Star Wars: Ahsoka Review

Η πασίγνωση άλλα συγχρόνως άγνωστη σε αρκετούς ηρωίδα του “Star Wars”, Ahsoka, απέκτησε φέτος την δική της live action σειρά στο Disney+ προς χαρά των fans που ακολουθούν την ιστορία της από το 2008 στο “Star Wars: Clone Wars”, εκτός κινηματογράφου. Η σειρά έρχεται από τα χέρια του Dave Filoni, ο οποίος ξεκίνησε την ιστορία της με τον George Lucas στο “Clone Wars” και την συνέχισε ακόμα και μετά την αποχώρηση του δεύτερου από το franchise.

Την live action εκδοχή της την είδαμε προηγουμένως σε κάποια επεισόδια του “The Mandalorian” και του “The Book of Boba Fett”, αλλά τώρα είναι η πρώτη φορά που αποκτά κάτι δικό της (όσο δικό της μπορεί να είναι) σε live action. Η ιστορία ακολουθεί τις εμφανίσεις της στις δυο αυτές σειρές με την Ahsoka να συνεχίζει την έρευνα της για την πιθανή επιστροφή του σπουδαίου Grand Admiral Thrawn, ο οποίος θεωρούταν νικημένος και χαμένος, χρονικά, από πριν το κινηματογραφικό “Episode 4”. Για να καταφέρει να τον σταματήσει θα αναζητήσει βοήθεια από παλιούς συμμάχους της.

Πριν την κυκλοφορία της σειράς είχε ειπωθεί αισθητά ότι οποιοσδήποτε μπορεί να την παρακολουθήσει ανεξάρτητα αν έχει δει τις σειρές κινουμένων σχεδίων “Star Wars”. Μπορούμε να επιβεβαιώσουμε ότι αυτό συμβαίνει, αρκεί να μην σας πειράζει που θα χάσετε περίπου το 40% του ποιόν της σειράς. Όντως θα μπορέσετε να ακολουθήσετε τα γεγονότα με ευκολία, αλλά ποτέ δεν θα νιώσετε ή κατανοήσετε το πραγματικό βάθος της σειράς αν δεν έχετε δει όχι μόνο το “Clone Wars” αλλά και το “Rebels”, αφού το “Ahsoka” είναι άμεση συνέχεια των ιστοριών και γεγονότων τους. Γίνεται προσπάθεια να ενταχθεί μέσα στην σειρά όλη η απαραίτητη παρελθοντική πληροφορία, έτσι και τα δύο πρώτα επεισόδια είναι αρκετά εισαγωγικά των χαρακτήρων, αλλά λείπει το συναισθηματικό υπόβαθρο και οι διάφορες λεπτομέρειες στις οποίες γίνονται αναφορές που ακόμα και κάποιο recap να υπήρχε πριν, πάλι θα χανόταν μεγάλο κομμάτι της εμπειρίας, πόσο μάλλον του φινάλε.

Παρόλα αυτά, όσοι έχουν απολαύσει τις δύο αυτές σειρές κινουμένων σχεδίων, θα ευχαριστηθούν με το παραπάνω την σειρά που προσφέρει πλήθος νοσταλγικών στιγμών και τελικά αναπτύσσει ένα διαφορετικό κομμάτι της μυθολογίας του “Star Wars”, πέρα από τους Skywalkers. Αν και…οι καλύτερες στιγμές της σεζόν αφορούν ένα αγαπημένο Skywalker, τον master της Ahsoka, Anakin – τον άνθρωπο υπεύθυνο για όλα. Τα δυνατότερα σημεία του show, πέρα από την κινηματογράφηση του με πανέμορφα πλάνα άξια να παίζουν στην μεγάλη οθόνη, έρχονται από το παρελθόν του. Είτε μιλάμε για την σχέση των Anakin/Ahsoka, είτε για τους Rebels και τον Thrawn, είτε τις αρκετά creepy μάγισσες του Dathomir, οποιαδήποτε στιγμή μπλέκει τους χαρακτήρες και την προϊστορία τους, ξεχωρίζει.

