Δεν πρόλαβε καλά καλά να ολοκληρωθεί η συζήτηση στην ελληνική Βουλή για το νέο πακέτο εξοπλισμών και όσα ακούστηκαν σχετικά με τη «σκοπιμότητα» και αναγκαιότητα αμυντικών δαπανών κι ένας πόλεμος ξεσπά στην Ευρώπη.
Στην Ουκρανία υπήρχαν φωνές που έλεγαν: «και γιατί να κάνουμε αμυντικές δαπάνες; Θα μπούμε στην ΕΕ, στην ευρωζώνη, στο ΝΑΤΟ, θα έχουμε προστασία».
Τα ίδια έλεγαν και στην Αρμενία: «Σιγά μη γίνει πόλεμος. Έχουμε την προστασία της Ρωσίας».
Στην Ελλάδα της ηγεμονίας της ορθοπολιτικής κορεκτίλας, η οποία βρίσκει την έκφρασή της τόσο στην ιδεολογία του μηδενισμού, όσο και στην ιδεολογία του μεσσιανισμού (συνωμοσιολογικού ή συστημικού), έχουμε να θυμόμαστε πολλές φωνές της «λογικής»:
«Γιατί να μην φτιάξουμε νοσοκομεία και σχολειά;»
«Γιατί να μη δώσουμε στον Λαό να φάει;».
«Δώστε στον Λαό ψωμί, δεν χρειαζόμαστε Ραφάλ».
«Ο Λαός πεινάει, τί να τις κάνει τις Μπελαρά, να τα κάνουμε τρακτέρια για να φάει η αγροτιά».
«Στη Δημοκρατία η άμυνα δεν είναι αυτοσκοπός».
«Τα Ραφάλ θα σβήνουν τώρα τις φωτιές;»
«Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του».
Είναι ατέλειωτος ο κατάλογος παρόμοιων δηλώσεων.
Πέρα όμως από τις παραπάνω εθνομηδενιστικές παρόλες, υπάρχουν και αυτές του νεοφιλελεύθερου συστημικού στρατοπέδου με πιο κομφορμιστικά, «τεχνοκρατικά» και «ρεαλ
«Η ισχύς είναι η οικονομία. Πατριωτισμός σημαίνει οικονομική ισχύς».
«Έχουμε το Διεθνές Δίκαιο με το μέρος μας».
«Θα κάνουμε διάλογο, θα συζητήσουμε Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης, θα μας προστατέψει η ΕΕ και το ΝΑΤΟ, η διπλωματία είναι το όπλο μας» κοκ.
Όλα αυτά είναι σωστά μεν, αλλά εν μέρει. Αναγκαία αλλά όχι ικανή συνθήκη.
Ας ρωτήσουμε τις οικονομικά ισχυρές Σουηδία και Φινλανδία να δούμε τί έχουν να μας πουν τώρα που τρέχουν για στρατιωτική αλληλεγγύη μετά τις απειλές.
Πριν αλέκτωρ λαλήσει, ήρθε η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Η εισβολή αυτή σημαίνει πρωτίστως απώλεια ανθρώπινων ζωών και ανείπωτη ανθρωπιστική καταστροφή.
Σημαίνει επίσης ενεργειακή, οικονομική κρίση, προσφυγικά κύματα και απώλεια περιουσιών.
Πού είναι τώρα λοιπόν το ψωμί για τον Λαό;
Τί θα γίνουν τώρα τα σχολειά και τα νοσοκομεία;
Τα παιδάκια δε θα πάνε στο σχολείο στην Ουκρανία σήμερα, τρέχουν στα καταφύγια.
Τα νοσοκομεία δε χωρούν τους τραυματίες στην Ουκρανία σήμερα, αναβάλλουν όλα τα προβλεπόμενα χειρουργεία και λειτουργούν στα υπόγεια.
Οι αγρότες δε θα καλλιεργήσουν τη γη στην Ουκρανία σήμερα, άφησαν τα τρακτέρια, διότι τα σπαρτά τους καίγονται.
Θα επαναλαμβάνω πάντοτε κάτι που θεωρώ σημαντικό:
Η Εθνική Ελευθερία είναι η πρωτογενής ελευθερία όλων των υπόλοιπων μορφών ελευθερίας και απαρέγκλιτη προϋπόθεση για την κατοχύρωσή τους.
Δεν μπορούν να υπάρξουν ατομική, πολιτική και κοινωνική ελευθερία, δηλαδή οι τρεις θεμελιώδεις αρχές της Δημοκρατίας, όταν η Πατρίδα σου είναι υπόδουλη και σκλαβωμένη. Σε κατεχόμενη από τον εχθρό περιοχή, δεν μπορεί να υπάρξει Λαϊκή Κυριαρχία. Η Δημοκρατία προϋποθέτει ελεύθερη Πατρίδα.
Υπάρχει λοιπόν, άμεση και αμφίδρομη σχέση μεταξύ της Δημοκρατίας και της Εθνικής Ασφάλειας.
Πού είναι η Δημοκρατία στην Ουκρανία σήμερα; Πώς μπορείς να εφαρμόσεις Δημοκρατία σε περιοχή που ελέγχει ο εχθρός σου;
Δεν μπορείς να λες ότι είσαι δημοκράτης αν δεν είσαι πατριώτης. Ίσως πρέπει να το πω πιο ωμά στους à la carte αντιφασίστες της εθνομηδενιστικής θολοκουλτούρας:
Αν δεν είσαι πατριώτης, είσαι αντιδημοκράτης.
Στον αντίλογο περί «ταξικού πολέμου» και περί ενότητας του προλεταριάτου των Λαών με τα «ταξικά αδέρφια μας» δε θα πω περισσότερα για την ώρα. Ας διαβάσουν τον Δημήτρη Γληνό για την ιδεολογία του ΕΑΜ.
