Ο Γιώργος Καραμίχος μίλησε στην εκπομπή Super Katerina για τη μάχη που έδωσε με τον καρκίνο, τα διδάγματα που πήρε και την ανάγκη να μιλήσουμε για όλα αυτά ανοιχτά, χωρίς ενοχές και φόβο.
«Με την υγεία μου είμαι πολύ καλά, ακούς ότι έχω ένα άσθμα ακόμα γιατί μεγαλώνει ο πνεύμονας, διαγνώστηκα με καρκίνο πριν δυο μήνες και κάτι, στα μέσα Μαρτίου και έκανα την επέμβαση 24 Μαρτίου στα γενέθλια της μητέρας μου. Πήγαν όλα πάρα πολύ καλά και είχα δίπλα μου τους καλύτερους γιατρούς και τους ανθρώπους που έχω δίπλα μου και τους αγαπάω.
Δεν μπήκα σε στάδιο χημειοθεραπειών γιατί το γονίδιο του καρκίνου που έχω θεραπεύεται με στοχευμένη θεραπεία. Παίρνω κάποια χάπια για 1-1,5 χρόνο, τα οποία είναι βαριά αλλά εντάξει. Το ανακάλυψα τυχαία. Πήγα για να κάνει εξετάσεις η κόρη μου γιατί μετά τον covid είχε κούραση, και έκανα κι εγώ επειδή είχα περάσει κι εγώ covid. Ένιωθα κούραση και είχα και ένα βηχαλάκι» ανέφερε αρχικά ο Γιώργος Καραμίχος και πρόσθεσε:
«Στην ακτινογραφία φάνηκε μια σκιά που δεν τους άρεσε, ήμουν έτοιμος να πάω σπίτι να ετοιμάσω βαλίτσες γιατί έφευγα για Αμερική και ο γιατρός μου είπε ότι πρέπει να κάνω κι άλλες εξετάσεις. Του είπα ότι λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων θα έρθω 7 Απριλίου και μου απάντησε ότι με περιμένει ο αξονικός τομογράφος… Αν πήγαινα Αμερική και γυρνούσα δυο εβδομάδες μετά, μπορεί να μιλούσαμε για άλλη συνθήκη.
Μετά από αυτή την περιπέτεια προφανώς αναθεώρησα κάποια πράγματα αλλά όχι σε σχέση με την πίστη, δε μου έλειπε η πίστη… Μετά το χειρουργείο έμεινα στην εντατική, δεν είχα το κινητό μαζί γιατί το είχε κρατήσει η κόρη μου και απαγορεύεται έτσι κι αλλιώς, είχα μόνο το ημερολόγιό μου και ένα βιβλίο του Πλάτωνα που διάβαζα…».
Στη συνέχεια μίλησε για τα συναισθήματα που δημιούργησε μέσα του αυτή η κατάσταση: «Αυτές οι ώρες στην εντατική ήταν πολύ αποκαλυπτική περίοδος. Συνδέθηκα περισσότερο με το ζωώδες ένστικτο της επιβίωσης. Κατάλαβα ότι δε πρέπει να συνδέομαι με καταστάσεις και ανθρώπους που είναι τοξικοί για εμένα. Η περσινή χρονιά ήταν δύσκολη, αισθάνθηκα προδομένος σε πολλούς τομείς. Δε ξέρει κανείς που οφείλεται ο καρκίνος, δεν οφείλεται στο κάπνισμα, ούτε κληρονομικό ήταν… Το σώμα μας δεν είναι αυτό που βλέπουμε… Θέλω να απενοχοποιηθεί η λέξη καρκίνος. Τον Γενάρη μου είχε γίνει η πρόταση να μιλήσω για τον καρκίνο του μαστού από τη φίλη μου Μαρία Ρώτα, βασισμένη σε ένα βιβλίο της Κατερίνας Μαγγανά και ήταν “άντρες μιλάνε για τον καρκίνο του μαστού”. Η εκδήλωση αυτή θα γινόταν τον Μαϊο και συμφώνησα αμέσως. Τον Μάρτιο έγινε η δική μου διάγνωση. Όταν πήγα 1.5 μήνα μετά τη δική μου εγχείρηση στην εκδήλωση κι ενώ θα μιλούσα για τον καρκίνο του μαστού, άρχισα να ταυτίζομαι πολύ περισσότερο με τη συγκεκριμένη συνθήκη. Δυο γυναίκες πριν και κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης, μου ζήτησαν το ίδιο πράγμα, να το πούμε με το όνομά του γιατί ντρεπόμαστε να πούμε τη λέξη. Εκείνη την ώρα μου ήρθε στο μυαλό ένα εξώφυλλο εφημερίδας που είδα όταν πέθανε η Φώφη Γεννηματά που έλεγε ότι “έφυγε” αολι την επάρατη νόσο. Δηλαδή τι; Αυτός που έχει καρκίνο είναι καταραμένος; Και για μένα δεν είναι εύκολο… Μου βγήκαν πολλά συναισθήματα που δεν θα τα επέτρεπα αλλιώς. Για παράδειγμα μου βγήκε θυμός για συνθήκες και καταστάσεις που δεν θα παραδεχόμουν εύκολα».
