Έγινε viral από μια φωτογραφία που είχε κυκλοφορήσει στο ίντερνετ, με πολλούς να αναρωτιόνται -και δικαίως- αν είναι αληθινή.
Η υπόθεση του Paul Karason είναι από τις λίγες γνωστές και σπάνιες περιπτώσεις ανθρώπου που έπασχαν από αργυρίαση ή αργύρωση, μια δερματική πάθηση που αλλάζει το χρώμα του δέρματος με αποτέλεσμα αυτό να μοιάζει μπλε.
Όλα ξεκίνησαν το 1998 όταν ξεκίνησε να χρησιμοποιεί, όπως ισχυρίστηκε, κολλοειδές ρόφημα αργύρου για τη θεραπεία της δερματίτιδας στο πρόσωπό του, αφού είδε μια διαφήμιση που διαφήμιζε τα οφέλη του για την υγεία σε ένα περιοδικό.
Ο κολλοειδής άργυρος χρησιμοποιούνταν για την καταπολέμηση των λοιμώξεων και του κρυολογήματος για χιλιάδες χρόνια, αλλά σταμάτησε να χρησιμοποιείται μετά την εφεύρεση της πενικιλίνης τη δεκαετία του 1930. Απαγορεύτηκε στις ΗΠΑ επειδή προκαλούσε αργυρία, όταν ο άργυρος αντιδρά με το φως και κάνει το δέρμα μπλε.
Ο Paul Karason έφυγε από τη ζωή του 2013, περνώντας τα τελευταία του χρόνια ακούγοντας στο παρατσούκλι «Μπαμπαστρούμφ» λόγω του μπλε δέρματος και της φουντωτής λευκής γενειάδας του.
Ο Karason δεν κατάλαβε ότι το δέρμα του είχε γίνει μπλε μέχρι που ένας φίλος του το επισήμανε. Παρά την ακραία παρενέργεια, ο Karason ήταν πεπεισμένος ότι ο κολλοειδής άργυρος θεράπευσε τα άλλα προβλήματα υγείας του, συμπεριλαμβανομένης της γαστροοισοφαγικής παλινδρόμησης και της αρθρίτιδας.
Τι είναι η αργυρίαση
Αν και πιο συχνός τον 19ο αιώνα λόγω της έντονης έκθεσης στο ασήμι μεταξύ των ανθρώπων που εργάζονταν με το μέταλλο και της χρήσης του αργύρου για τη θεραπεία ασθενειών, η αργυρίαση ή αργύρωση είναι πλέον μια σπάνια πάθηση. Κατά συνέπεια, υπάρχουν περιορισμένα στατιστικά στοιχεία για την πραγματική επίπτωση της νόσου. Ωστόσο, μια ανασκόπηση της ιατρικής βιβλιογραφίας που δημοσιεύθηκε έως το 2018 εντόπισε 16 ασθενείς που ανέπτυξαν αργυρίαση μετά από έκθεση σε κολλοειδή άργυρο.
Προκαλείται από την κατάποση — ή την έκθεση — σε άργυρο ή ενώσεις που περιέχουν άργυρο. Το ασήμι συσσωρεύεται στο σώμα και έτσι γίνεται μπλε-γκρι το δέρμα και τα νύχια . Το ανθρώπινο σώμα περιέχει συνήθως μικροσκοπικές ποσότητες αργύρου από πιο μικρές εκθέσεις, όπως από τα τρόφιμα και το πόσιμο νερό. Αλλά σε ασθενείς με αργυρία, αυτά τα επίπεδα έχουν συσσωρευτεί υπερβολικά για μεγάλο χρονικό διάστημα, που κυμαίνεται από αρκετούς μήνες έως χρόνια.
