Η Ελένη Ράντου πριν από λίγο καιρό είχε κάνει μία ανάρτηση αναφερόμενη στο Αλτσχάιμερ από το οποίο και πάσχει η μητέρα της. Μιλώντας στις τηλεοπτικές κάμερες η γνωστή ηθοποιός εξήγησε τον λόγο για τον οποίο έκανε το συγκεκριμένο post.
«Το θέμα της άνοιας και του Αλτσχάιμερ είναι μια πολύ παραγνωρισμένη ιστορία και ο λόγος της ανάρτησης δεν έχει να κάνει με το προσωπικό. Έχει να κάνει με το ότι εκτός από τον άνθρωπο που υποφέρει, καθηλώνεται μια ολόκληρη οικογένεια γύρω απ’ αυτό το πρόβλημα. Αναγκάζονται στην καλύτερη περίπτωση να έχουν κατ’ οίκον νοσηλεία γιατί δεν υπάρχει πουθενά ένα μέρος που να έχει προβλεφθεί για να τους υποδεχτεί. Είναι μία τρομακτική εμπειρία να την ζεις, ειδικά για δικό σου άνθρωπο» είπε η Ελένη Ράντου.
Υπενθυμίζεται πως στην ανάρτηση η ηθοποιός είχε γράψει: «Κάποιος είπε κάποτε ότι όταν αγαπάς κάποιον με άνοια τον χάνεις όλο και περισσότερο κάθε μέρα. Πότε διαγνώσκονται, πότε περνάνε από διαφορετικά στάδια, πότε χρειάζονται θεραπεία και πότε πεθαίνουν. Αυτό λέγεται “απώλεια Ambigua”. Δεν θα ευχόμουν άνοια σε κανέναν. Καθώς ο εγκέφαλος πεθαίνει αργά, αλλάζει σωματικά και τελικά ξεχνά ποιοι είναι οι αγαπημένοι τους. Μπορεί να καταλήξουν να είναι κατάκοιτοι χωρίς να κινούνται και να μην τρώνε ή να πίνουν. Θα υπάρχουν άνθρωποι που θα κάνουν scroll με αυτή την ανάρτηση γιατί η άνοια δεν τους έχει αγγίξει. Μπορεί να μην ξέρουν πώς είναι να έχεις ένα αγαπημένο πρόσωπο που πάλεψε ή πολεμάει την άνοια. Για να ευαισθητοποιήσω τον κόσμο για αυτή τη σκληρή ασθένεια, θα ήθελα οι φίλοι μου να βάλουν αυτό στη σελίδα τους σήμερα. Κρατήστε το δάχτυλο στη δημοσίευση για αντιγραφή και επικόλληση στο χρονολόγιό σας. Ευχαριστώ όλους όσους (είχαν) φίλους ή συγγενείς που ζουν με άνοια. Ένα ιδιαίτερο ευχαριστώ σε όλους τους πρόθυμους να το δημοσιεύσουν στο χρονολόγιό τους για την εβδομάδα ευαισθητοποίησης για το Αλτσχάιμερ».
Σε παλαιότερη συνέντευξή της, η Ελένη Ράντου είχε μιλήσει για το γεγονός πως η μητέρα της πάσχει από άνοια: «Η μητέρα μου έχει άνοια τα τελευταία πέντε χρόνια. Απλώς η πανδημία το έκανε ακόμη πιο δύσκολο. Έπρεπε να προσέχουμε περισσότερο για τη δική της κατάσταση παρά για τη δική μας. Ζούμε μαζί… Υπάρχει παρελθοντική μνήμη. Οι μνήμες αρχίζουν να σβήνουν από τις πρόσφατες και πάει προς τα πίσω. Οι φροντιστές τέτοιων ανθρώπων χρειάζονται σίγουρα ψυχολογική υποστήριξη. Είναι πολύ οδυνηρό για τους φροντιστές. Παλεύω να με φροντίζω… Αν δε φροντίζεις τον εαυτό σου δε θα μπορέσεις να φροντίσεις και τον άλλον γιατί είναι μακροχρόνιο και πολύ οδυνηρό μονοπάτι».
