Pολίτης κατέθεσε προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
Σε μια αναμενόμενη κίνηση, πολίτης κατέθεσε προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, ζητώντας αποζημίωση για την ακύρωση οικοδομικής άδειας που είχε εκδοθεί με τα μπόνους του Νέου Οικοδομικού Κανονισμού (ΝΟΚ). Η άδεια ακυρώθηκε έπειτα από απόφαση του ΣτΕ, έπειτα από προσφυγή του Δήμου Αλίμου, προκαλώντας –κατά τον προσφεύγοντα– απώλεια του δικαιώματος δόμησης χωρίς καμία αποζημίωση.
Η προσφυγή του πολίτη στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου επικεντρώνεται σε μια σειρά από βασικά νομικά και πραγματικά επιχειρήματα, με στόχο να αναδείξει ότι η ακύρωση της οικοδομικής του άδειας παραβίασε θεμελιώδη δικαιώματά του.
Καταρχάς, ο προσφεύγων υποστηρίζει ότι παραβιάστηκε το δικαίωμά του στην προστασία της ιδιοκτησίας, όπως κατοχυρώνεται από το Άρθρο 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Ειδικότερα, ισχυρίζεται ότι η διοικητική πράξη που του παρείχε το δικαίωμα δόμησης ήταν νόμιμη και δημιουργούσε νόμιμη προσδοκία ότι θα παραμείνει σε ισχύ, εκτός αν ανακληθεί για εξαιρετικούς λόγους. Η ανατροπή αυτής της πράξης, χωρίς καμία αποζημίωση, θεωρεί πως συνιστά δυσανάλογη επέμβαση στο περιουσιακό του δικαίωμα.
Επιπλέον, ο προσφεύγων τονίζει ότι η ακύρωση της άδειας έγινε όχι λόγω δικής του παρανομίας, αλλά λόγω αλλαγής της νομολογίας και νομοθεσίας, που κρίθηκε εκ των υστέρων αντισυνταγματική, με αποτέλεσμα να τιμωρείται ο πολίτης για επιλογές της διοίκησης. Σημειώνει ότι ενώ η οικοδομική του άδεια εκδόθηκε με βάση τα κίνητρα του Νέου Οικοδομικού Κανονισμού, δεν αποζημιώθηκε για την απώλεια των δικαιωμάτων δόμησης που αυτή συνεπαγόταν, γεγονός που του προκάλεσε σοβαρή οικονομική ζημία.
Ο προσφεύγων επικαλείται επίσης παραβίαση της αρχής της ισότητας και της μη διάκρισης. Υποστηρίζει ότι δημιουργήθηκαν δύο κατηγορίες πολιτών με βάση ένα τυχαίο κριτήριο: αν πρόλαβαν να ξεκινήσουν τις εργασίες μέχρι τις 11 Δεκεμβρίου 2024, προστατεύθηκαν· αν όχι, έχασαν τα πάντα. Αυτό, κατά τον ίδιο, αποτελεί άνιση μεταχείριση πολιτών που τελούν υπό τις ίδιες νομικές συνθήκες.
Παράλληλα, αμφισβητεί την αποτελεσματικότητα και τη συνταγματικότητα του μηχανισμού αποζημίωσης μέσω του «περιβαλλοντικού ισοζυγίου», που θέσπισε η κυβέρνηση τον Μάιο του 2025. Κατά τον προσφεύγοντα, η ρύθμιση αυτή όχι μόνο δεν έχει τεθεί σε εφαρμογή, αλλά και όταν τεθεί, δεν προσφέρει ουσιαστική αποζημίωση. Αντιθέτως, επιβάλλει οικονομικό βάρος στους πολίτες, μετατρέποντας το πρόβλημα της διοίκησης σε προσωπική ζημία των ιδιοκτητών.
Τέλος, υποστηρίζεται ότι παραβιάστηκε το δικαίωμα σε δίκαιη δίκη, καθώς το Συμβούλιο της Επικρατείας δεν έλαβε υπόψη την αρχή της αναλογικότητας και δεν παρείχε δυνατότητα αποζημίωσης ή επανόρθωσης.
