«Δεν μας διαφώτισε περισσότερο από τα στοιχεία που ήδη γνωρίζαμε. Όλα τα στοιχεία ήτανε γνωστά. Και τα λάθη που είχανε γίνει πριν και τι οδήγησε στην τραγωδία, οι παραλείψεις που έγιναν μετά και απάντηση για το φορτίο ξεκάθαρη δεν δόθηκε», σημείωσε η Σταυρούλα Καρύδη, μητέρα του μηχανοδηγού της μοιραίας εμπορικής αμαξοστοιχίας Δημήτρη Μασσαλή σχετικά με το πόρισμα του ΕΟΔΑΣΑΑΜ, μιλώντας στην εκπομπή «Πρόσωπο με Πρόσωπο» του ΑΝΤ1, με τον Νίκο Χατζηνικολάου.
Συγκεκριμένα, η κα Καρύδη ανέφερε: « Εγώ δεν νομίζω ότι προσέφερε κάτι παραπάνω. Περισσότερα πράγματα περιμέναμε. Θεωρώ ότι ήταν περισσότερες οι προσδοκίες. Ακόμα, σας λέω και για το φορτίο που υπάρχει αυτή η διγνωμία, ξεκάθαρη απάντηση δεν δόθηκε. Πιθανόν κάτι να μετέφερε, αλλά δεν γνωρίζουμε τι ήταν και το μόνο που κατέβηκε λίγο ήταν η ποσότητα».
Μιλώντας για τον γιο της, Δημήτρη Μασσαλή και για το εάν της είχε μιλήσει για τα προβλήματα που αντιμετώπιζε ο σιδηρόδρομος, η κα Καρύδη είπε: «Ήταν ένα από τα δύο παιδιά που ήταν στην εμπορική αμαξοστοιχία και κατέβαιναν από τη Θεσσαλονίκη εκείνο το βράδυ. Δεν μου έλεγε πιθανός γιατί ήξερε ότι είμαι στενάχωρος άνθρωπος και θα τον πίεζα. Ήταν κάτι που το λάτρευε. Αυτό που εγώ είχα εντοπίσει ήταν ότι μετά την πανδημία δούλευαν πολύ περισσότερες ώρες απ’ όσες δούλευαν αρχικά. Δηλαδή το 9ωρο έγινε 10ωρο, γινόταν 12ωρο… Κάποιες στιγμές σχολάγανε το πρωί, δηλαδή ενώ ήταν να σχολάσουν το βράδυ, σχόλαγαν στις 7 η ώρα όταν έπρεπε στις 8 το απόγευμα να ξαναπιάσουνε δουλειά. Ίσα δηλαδή που μέτραγε πόσες ώρες προλαβαίνει να κοιμηθεί.
Ήμουν πάρα πολύ αναστατωμένη γιατί ξεκίναγε τη ζωή του, ετοιμαζόταν να προχωρήσει τη ζωή του, έμενε με την κοπέλα του και του έλεγα ότι δεν ξέρω αν αξίζει τον κόπο να διαθέτεις τόσο πολύ από τον προσωπικό σου χρόνο γι’ αυτό το πράγμα. Αυτός το αγαπούσε πολύ και προσπαθούσε να το δικαιολογήσει ότι έχουνε γίνει προκηρύξεις, ότι θα πάρουνε άτομα… Όντως δηλαδή ότι είναι υποστελεχωμένο τον τελευταίο καιρό λόγω πολλών συνταξιοδοτήσεων, αλλά επειδή τον τελευταίο καιρό παίρνανε άτομα αλλά δεν είχαν προλάβει να τα εκπαιδεύσουν, τους έλεγαν ότι είναι πάρα πολύ προσωρινό αυτό που θα γίνει.
Μάλιστα, τον γιο μου τον είχανε προτείνει να γίνει και εκπαιδευτής. Είχε πολλά προσόντα και είχε καταθέσει τα χαρτιά του και είχε εγκριθεί – νομίζω – να γίνει και εκπαιδευτής στις καινούριες σειρές των μηχανοδηγών που θα παίρνανε. Αλλά μας καθησύχαζε ότι είναι προσωρινό. Δεν τον βλέπαμε σχεδόν καθόλου τον τελευταίο χρόνο, γιατί σας λέω ότι τον τελευταίο χρόνο διογκώθηκε. Αλλά δεν υπήρχε καμία υπόνοια για όλα αυτά, τα οποία και εμείς μάθαμε μετά.
Γι΄αυτήν την υποστελέχωση, για τον τρόπο που προσλαμβάνονταν στον ΟΣΕ, γιατί κι εμείς μετά μάθαμε ότι άλλα είναι τα τρένα και άλλος ο ΟΣΕ, για την τελείως διαφορετική εκπαίδευση που έχουν οι μηχανοδηγοί. Γιατί – όπως έχω ξαναπεί – ο γιος μου ήταν από τους καινούριους μηχανοδηγούς, τους οποίους προσέλαβε μόλις το 2018 η Hellenic και οι οποίοι είχανε πάρα πολύ αυστηρή εκπαίδευση. Εκτός του ότι ζήταγε προσόντα, όπως τριτοβάθμια εκπαίδευση, υπολογιστές, γλώσσες, προϋπηρεσία κ.λπ. που κατείχανε, η εκπαίδευσή του κράτησε έναν χρόνο.
