Την Παρασκευή, στο συλλαλητήριο για τα Τέμπη, ετοιμάζεται η μεγαλύτερη ίσως παλλαϊκή συγκέντρωση, στην Ελλάδα και σε ολόκληρο τον κόσμο, από συστάσεως του ελληνικού κράτους.
Έτσι, έχουν βγει εν χορώ στην αντεπίθεση, με ανήκουστα και εμετικά σχόλια και αναρτήσεις, μίσθαρνα τρολ, αλλά και «καθώς πρέπει» ευυπόληπτοι καθηγητάδες, ιεράρχες και πολιτικοί. Δε διστάζουν να στοχοποιούν με χυδαιότητες ακόμη και τους συγγενείς των θυμάτων.
Δημοκρατία είναι το δικαίωμα της Πολιτείας (δηλ. του Δήμου) να ασκεί κυριαρχία επί του εαυτού της, εξασφαλίζοντας τα κύρια και βασικά κοινωνικά αγαθά της ευημερίας, της ασφάλειας και της δικαιοσύνης.
Αν αυτά τα αγαθά δεν κατοχυρώνονται, τότε η Δημοκρατία αναιρεί τον λόγο της ύπαρξής της. Τότε δεν ασκείται από την Πολιτεία, δηλαδή από την οργανωμένη κοινωνία των πολιτών, αλλά σε βάρος αυτής, υπέρ ενός συστήματος διαπλοκής των ολίγων.
Οι πολίτες δηλαδή, δε δύνανται να διαχειριστούν τη Δημοκρατία προς την επίτευξη του σκοπού, για τον οποίον την εφηύραν και επιθυμούν να την εφαρμόζουν.
Εκτός κι αν είμαστε όντως μία Πολιτεία, η οποία κατά τρόπο ελεύθερο και αυτόβουλο, επιθυμεί και αποφασίζει για τον εαυτό της, πράγματι, να αυτοδιοικείται με εκ περιτροπής εφαρμογή των όρων της Δημοκρατίας και έκπτωση στον σκοπό της.
Σε αυτό το περιβάλλον πολιτειακής αρρυθμίας, οι πολίτες, καλούνται απλώς να νομιμοποιούν δια της ψήφου τους αυτήν ακριβώς την ανωμαλία.
Αυτός όμως είναι ο ορισμός της οχλοκρατίας. Λειτουργούμε οι ίδιοι, ως οι ξενιστές της ασθένειας. Δε συμμετέχουμε δηλαδή με μία δυναμική και συστηματική συμμετοχή διαμόρφωσης και εξασφάλισης των όρων της Δημοκρατίας, αλλά δίνουμε επιταγή εν λευκώ σε τρίτους να τους διαμορφώσουν αυτοί για εμάς, μια στο τόσο.
Και είναι τούτο στοιχείο οχλοκρατίας, διότι δε νομιμοποιούμε δια της ψήφου μας απλώς και μόνον την εκπροσώπηση της εντολής μας, στοιχείο όντως θεμιτό στην αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική Δημοκρατία, αλλά ακριβώς αυτή, την αντιστροφή και παραποίηση των ίδιων των όρων στη λειτουργία και στον σκοπό της.
Στην πραγματική Δημοκρατία οφείλει να εξασφαλίζεται το ανόθευτο της εντολής από τον εντολέα στον εντολοδόχο. Στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα, τα δύο πρόσωπα ταυτίζονται (προνόησε η καθεστηκυία πολιτική τάξη και με συνταγματική κάλυψη, όπως και στα άρθρα περί ευθύνης υπουργών).
Εντολέας και εντολοδόχος είναι το ίδιο πρόσωπο! (καθ. Γιώργος Κοντογιώργης).
Ο εντολοδόχος του πολίτη, γίνεται εντολέας του εαυτού του. Μεταβιβάζουμε την εντολή, χωρίς να ελέγχουμε αν καταστρατηγήθηκε και χωρίς αυτό να μας νοιάζει κιόλας. Το καρκίνωμα του κομματικού πατριωτισμού, σημείο οχλοκρατίας. Είμαστε ακόμη και σε θέση να «ξεχάσουμε» και την εντολή που δώσαμε. Αντί μάλιστα να την υπερασπιστούμε, υπερασπιζόμαστε τον εντολοδόχο που την αλλοίωσε. Φωνασκούμε στα καφενεία, όχι για να προστατεύσουμε την εντολή μας, αλλά αυτόν που μας εξαπάτησε νοθεύοντάς την.
Οι ιδανικοί συνένοχοι.
Ευημερία, έτσι κι αλλιώς, δεν έχουμε. Ζούμε σε συνθήκες ευρείας φτώχιας. Φθίνουμε κοινωνικά και οικονομικά. Αυτό το ξέραμε.
Όμως τα Τέμπη, ανέδειξαν με έναν εκκωφαντικό τρόπο, τόσο ένα εγγενές και συστημικό έλλειμμα ασφαλείας, όσο και έλλειμμα Δικαιοσύνης, σε θεσμικό, αλλά και ουσιαστικό επίπεδο.