Στην Ελλάδα του κατευναστικού παραλογισμού (νεοφιλελεύθερου ή αριστερίστικου) η έννοια του πατριωτισμού τείνει να γίνει συνώνυμο του φασισμού, της μισαλλοδοξίας και του εθνικισμού.
Κρατάς ελληνική σημαία και σε λένε φασίστα! Εκτός βέβαια αν κρατάς τη σημαία άλλων, του Πακιστάν και της Παλαιστίνης, οπότε θεωρείσαι «αλληλέγγυος» ή την σημαία της ΕΕ οπότε ζεις το όνειρό σου ως πολίτης του «πολιτισμένου κόσμου». Όλες οι πατρίδες του κόσμου έχουν συμφέροντα. Εμείς είμαστε απλώς αλληλέγγυοι στα συμφέροντα των άλλων.
Από τον πολύ «αντιφασισμό» μας, καταντήσαμε αβανταδόροι και κατευναστές του φασισμού των άλλων. Ο ιμπεριαλισμός είναι κακός μόνο όταν δεν είναι ο τουρκικός.
Ο ουκρανικός Λαός βλέπει τα γυναικόπαιδά του σε ένα ατέλειωτο κονβόι προσφύγων. Και μοιραία το μυαλό μου δημιουργεί συνειρμούς και υποθετικά σενάρια με προβολή αυτών των εικόνων στην ελληνική περίπτωση.
Φέρτε στο μυαλό σας λοιπόν αυτήν την εικόνα με ελληνόπουλα που τρέχουν να σωθούν, να γίνονται προσφυγόπουλα και να αφήνουν πίσω τους νεκρούς και βιός. Να πρέπει να μεγαλώσουν σε σπίτια συγγενών, αν έχουν την τύχη να έχουν συγγενείς στα «ελεύθερα εδάφη» και δεν θα πρέπει τότε να μπουν σε camps και hot spots.
Θα τα κάνει τότε βέβαια ο ΟΗΕ τα σχολειά για μας. Θα αναλάβει ο Ερυθρός Σταυρός την περίθαλψη των ασθενών μας. Θα απαλλάξουμε και τον Έλληνα φορολογούμενο από τα έξοδα. Τζάμπα θα τα έχουμε όλα, σύντροφοι.
Αυτό για τα πιο «τυχερά» γυναικόπαιδά μας στον Έβρο, διότι στα νησιά μας δεν θα έχουν καν αυτή την επιλογή. Δεν υπάρχει στα νησιά δυνατότητα διαφυγής, δεν μπορεί να υπάρξει κονβόι σωτηρίας εκεί. Θα υποστούν τον θάνατο στη φάκα με όλους εμάς τηλεθεατές.
Αυτό θα θέλαμε; Και πώς θα καταφέρναμε να το αποτρέψουμε με έναν αδύναμο και ανεπαρκώς εξοπλισμένο στρατό;
Κι όμως… υπάρχουν φωνές, ακόμη και μέσα στο διπλωματικό σώμα, τη συστημική πολιτική ελίτ και διάφορα σκοτεινά think tanks, βραχίονες και εστίες του ξένου παράγοντα, που προσπαθούν να επιβάλλουν ως μέρος των διαπραγματεύσεων με την Τουρκία ακόμη και τη συζήτηση για «αποστρατικοποίηση» των νησιών μας.
Η συσπείρωση της Δύσης είναι πρωτοφανής στο πλευρό της Ουκρανίας. Κι όμως… πέρα από τις κυρώσεις εναντίον του εισβολέα, οι Ουκρανοί είναι μόνοι τους επί του πεδίου. Σημειώστε το.
Στη δική μας περίπτωση δεν πρόκειται να υπάρξει τέτοια συσπείρωση, για λόγους που δεν είναι της παρούσης να αναπτύξω. Ακόμη όμως κι αν η υποστήριξη είναι η μέγιστη δυνατή, κανείς δε θα πεθάνει στο πλευρό μας. Μόνοι μας θα πρέπει να βγάλουμε τα κάστανα από τη φωτιά.
Το Διεθνές Δίκαιο δε θα πολεμήσει για λογαριασμό μας και οι σύμμαχοι θα «πυροβολούν» μόνο από τα μικρόφωνά τους με εκκλήσεις για «ειρήνη» και όχι βέβαια για την επιβολή του δικαίου. Θα αναμένουν να προκύψει μεταξύ των δύο συμμάχων τους ο νικητής, για να καθορίσουν με βάση αυτό το δεδομένο και εκ του ασφαλούς την περαιτέρω στάση και πολιτική τους.
Αυτοί θα είναι απλώς οι «εγγυητές» του τετελεσμένου που θα έχει δημιουργήσει η αδράνεια και η εθελοτυφλία τους.
Οὐαὶ τοῖς ἡττημένοις.
Αιωρείται συχνά πυκνά μια πονηρή ερώτηση:
«Και τι θέλετε να κάνουμε, πόλεμο;»
Είμαστε ο καλύτερος γείτονας που θα μπορούσαν να έχουν οι γείτονές μας. Εμείς δε θα κάνουμε πόλεμο σε κανέναν. Θα ξυπνήσουμε όμως μια μέρα και θα διαπιστώσουμε ότι αυτοί μας τον κάνουν!
Χρήσιμο θα ήταν ίσως να μελετήσουμε τον παρακάτω διάλογο πριν αλέκτωρ λαλήσει και σ’εμάς. Η Realpolitik έχει ήδη δοθεί ως απάντηση από εμάς τους Έλληνες πριν 2.500 χρόνια:
Ανδρέας Τσιφτσιάν
Οικονομολόγος
