The Crown Season 6 Review

Αν με ρωτήσει κάποιος ποτέ ποιες σειρές δε θα ήθελα να τελειώσουν ποτέ, ανάμεσα σε αυτές θα ήταν σίγουρα και το Τhe Crown. Κάθε σειρά που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και πρόσωπα όμως, δυστυχώς έχει και ημερομηνία λήξης. Έξι σεζόν τώρα είχαμε την ευκαιρία να δούμε την εκδοχή του Peter Morgan για την ιστορία και τη ζωή της πιο διάσημης οικογένειας σε όλον τον κόσμο, με επίκεντρο τη βασίλισσα Ελισάβετ τη δεύτερη.

Φέτος και ενώ ήδη η είδηση ότι πρόκειται να δω το κύκνειο άσμα μιας πολύ αγαπημένης μου σειράς, το Netflix αποφάσισε να κυκλοφορήσει την τελευταία σεζόν σε δύο μέρη, με το πρώτο να έρχεται στα τέλη Νοεμβρίου και το δεύτερο μόλις πριν μερικές μέρες. Για όσους δεν έχουν ξεκινήσει ακόμα να παρακολουθούν, βρισκόμαστε στα τέλη του 20ου αιώνα και στο επίκεντρο βρίσκεται η πριγκίπισσα Diana, αποκομμένη σχεδόν ολοκληρωτικά πλέον από τη βασιλική οικογένεια, προσπαθώντας να είναι καλή μητέρα αλλά και να ζήσει τη ζωή της με όσα ψυχικά αποθέματα της έχουν απομείνει.

Ξεκινάμε λοιπόν το τελευταίο μας ταξίδι στον κόσμο του “The Crown” καθώς η σχέση της Diana (Elizabeth Debicki) με τον Dodi Fayed (Khalid Abdalla) περιπλέκεται και ξετυλίγεται, προκαλώντας φυσικά την αναστάτωση της βασιλικής οικογένειας. Σε αυτή τη σειρά που όπως είπα νωρίτερα βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και πρόσωπα, το στοιχείο της έκπληξης είναι αρκετά δύσκολο, καθώς ξέρουμε ήδη τι θα γίνει. Έτσι, οι συντελεστές της σειράς βρήκαν εξαιρετικούς, γεμάτους ένταση τρόπους να προσθέσουν σάλτσα στα γεγονότα, βασιζόμενοι πάντα στους χαρισματικούς και εξαιρετικά ταλαντούχους ηθοποιούς.

Παρά τη φαινομενικά χαρούμενη και θετική στάση της Diana, ο πόνος της απόρριψης και του βάρους της σχέσης με μια τόσο σημαντική οικογένεια είναι πάντα παρών και ροκανίζει οποιαδήποτε προσπάθειά της για ευτυχία. Η μόνη στιγμή που αυτή η γυναίκα παίρνει ανάσα και εμείς μαζί της είναι όταν ξεχειλίζει από χαρά στην παρουσία των παιδιών της. Όλα όμως σε μια στιγμή σβήνουν, μια στιγμή όπου ένας θάνατος έριξε σε θλίψη έναν ολόκληρο κόσμο. Ακόμα ανατριχιάζω όταν σκέφτομαι τα συναισθήματα που πέρασαν μέσα από μια οθόνη, για ένα μοιραίο τροχαίο που συντάραξε τον κόσμο και που ήμουν πάρα πολύ μικρή για να καταλάβω όταν συνέβη, υπογραμμίζοντας έντονα το ταλέντο των ανθρώπων πίσω και μπροστά από τις κάμερες.

Και κάπως έτσι φτάνουμε στο τέλος του πρώτου μέρους, όπου όλος ο κόσμος θρηνεί και η βασίλισσα Ελισάβετ (Imelda Staunton) προσπαθεί να σταθεί σαν μητέρα στον απαρηγόρητο γιό της Κάρολο (Dominic West) αλλά και σε μια ολόκληρη κοινοπολιτεία. To βάρος που κουβαλούν όλοι, από τον Harry (Luther Ford) και τον William (Ed McVey), μέχρι και τον Mohamed Al Fayed (Salim Daw) είναι αισθητό και πολλές φορές με έπιανα να κρατάω την ανάσα μου για την επόμενη απάντηση σε έναν συναισθηματικά φορτισμένο διάλογο. Νιώθοντας δέος και αγωνία ταυτόχρονα, περίμενα με ανυπομονησία για το part 2.