Έναν ολόκληρο χρόνο ήταν με εποπτεία για να βγει έξω στον σιδηρόδρομο και ήταν άψογος. Θεώρησα, λοιπόν, σαν μητέρα που δεν γνώριζα για τον συγκεκριμένο εργασιακό χώρο, ότι όλα τα στελέχη και από την άλλη μεριά θα είναι το ίδιο. Φαντάζεστε την έκπληξή μας, όταν εκείνο το βράδυ μάθαμε ότι ένας σταθμάρχης ο οποίος ήταν στο υπουργείο Παιδείας – γιατί κι εγώ είμαι εκπαιδευτικός – και μετέφερε βιβλία, πήρε μια μετάταξη πριν από λίγο καιρό όταν μάλιστα δύο χρόνια πριν τον είχαν βγάλει ακατάλληλο για αυτή τη θέση. Βρέθηκε κάποιος να υπογράψει για έναν άνθρωπο κοντά στα 60 να εκπαιδευτεί δύο μήνες κάπου και κάποιοι ιδίων προσόντων πιστοποίησαν την επάρκειά του. Κάποιοι, επίσης, ανεύθυνοι τον επέλεξαν εκείνο το βράδυ να τον βάλουν στο σταθμαρχείο της Λάρισας. Κάποιοι, επίσης, ανεύθυνοι τον άφησαν μόνο του για να αποχωρήσουν νωρίτερα… Όλα αυτά τα τραγικά πράγματα, ποιος μπορούσε να τα διανοηθεί όταν παιζόταν ανθρώπινες ζωές;»
«Και εύλογα σαν μητέρα του εργαζόμενου, του μηχανοδηγού, έχω την απορία: Εμείς δεν γνωρίζαμε, γιατί το παιδί εκπαιδευόταν για τα συστήματα και ερχόταν με χαρά και μας έλεγε για τα καινούρια συστήματα των τρένων που εκπαιδευότανε στην θεωρία. Σκεφτείτε την έκπληξή μου όταν έμαθα ότι τίποτα από αυτά δεν λειτουργούσε. Τίποτα δεν ίσχυε από αυτά. Το παράπονό μου είναι ένα: Αυτοί που το γνωρίζανε ότι στον ανθρώπινο παράγοντα στηρίζονται οι ζωές των ανθρώπων, γιατί τουλάχιστον δεν φρόντισαν να είναι αντικειμενική η επιλογή των στελεχών; Να είναι επαρκής η εκπαίδευσή τους, αυστηρή, τουλάχιστον μέχρι να εγκατασταθούν αυτά τα συστήματα, αφού δεν το γνωρίζαμε. Γιατί, δηλαδή, ανακαλύπτουμε αυτή την επιπολαιότητα, αυτή την προχειρότητα, αυτή την ανευθυνότητα στο διορισμό ανθρώπων από τους οποίους κρίνεται η ζωή; Και απορώ γιατί θέλανε τόσα προσόντα στους μηχανοδηγούς όταν τελικά δεν μπόρεσαν να κάνουν τίποτα, να τα χρησιμοποιήσουν;
Μπορούσε να αποτρέψει το παιδί μου που ήταν στο δρόμο του; Το μόνο που έκανε και θέλω να ακουστεί, το μόνο που είναι αποδεδειγμένο, ήτανε ο μηχανοδηγός -αν το έχετε ακούσει – που βρέθηκε πάνω στην ακαριαία πέδηση. Ο μόνος που εκείνο το βράδυ μαζί με τον άλλον που το αντιλήφθηκε, έκανε μια απέλπιδα προσπάθεια να ελαχιστοποιήσει τα αποτελέσματα αυτής της σύγκρουσης.
Αλλά, τι άλλο; Τι άλλο μπορούσε να κάνει όταν το τρένο έτρεχε με 160 χιλιόμετρα το επιβατικό και ξεπήδησε μέσα από ένα τούνελ; Τι άλλο μπορούσανε να κάνουνε αυτά τα παιδιά; Γι’ αυτό σας λέω ότι όταν κάποιος με ένα κουμπί, με μια απόφασή του κανονίζει εάν δύο τρένα θα μπουν στην ίδια γραμμή ή σε διαφορετική, με ένα κλειδί και ελαφρά τη καρδία; Και έχασα εγώ ένα παιδί που το σπούδαζα 20 χρόνια; 20 χρόνια από τη ζωή μας.
Και όχι μόνο εγώ. Όλος ο κόσμος. Τόσα παιδιά. Γιατί θύματα και οι επιβάτες, θύματα και οι εργαζόμενοι. Τον ίδιο πόνο έχουμε και οι μανάδες των μεν και οι μανάδες των δε. Και εμείς είχαμε όνειρα για αυτά τα παιδιά. Και εμείς θεωρήσαμε ότι τα αποκαταστήσαμε επαγγελματικά. Επενδύσαμε σε σπουδές, γλώσσες, υπολογιστές, με ανατροφές…
Τι άλλο να πω; Τι άλλο; Μεγάλα παράπονα, μεγάλος θυμός γιατί θεωρούσαμε ότι τα κάναμε όλα σωστά και ποιο ήτανε το κέρδος μας; Ποια ήταν η επιβράβευση αυτού του παιδιού για αυτόν τον χαρακτήρα, για αυτόν τον επαγγελματισμό που μέχρι τελευταία στιγμή έδειξε;», πρόσθεσε.