Η επιλογή των ηθοποιών, που ταιριάζουν εξαιρετικά στους ρόλους τους, βοηθάει ακόμα περισσότερο αυτά τα κομμάτια. Ιδιαίτερα ευχάριστη έκπληξη, ο Eman Esfandi ως Ezra Bridger ως μια άριστη αναπαράσταση των χαρακτηριστικών του ήρωα. Πάνω απ’ όλους όμως, με αρκετά μεγάλη ευκολία έρχεται ο Ray Stevenson ως Baylan Skoll με βαρύτητα, απειλητικότατα και την προσοχή που αρμόζει σε έναν πρώην Jedi που πήγε στην σκοτεινή πλευρά. Η δυναμική του με την Ivanna Sakhno ως Shin Hati είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα master-apprentice της αντίθετης πλευράς, που δεν βλέπουμε συχνά, με ξεκάθαρη κιόλας διαφορά στα level και εμπειρία τους. Βέβαια, όσο καλοί είναι μαζί, τόσο χαμένη φαίνεται η Sakhno όταν μένει μόνη της – χωρίς να είναι όμως ξεκάθαρο αν είναι εσκεμμένο για να φανεί η απειρία της Shin, ή ηθοποιός δεν μπορεί να διαχειριστεί σωστά τι σημαίνει όταν βρίσκεται ο χαρακτήρας της στο επίκεντρο. Θα το μάθουμε μόνο στο μέλλον, αν την ξαναδούμε. Έτσι μαζί με τους δύο darksiders, τελικά έχουμε ένα αρτιότατο cast με ερμηνείες που ανέρχονται από το καλό έως πολύ καλό με την σειρά, ευτυχώς, να μην στηρίζεται μονάχα σε ένα πρόσωπο αλλά σε όλο το σύνολο της, πράγμα το οποίο έλειπε αισθητά για παράδειγμα από το “Obi-Wan”.

Όσο δυνατό κι αν είναι όμως το “Ahsoka”, τόσο έχει σημεία που το πληγώνουν. Η ιστορία αργεί σε κάποια σημεία, ενώ σε άλλα είναι πολύ γρήγορη με αποτέλεσμα να φαίνεται σε σημεία ελλιπής. Επιπλέον, η απόφαση να επικεντρωθούν στην Sabine σχεδόν στο ίδιο επίπεδο με την Ahsoka πονάει την σειρά και με τρόπο που πάει οριακά ενάντια στο lore του Star Wars (μπορεί να μου ξεφεύγει κάτι στους force users δεν θα πω όχι, αλλά αν είναι τόσο εύκολο και προσιτό να είσαι ένας απ’ αυτούς χρειάζομαι απαντήσεις για την κατάσταση άλλων χαρακτήρων με καλύτερη επαφή με την Force από εκείνη). Ίσως γίνεται όλο αυτό γιατί οι Mandalorians είναι στα high τους μετά την ομώνυμη σειρά. Όποιος κι αν είναι ο λόγος, το ελάχιστο που είδαμε τον Ezra ήταν δέκα φορές πιο ελκυστικό από το δικό της κομμάτι.

Μιλώντας για την Force, παλιούς και νέους Jedi/Sith δεν γίνεται να μην αναφερθώ στα κομμάτια των μαχών. Αφήνω στις άκρες πιθανές αφέλειες που βλέπουμε γενικά σε σκηνές δράσης ώστε να λειτουργήσουν και θα επικεντρωθώ στις χορογραφίες. Εκτός από 1-2 συγκεκριμένες μάχες, όλες οι υπόλοιπες είναι αρκετά αργές και δεν υπάρχει καθόλου ένταση. Δεν περίμενα να δω την ταχύτητα της prequel τριλογίας, ούτε των animation. Ίσως κάτι πιο κοντά στην sequel τριλογία που αν και πιο σταθερές οι χορογραφίες είχαν πάντα ένταση και συναίσθημα μέσα τους. Εδώ έλειπε αισθητά αυτό – ειδικά στις κινήσεις της Ahsoka. Για παράδειγμα όταν προς το τέλος αντικρούει τα blasters των troopers, οι κινήσεις της είναι τόσο αργές που φαίνεται αρκετά αδέξια. Δεν μπορείς να αγνοήσεις τη διαφορά όταν ο Ezra όντως μπαίνει στον κόπο να πολεμήσει, ακόμα και όταν δεν βρίσκονται ο ένας δίπλα στον άλλο. Κατανοώ την στρατηγική ηρεμία, όπως όταν βρέθηκε εναντία στον Marrok ή του δεύτερου Obi-Wan vs Darth Maul στο “Rebels”, αλλά εδώ δεν συμβαίνει αυτό. Απλά κρατάνε την Rosario Dawson στις σκηνές δράσης γιατί είναι σημαντική ηθοποιός, η οποία είναι τέλεια ως Ahsoka και σίγουρα έχει κάνει φουλ προπονήσεις γι’ αυτό, αλλά το αποτέλεσμα δεν είναι τόσο καλό όσο μπορούσε να είναι.