Και αυτή η στιγμή ήρθε. Και έπαιζε συνεχώς στο κεφάλι μου το “Βουτιά στο κενό” του Χατζηγιάννη, αλλά μόνο αυτή η φράση, τίποτα άλλο. Δώστε μου χρόνο να εξηγήσω. Ξεκινάμε λοιπόν λίγο μετά το θάνατο της Diana και στο επίκεντρο βρίσκονται οι γιοί της, τους οποίους για κάποιον περίεργο λόγο αφήσαμε μικρά παιδιά και τους βρήκαμε ενήλικες, χωρίς να υπάρχει κάποιο time jump. Ας πάμε παρακάτω. Από την αρχή είναι εμφανές ότι το focus θα αλλάξει πλέον στα πιο νέα μέλη της βασιλικής οικογένειας, όπως επίσης είναι εμφανές ότι οι συντελεστές θα προσπαθήσουν να χωρέσουν πάρα πολλά χρόνια μέσα σε μόλις έξι επεισόδια. Είχε κάποιο νόημα όλο αυτό θα μου πεις; Μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτό; Και ναι και όχι.

Όχι, γιατί είμαστε στο τέλος μιας πολύ επιτυχημένης σειράς η οποία τώρα θα καλύψει πιο πρόσφατα γεγονότα και θέλω να δω πώς θα τα διαχειριστεί, ιδιαίτερα έχοντας στο μυαλό ότι ενώ γίνονταν γυρίσματα για την 6η σεζόν, η αληθινή βασίλισσα Ελισάβετ απεβίωσε. Πώς θα μπορούσε να κορυφώσει, όταν η κορύφωση φαίνεται να ήρθε στο τέλος του πρώτου μέρους; Ναι, γιατί το αποτέλεσμα ήταν έξι επεισόδια στα οποία για τον κόσμο η βασιλική οικογένεια ήταν υπόδειγμα ηρεμίας και χαράς, αλλά εσωτερικά όλοι ζούσαν το δικό τους δράμα, με το focus να δίνεται σε σχεδόν όλα τα λάθος σημεία.

Ατελείωτες ώρες να παρακολουθούμε τη ζωή του William, του νέου hot thing της επικαιρότητας, καθώς προσπαθεί να ζήσει τη ζωή του μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, κυνηγώντας παράλληλα την ευτυχία στα μάτια της Kate Middleton (Meg Bellamy). Λίγο λιγότερες ώρες αφιερώθηκαν στον Harry, ο οποίος γνωρίζουμε ότι ήταν ατίθασο νιάτο, αλλά στη σειρά παρουσιάζεται σαν ένα κακομαθημένο κ**παιδο που δε σέβεται κανέναν και τίποτα, βάζοντας μικρές εκλάμψεις λύπησης, όπου το βάρος του να είσαι ο Νο 2 είναι ανυπόφορο και οδηγεί σε όλες αυτές τις παράλογες αποφάσεις.

Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι όλοι οι ηθοποιοί, νέοι και παλιοί δίνουν το 100% τους, προσφέροντας ερμηνείες που καθηλώνουν και συγκινούν και σίγουρα δεν είναι μικρό πράγμα για τον θεατή να βλέπει τη βασίλισσα Ελισάβετ, το σύμβολο της δύναμης και της εξουσίας, να αμφισβητεί τον εαυτό της, ακόμα και αν αποτελεί εξ ολοκλήρου προϊόν της φαντασίας του Morgan. H ατμόσφαιρα, η εικόνα, η ηχητική επένδυση, ακόμα και οι σκηνές σιωπής, συνθέτουν ένα καταπληκτικό σύνολο που σε βυθίζει στην ιστορία και σε κρατάει στην άκρη της θέσης τους.

Πόσες φορές όμως να κάνω ότι ενδιαφέρομαι για το δράμα του William ή για την οικογένεια Middleton και τα σχέδιά της για την κόρη τους Kate; Η ανάγκη να ανοίξω το κινητό μου και να χαζέψω στα social media ήταν πολύ έντονα παρούσα στο δεύτερο μέρος της 6ης σεζόν, κάτι που δε μου έχει ξανασυμβεί με το The Crown.

Μέχρι που έφτασε εκείνη η τελευταία σκηνή, γεμάτη δέος και ένταση, που όλα φτάνουν στο απόγειο και παίρνουμε τον χρόνο μας να πούμε το στερνό αντίο μετά από έξι σεζόν. Είχε το τέλος που του άξιζε; Σίγουρα όχι. Μπορούσε να κάνει κάτι καλύτερο ή διαφορετικό από αυτό; Αν αναλογιστώ τις συνθήκες, δεν μπορώ να δω εύκολα κάτι άλλο και θα αρκεστώ στο γεγονός ότι η αυλαία έπεσε με μια υπόκλιση σε ένα μεγαθήριο που όμοιό του δεν έχει ξαναυπάρξει.