Η Ευρώπη αλλάζει – και το κάνει με στρατιωτικό βήμα. Μετά από δεκαετίες σχετικής ειρήνης και περιορισμένων στρατιωτικών φιλοδοξιών, οι κυβερνήσεις των κρατών-μελών στρέφονται με επιμονή στην ενίσχυση της άμυνας, της πολεμικής παραγωγής και της στρατηγικής αυτονομίας. Πίσω από τους όρους όπως ενίσχυση της αποτρεπτικής ικανότητας ή νέα αρχιτεκτονική ασφαλείας, όμως, βρίσκεται μια οικονομία που στρατιωτικοποιείται, με άμεσο κόστος για τον φορολογούμενο και μακροπρόθεσμες συνέπειες για τη δημοκρατία.
Το νέο αμυντικό δόγμα της Ευρώπης φέρει ένα όνομα που ελάχιστοι πολιτικοί τολμούν να πουν δημόσια: πολεμική οικονομία. Πρόκειται για τη συστηματική εκτροπή κρατικών πόρων από κοινωνικές υπηρεσίες και πολιτικές ανάπτυξης προς τις βιομηχανίες όπλων, τις υποδομές άμυνας, και τα στρατηγικά αποθέματα.
Η μετάβαση δεν είναι απλή «προσαρμογή». Είναι συστημική μεταβολή: κυβερνήσεις δανείζονται, αυξάνουν τη φορολογία, περικόπτουν προγράμματα πρόνοιας και μεταφέρουν το βάρος σε μια κοινωνία που ήδη ασφυκτιά από το κόστος ζωής.
Η μετάβαση δεν είναι απλή «προσαρμογή». Είναι συστημική μεταβολή: κυβερνήσεις δανείζονται, αυξάνουν τη φορολογία, περικόπτουν προγράμματα πρόνοιας και μεταφέρουν το βάρος σε μια κοινωνία που ήδη ασφυκτιά από το κόστος ζωής.