Η εικόνα που δείχνει η θεσμική δικαιοσύνη είναι αποκαρδιωτικά μπαχαλώδης. Δύο χρόνια μετά το δυστύχημα, η μόνη δίωξη που έχει γίνει, είναι εναντίον του σταθμάρχη. Κανένα στέλεχος των εμπλεκόμενων εταιριών δε διώκεται. Πολιτικοί έτσι κι αλλιώς.
Εκ περιτροπής ισονομία.
Δώσατε εσείς τέτοια εντολή;
Εφόσον όμως είναι δική μας υπόθεση και δεν έχουμε ούτε ευημερία ούτε δικαιοσύνη ούτε ασφάλεια, τότε σε τί μας εξυπηρετεί η δημοκρατία; Είναι πολίτευμα άχρηστο. Ο μοναδικός λόγος που αξίζει να αγωνιζόμαστε πια για αυτό, είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι πρόκειται για νόθευση και εκτροπή του.
Οι πολίτες εκλαμβάνουν πια τη διάκριση των εξουσιών ως ανέκδοτο με δύο λέξεις. Η δικαστική εξουσία διορίζεται από την εκτελεστική εξουσία και σε όλες τις διαδικασίες ερευνών αυτοί που ελέγχονται είναι οι ίδιοι που ελέγχουν.
Ελεγκτής και ελεγχόμενος είναι το ίδιο πρόσωπο!
Δώσατε εσείς τέτοια εντολή;
Ιδιοκτήτες εταιριών, οι οποίες είχαν εμπλοκή με συμβάσεις των σιδηροδρόμων, είχαν γαμπρούς τους υπουργούς. Διορισμένοι στην υπόθεση ανώτατοι δικαστικοί λειτουργοί, είχαν τον γιο τους μετακλητό στο γραφείο του υπουργού και νομικό σύμβουλό στην εταιρία, την οποία ανέλαβε υποτίθεται να ελέγξει.
Το 2021, το υπουργείο μεταφορών βάζει πρόστιμο 1,3 εκατομμύρια σε συγκεκριμένη εταιρία για σύστημα τηλεδιοίκησης, το οποίο δεν τοποθετήθηκε. Δηλαδή, με δική της υπαιτιότητα η εταιρία έβαλε μη πιστοποιημένο σύστημα, το οποίο κατόπιν υποχρεώθηκε να ξηλώσει και να το αντικαταστήσει με το σωστό. Και ζήτησε αποζημίωση 2,7 εκατομμύρια γι’ αυτό! Και δεν τη ζήτησε μόνον, την πήρε κιόλας. Μετέτρεψαν το πρόστιμο σε αποζημίωση.
Είναι εικόνα Δικαιοσύνης αυτή;
Και τώρα, ξαμόλησαν λυτούς και δεμένους μαζί με όλους τους βαρόνους του δημοσιογραφικού υποκόσμου και καθυβρίζουν και ειρωνεύονται τις χαροκαμένες μάνες και τον Λαό που θα διατρανώσει τη διαμαρτυρία του στα συλλαλητήρια. Πάλι θα μας πουν «συγκεντρωμένο πλήθος», «ακροδεξιούς», «φασίστες» και φυσικά «ψεκασμένους». Ποιοι; Οι ίδιοι που κάποτε κατέθεταν επερωτήσεις στη Βουλή, αν μας ψεκάζουν και είναι σήμερα υπουργοί.
Και ο πραγματικός λόγος για αυτή τη στοχευμένη πόλωση είναι τούτος: ο εκμαυλισμός σας. Θέλουν να τους μοιάσετε. Άπαξ και έβρισες γονιούς που έθαψαν τα παιδιά τους για να ικανοποιήσεις τον κομματικό σου πατριωτισμό και μόνο, επιστροφή πια, για σένα, δεν υπάρχει. Δεν ανήκεις πια στον εαυτό σου, αλλά σ’ αυτούς. Αποποιείσαι ο ίδιος τον τίτλο του πολίτη. Τους προσφέρεσαι απλώς ως ψηφοφόρος.
Το να αρπάξεις την εξουσία, είναι το ένα. Το να γαντζωθείς όμως σ’ αυτήν επί μακρόν και να έχεις κοπάδια πιστών ακολούθων, προϋποθέτει, ότι τώρα εσείς πρέπει να ταυτιστείτε με αυτούς.
Εσείς κι αυτοί δείχνετε το ίδιο πρόσωπο!
«Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά. Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε. Και η ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοηθά να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος που προΐσταται, ελέγχει και μας κυβερνά. Η μορφή του τέρατος είναι αποκρουστική. Όταν όμως το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μας τρομάζει, τότε πρέπει να φοβόμαστε… γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε». (Μάνος Χατζιδάκις).
Τα Τέμπη δεν αφορούν μόνο στους συγγενείς των θυμάτων, για τους οποίους η ενσυναίθησή μας είναι δεδομένη.
Είναι κάτι παραπάνω από αυτό. Είναι ζήτημα Δημοκρατίας, μιας «δημοκρατίας», η οποία δεν είναι πια δική μας, αλλά δική τους υπόθεση.
«L’ etat c’est moi».
Ανδρέας Τσιφτσιάν
Οικονομολόγος
