«Δεν είμαι ανήσυχος σε βαθμός πανικού, κοιμάμαι ήρεμα το βράδυ», αναφέρει στο enikos.gr ο γνωστός ζωγράφος Χριστόφορος Ασιμής, ο οποίος έζησε τον φονικό σεισμό που «χτύπησε» την 6η Ιουλίου 1956 το νησί της Σαντορίνης, αναφερόμενος στις αλλεπάλληλες σεισμικές δονήσεις που έχουν ταρακουνήσει τις τελευταίες ημέρες τις Κυκλάδες.
Ρεπορτάζ: Αργύρης Ηλιάδης
Συγκεκριμένα, ο κ. Ασιμής, σε ηλικία 11 ετών, είχε βιώσει λεπτό προς λεπτό τον μεγαλύτερο σεισμό του 20ου αιώνα στην Ευρώπη, μεγέθους 7,5 βαθμών της Κλίμακας Ρίχτερ, με τραγικό απολογισμό 53 νεκρούς και πάνω από 100 τραυματίες. Το 35% των σπιτιών κατέρρευσε και στο 45% προκλήθηκαν μεγάλες ή μικρότερες ζημιές, ενώ ολοσχερώς καταστράφηκαν σχεδόν όλα τα δημόσια κτίρια.
«Είχε γίνει ξαφνικά. Χαρακτηριστικά θυμάμαι ότι ήταν Κυριακή βράδυ και ξύπνησα από ένα φοβερό βουητό. Ο πατέρας μου μας φώναζε “παιδιά γρήγορα έξω” και εμείς τρέχαμε. Εγώ τούς είχα καθυστερήσει γιατί ήθελα να βάλω τις κάλτσες και τα ρούχα μου. Αυτή η καθυστέρηση ήταν ουσιαστικά που μας έσωσε, γιατί βγαίνοντας από το υπνοδωμάτιο, το χωλ είχε πέσει. Και για καλή μας τύχη, η πόρτα που οδηγούσε στην σκάλα για να κατέβουμε κάτω, καθώς ήταν διώροφο το σπίτι, άνοιγε από τα μέσα προς τα έξω. Το σπίτι μας ήταν φτιαγμένο από πέτρες, λάσπη και ασβέστη», αφηγείται ο καταξιωμένος ζωγράφος.
«Ήταν σαν βομβαρδισμένο τοπίο»
Μάλιστα, δεκατρία λεπτά μετά τον ισχυρό σεισμό, ένας δεύτερος, εξίσου δυνατός (6,9 Ρίχτερ), ήρθε να ολοκληρώσει την καταστροφή. «Μετά, όλοι μας οδηγηθήκαμε σε μια τοποθεσία που λεγόταν “Μαυροσυκιά” και βλέπαμε τα σπίτια να πέφτουν αφού προηγήθηκε και ο δεύτερος σεισμός. Έγινε ένας χαμός από σκόνη, ήταν σαν ένα βομβαρδισμένο τοπίο. Ο κόσμος ήταν σε μεγάλη αναταραχή, οι κάτοικοι έβγαιναν με τις πιτζάμες τους και ακούγαμε κάθε λίγο, ποιος σκοτώθηκε», ανέφερε ο κ. Ασιμής.
Λόγω του νεαρού της ηλικίας του, ο κ. Ασιμής, όπως και τα υπόλοιπα παιδιά, δεν είχε αντιληφθεί πλήρως την σοβαρότητα της κατάστασης μετά τον σεισμό. «Αργότερα, ήρθαν αεροπλάνα της Πολεμικής Αεροπορίας και μας πέταξαν σκηνές, όπου, μείναμε 4 μέρες και γαλέτες για να φάμε. Μπορώ να πω ότι μαζί με άλλα παιδιά το διασκεδάζαμε λίγο, δεν δίναμε πολλή σημασία».
Στη συνέχεια, ο ίδιος μαζί με τα αδέλφια του και την μητέρα του αποχώρησαν από την Σαντορίνη, όπου επέστρεψε όταν ολοκλήρωσε τις σπουδές τους στην Καλών Τεχνών. Από τότε, μέχρι σήμερα είναι μόνιμος κάτοικος του νησιού. «Οι μνήμες δεν έχουν ξεθωριάσει. Είναι κάτι που δεν το ξεχνάς ποτέ».
«Οι παλιοί Σαντορινιοί είναι πιο ψύχραιμοι, αφού είναι συνηθισμένοι»
Αναφερόμενος στην έντονη σεισμική δραστηριότητα στις Κυκλάδες που παραμένει αμείωτη και στο «φευγιό» των κατοίκων και επισκεπτών από τα νησιά, ο κ. Ασιμής είπε ότι, «είναι πρωτόγνωρο για εμάς, καθώς ποτέ δεν είχαμε τόσους σεισμούς μαζί σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Κάθε 5 λεπτά έχουμε και έναν σεισμό».
«Είμαι αισιόδοξος για το σήμερα, κοιμάμαι ήσυχος το βράδυ. Μένω έξω από το κέντρο, μπορώ να βγω και να τρέξω στα χωράφια. Οι παλιοί Σαντορινιοί είναι πιο ψύχραιμοι, αφού είναι συνηθισμένοι. Με εκπλήσσει το φαινόμενο. Δεν είμαι ανήσυχος σε βαθμός πανικού. Κρατάω την ψυχραιμία μου. Τα μέτρα που έχουν ληφθεί με παραξένεψαν. Για πρώτη φορά γίνεται αυτό. Πολλούς τους θορύβησαν γιατί νομίζουν ότι περιμένουμε κάτι μεγάλο (σ.σ. σεισμό) και δεν το λένε (σ.σ. οι επιστήμονες)».
«Ίσως θα με φόβιζε περισσότερο κάποια ηφαιστειακή δραστηριότητα», εξομολογήθηκε ο Χριστόφορος Ασιμής.
«Η δόνηση ισοδυναμούσε με την έκρηξη 10.000 ατομικών βομβών»
Όπως έγραψαν χαρακτηριστικά οι εφημερίδες της εποχής, η σεισμική δόνηση ισοδυναμούσε με την έκρηξη 10.000 ατομικών βομβών. Η κυβέρνηση κήρυξε την Σαντορίνη σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής επισκέφτηκε το νησί. Το ίδιο έκανε και η τότε βασιλική οικογένεια.
