Η Έλενα Τσαβαλιά, εμφανώς φορτισμένη συναισθηματικά, μετά το τέλος της χθεσινής (22/9) παράστασης του Μάρκου Σεφερλή, έκανε μία συγκινητική αναδρομή στην κοινή πορεία τους και μίλησε για τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν.
Συγκεκριμένα, η Έλενα Τσαβαλιά κοιτάζοντας τον Μάρκο Σεφερλή και το κοινό που βρισκόταν στο θέατρο, ανέφερε: «Είκοσι χρόνια σε αυτό εδώ το όνειρό σου, ήμασταν εσύ, εγώ και δύο φίλοι που σε εγκατέλειψαν στον πρώτο μήνα λειτουργίας αυτού του θεάτρου!
Κι έτσι μείναμε, εσύ και εγώ με 600.000 ευρώ χρέος, με ένα μωρό στην αγκαλιά και με εσένα να θες να κυνηγήσεις αυτό το όνειρο που έμοιαζε σχεδόν αυτοκτονία. Και σου είπα πάμε! Και κάπως έτσι έγινα βράχος σου, άγγελός σου και όλα αυτά τα υπέροχα που λες στον κόσμο για μένα».
«Έχω δει «ερπετά» να σέρνονται δίπλα σου»
Στη συνέχεια, η ηθοποιός είπε ότι: «Σε αυτά τα είκοσι χρόνια τα έχω δει όλα! Έχω δει ανθρώπους να έρχονται να δουλέψουν κάτω από την σκηνή με μεγάλη όρεξη για δουλειά, με μεγάλη εντιμότητα και τιμιότητα και να το κάνουν αξιοπρεπέστατα.
Έχω δει «ερπετά» να σέρνονται δίπλα σου και να σε «γλείφουν» προκειμένου να νιώσουν κάτι από αυτό το οποίο βιώνεις. Έχω δει «αρπακτικά» να προσπαθούν και κάποια από αυτά να καταφέρνουν κιόλας, να «κόψουν» ένα κομμάτι από τη σάρκα σου.
Έχω δει ανθρώπους πάνω στη σκηνή να έρχονται να δουλέψουν με εσένα και για εσένα, με ταλέντο, με ήθος, με γνώσεις με αφοσίωση.
Έχω δει κοριτσάκια από την ηλικία του γιου μας, έως και πολύ μεγαλύτερα με όλα τα μέλη του σώματός τους ανοιχτά προκειμένου να πάρουν ρόλο, είτε γιατί έτσι πιστεύουν ότι δουλεύει το θέατρο, είτε γιατί αυτά μόνο έτσι μπορούν να δουλέψουν στο θέατρο. Τα έχω δει όλα!».
«Δεν θα ήσουν αυτό που είσαι τώρα»
Ακόμη, η Έλενα Τσαβαλιά τόνισε πως: «Απ’ όλους αυτούς τους ανθρώπους θέλω να κρατήσω τους πρώτους και πάνω και κάτω από την σκηνή. Γιατί εσύ μπορεί να είσαι ευρηματικός, χαρισματικός πάνω στη σκηνή, αλλά χωρίς αυτούς τους ανθρώπους σίγουρα δεν θα ήσουν αυτό που είσαι τώρα!
Αυτούς τους ανθρώπους θέλω να ευχαριστήσω. Αυτούς τους ανθρώπους θέλω να κρατήσω στο μυαλό μου και την καρδιά μου.
Κάπως έτσι να αποχαιρετήσω αυτά τα είκοσι χρόνια Δελφινάριο και αυτά τα είκοσι χρόνια από την ζωή μου, με μία τεράστια συγγνώμη από το παιδί μας, από το οποίο έχουμε λείψει ατελείωτες ώρες!».
