη. Και θέλω να στείλω κι ένα μήνυμα απ’ την καρδιά μου: Αυτό που έκανα εγώ για το παιδί μου, να το κάνουν κι άλλοι. Θα σώσουν ζωές. Η ζώσα μεταμόσχευση, πλέον, μπορεί να εξελιχθεί σε μεγάλο δώρο για την ανθρωπότητα.
Έχεις σκεφτεί ποιο θα ‘ναι το πρώτο πράγμα που θα ‘θελες να κάνεις με τον Χρήστο, μόλις γυρίσετε στην Πάτρα;
Του αρέσουν πολύ οι μεγάλες βόλτες με το αυτοκίνητο. Θα μπούμε, λοιπόν, στο αυτοκίνητο και θα κάνουμε μια βόλτα απ’ το πρωί μέχρι το μεσημέρι.
